ทดลองอ่าน ห้วงฝันบันดาลรัก บทที่ 97-98 – Jamsai
Connect with us

Jamsai

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ห้วงฝันบันดาลรัก บทที่ 97-98

หน้าที่แล้ว1 of 9

บทที่ 97 กรงเล็บมาร

หวงหร่างลูบชายกระโปรงของชุดกระโปรงตัวหนึ่ง ชายกระโปรงตัวนั้นประดับด้วยขนวิหค นุ่มนิ่มเป็นพิเศษ

ส่วนใต้เท้าเจ้ากรมกลับหันกายจะจากไป หวงหร่างนิ่งงันอยู่นาน ก่อนพบว่าเขาจะไปจริงๆ!

“ท่านจะไปที่ใด” หวงหร่างถามอย่างงุนงง

ใต้เท้าเจ้ากรมงุนงงเช่นกัน ตอบว่า “ยังมีเรื่องใดอีกหรือ”

หวงหร่างแทบไม่อยากเชื่อหูตนเอง ทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อครู่นี้ข้าคิดไปเองเช่นนั้นหรือ

นางลูบชุดกระโปรงตรงหน้า มองดูกล่องที่บรรจุโฉนดที่นาและโฉนดที่ดินไว้เต็ม ครู่ใหญ่จึงถาม “ท่าน…คิดจะกลับไปจริงๆ หรือ”

“แล้วอย่างไรเล่า” ใต้เท้าเจ้ากรมเลิกคิ้ว

หากมิใช่เห็นว่าเจ้าอายุน้อย ข้าจะหักเอวเจ้าเสีย!

หวงหร่างสะกดกลั้นโทสะในใจไว้แล้วบอกเป็นนัยว่า “หรือไม่…พวกเราออกไปกินอาหารกัน ดื่มสุราสักเล็กน้อย หลังจากนั้น…ข้าค่อยสวมชุดกระโปรงเหล่านี้ให้ใต้เท้าเจ้ากรมดูทีละตัวเป็นอย่างไร”

นางพูดพลางขยับเข้าไปใกล้ตี้อีชิว เป่าลมเบาๆ ไปที่หลังหูเขา

คนงามเปี่ยมด้วยเสน่ห์ล้นเหลือ ใต้เท้าเจ้ากรมขบคิดดูแล้วก็ตอบว่า “วันนี้งานยุ่ง ไว้วันหลังแล้วกัน”

หวงหร่างพินิจมองเขาอย่างจริงจัง อยากรู้ว่าคำพูดนี้ของเขาหมายความตามที่พูดหรือไม่

ทว่าใต้เท้าเจ้ากรมกลับจากไปอย่างเร่งรีบเสียแล้ว

ช่าง…ช่างไม่มีช่องให้จู่โจมจริงๆ!

เขายังเด็กเกินไป ต้องเป็นเพราะยังเด็กเกินไปแน่นอน ถึงอย่างไรปีนี้ก็เพิ่งอายุย่างสิบหกปีเท่านั้น

หวงหร่างเก็บชุดกระโปรงที่ทำขึ้นอย่างประณีตเหล่านี้พลางปลอบใจตนเอง

อย่าโกรธๆ

แต่จะว่าไปแล้วดูเหมือนนอกความฝันเขาก็เป็นเช่นนี้

คนผู้นี้คงมิใช่มีปัญหาอะไรจริงๆ กระมัง

 

ชานเมือง หมู่บ้านเกษตร

ซีอินทำอาหารเสร็จแล้ว นางผัดกับข้าวสองสามอย่าง ทั้งยังซื้อสุรามากาหนึ่ง

นางตั้งใจทำอาหารไว้มาก เพราะหลังจากเป้าอู่ทำงานเสร็จย่อมต้องกิน

จริงดังคาด พอเป้าอู่ตักน้ำ ผ่าฟืน และรดน้ำแปลงผักเหมือนที่เคยทำเสร็จ เขาก็เดินเข้ามานั่งลงหน้าโต๊ะ

บนโต๊ะมีบะหมี่เพิ่มมาหนึ่งชาม เขาเหลือบมองและถามว่า “วันนี้วันคล้ายวันเกิดเจ้าหรือ”

ซีอินยิ้มพลางส่ายหน้า ตอบว่า “เป็นวันคล้ายวันเกิดของอาหร่าง”

เป้าอู่ส่งเสียงตอบรับแล้วถามอีกว่า “เจ้าอุตส่าห์ทำบะหมี่อายุยืนแล้ว ไยถึงไม่เอาไปให้นางเล่า”

ซีอินแบ่งบะหมี่อายุยืนลงในชามเขา เนิ่นนานจึงตอบว่า “หากเป็นเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนบางทีข้าอาจยังเอาไปให้นางได้ ทว่าตอนนี้สายเกินไปแล้ว”

นางถอนหายใจเบาๆ เป้าอู่เองก็มิได้ถามมาก เขามิใช่คนอารมณ์อ่อนไหวมาแต่ไหนแต่ไร

หน้าที่แล้ว1 of 9

Comments

comments

No tags for this post.
Continue Reading

More in ทดลองอ่าน

บทความยอดนิยม

everY

ทดลองอ่าน เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 Chapter 2.1-2.2 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 ผู้เขียน : MINTRAN แปลโดย : ทันบี ผลงานเรื่อง : 배타적 연애 금지구역 ถือเป็นลิขสิทธิ์...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทที่ 17.2

บทที่ 17.2 ตกปลาตามลำพังท่ามกลางสายลมและหิมะ ที่ประตูหลักกำลังผลัดเปลี่ยนเวร ขอบฟ้าเปลี่ยนเป็นสีขาว ดวงอาทิตย์ยามเช้าค่อ...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 131-132

บทที่ 131 จะว่าไปแล้วการที่นางเข้ามาในจวนโม่เป่ยอ๋องได้นั้นช่างเป็นความบังเอิญนัก ครั้งหนึ่งในระหว่างปฏิบัติการลับ นางบั...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทที่ 17.1

บทที่ 17.1 ตกปลาตามลำพังท่ามกลางสายลมและหิมะ ‘เส้นแบ่ง’ คำนี้ราวกับจี้เข้าไปตรงใจกลางกะโหลกศีรษะของหยางหลุน เขารีบกล่าวก...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทที่ 17.3

บทที่ 17.3 ตกปลาตามลำพังท่ามกลางสายลมและหิมะ ราชสำนักฝ่ายในเลี้ยงอาหาร เหล่าขุนนางออกจากตำหนักแล้วก็เข้าไปที่ห้องทำงานตร...

community.jamsai.com