ทดลองอ่าน ห้วงฝันบันดาลรัก บทที่ 4-6

ตี้อีชิวเช็ดมือทั้งสองข้างอย่างจริงจังคราหนึ่งก่อนเอ่ยว่า “ตัวข้าเองก็มิได้อยากจะส่งแขกเช่นนี้ จนใจที่พี่ห้าของข้าใจร้อน อดทนรอมิได้สักชั่วขณะเดียว”

ระหว่างที่พูดเขาก็ชี้ไปยังกระถางบุปผาตรงมุมห้อง เถาอวบหนาของบุปผานั่นเกี่ยวพันท่อนไม้ท่อนหนึ่งอยู่ ดอกคล้ายดอกผักบุ้ง บานสะพรั่งงดงาม

หลี่ลู่เข้าใจจึงส่งสายตาให้เป้าอู่ เป้าอู่ยังคงตกตะลึง แต่ยามนี้ได้สติกลับมาแล้ว จากนั้นเขากับหลี่ลู่ก็ช่วยกันแบกศพบนพื้นขึ้นมาแล้วลากไปตรงหน้าบุปผานั่น

บุปผาดอกนั้นแรกเริ่มยังคงสงบนิ่ง เหมือนเถาบุปผาทั่วไป แต่เมื่อสัมผัสกับศพ ดอกก็ผลิบานเต็มที่ มันยื่นเถายาวเหยียดออกมาห่อหุ้มศพ ทั้งเกี่ยวพันและดูดกลืน ไม่นานนักก็ลากศพที่เหมือนสัตว์ประหลาดร่างนี้ลงไปในกระถาง

เมื่อเสร็จสิ้นแล้วตี้อีชิวก็ไปนั่งหลังโต๊ะทำงาน ถามเป้าอู่ว่า “จิตใจของราษฎรข้างนอกเป็นอย่างไร”

“หา?” เป้าอู่เพิ่งจะดึงความคิดออกมาจากการสังหารเมื่อครู่นี้ได้ จึงรีบตอบว่า “ผู้น้อยอยู่ข้างนอกเดือนกว่า เดินทางท่องไปสามเมือง บัดนี้สำนักเซียนอวี้หูป่าวประกาศวิถีการฝึกบำเพ็ญเป็นเซียนอย่างเอิกเกริก ทำให้พวกชาวบ้านไม่สนใจการเพาะปลูก แต่ละคนมุ่งหวังจะฝึกบำเพ็ญเป็นเซียน อีกทั้งนักพรตหมอเวทในหมู่ชาวบ้านหลอมยาลูกกลอนปลอม เกิดเหตุการณ์ที่คนถูกพิษหลายครั้งหลายครา ราชสำนักควรลงโทษอย่างเข้มงวด”

กล่าวจบเขาก็ยื่นสำนวนคดีจากที่ต่างๆ ให้

ตี้อีชิวให้เขาวางลงบนโต๊ะ “สำนักเซียนอวี้หูเป็นไม้ใหญ่ที่รากหยั่งลึก คนทั่วไปยากที่จะสั่นคลอนได้ ทำได้เพียงรวบรวมความผิดไว้ก่อนแล้วเฝ้ารอโอกาส”

แน่นอนว่าเป้าอู่ก็รู้เช่นกัน ฝ่ายนั้นเป็นถึงสำนักเซียนดั้งเดิม ท่านเซียนผู้เฒ่าในสำนักอายุพันแปดร้อยปี กล่าวได้ว่าเป็นเรื่องปกติ ในขณะที่กรมซือเทียนก่อตั้งมาได้แค่ร้อยกว่าปีเท่านั้น แม้จะรวบรวมผู้มีความสามารถได้จำนวนหนึ่ง แต่จะต่อกรกับอีกฝ่ายซึ่งหน้าได้อย่างไร

เขาได้แต่ตอบว่า “ผู้น้อยเข้าใจแล้วขอรับ อ้อ จริงด้วย ระหว่างการเดินทางผู้น้อยพบสายลับของสำนักเซียนอวี้หูอีกแล้ว พวกเขากำลังสืบหาสตรีผู้หนึ่งอย่างลับๆ ว่ากันว่าน้องสาวของฮูหยินประมุขสำนักหายตัวไป รูปโฉมนางคล้ายคลึงกับฮูหยิน ทั้งยังเชี่ยวชาญการปรับปรุงเมล็ดพันธุ์จำหน่าย สำนักเซียนอวี้หูตามหาคนมาหลายปีแล้ว จะว่าไปแล้วเซี่ยหงเฉินนับว่าใส่ใจฮูหยินของเขาทีเดียว แค่น้องภรรยายังยินดีส่งสายลับออกตามหาไปทั่ว”

ตี้อีชิวส่งเสียงตอบรับ สายตากวาดมองไปยังหวงหร่างตรงมุมห้องโดยมิได้เอ่ยอะไร เขาคลี่หนังสัตว์บนโต๊ะออก เป้าอู่อดมองดูอย่างละเอียดมิได้ นั่นเป็นหนังกระต่ายที่ฟอกแล้วหลายผืน หนังกระต่ายมีสีขาวราวหิมะ ขนนุ่มลื่น เป็นของที่เจ้ากรมนำกลับมาจากการล่าสัตว์ในอุทยานหลวงครั้งก่อน

เป้าอู่มิได้ใส่ใจนัก ยังคงบอกเล่าสิ่งที่พบเจอมาตลอดทางให้เขาฟัง

หลี่ลู่ชงชาให้ทั้งสองคน จากนั้นทั้งสามคนก็นั่งสนทนากันในห้องอย่างหาได้ยาก

“เมื่อเร็วๆ นี้ขุนนางผู้น้อยเดินทางผ่านเมืองซื่อเฮ่อ มีสิบกว่าครัวเรือนมาแจ้งความเรื่องเด็กหาย ขุนนางผู้น้อยนำคนไปซักถามอย่างละเอียด พบว่ามีคนปลอมตัวเป็นศิษย์สำนักเซียนอวี้หู ใช้การคารวะเข้าเป็นศิษย์สำนักเซียนอวี้หูเป็นเหยื่อล่อแล้วลักพาตัวเด็กเหล่านั้นไป พอบิดามารดาอยากพบหน้าบุตรของตนและเดินทางไปสำนักเซียนอวี้หูกลับพบว่าไม่มีเรื่องเช่นนี้โดยสิ้นเชิง” น้ำเสียงของเป้าอู่ฟังดูกังวลยิ่ง

ตี้อีชิวสนเข็มร้อยด้าย หยิบไข่มุกถุงหนึ่งออกมาแล้วเริ่มเย็บหนังกระต่ายเหล่านั้น มือคู่นี้ของเขานับเป็นหนึ่งในของล้ำค่าของกรมซือเทียนรวมถึงราชสำนัก เชี่ยวชาญการสรรค์สร้างวัตถุเวทแปลกใหม่นานาชนิดเป็นพิเศษ สำหรับเขาแล้วการวาดแบบร่างวัตถุเวทหรือทำงานเย็บปักเป็นเพียงเรื่องเล็กเท่านั้น

ยามนี้เขาใช้ใยน้ำแข็งแทนเส้นด้ายร้อยไข่มุก ปักลายตรงกึ่งกลางระหว่างหนังกระต่ายสองผืนให้เป็นบุปผาหิมะดอกแล้วดอกเล่า งดงามประณีตอย่างยิ่ง

เขาก้มหน้าก้มตาเย็บหนังกระต่าย หลี่ลู่จึงได้แต่ถามเป้าอู่ “เจ้าไม่ได้สืบหาร่องรอยของโจรพวกนั้นหรือ”

เป้าอู่จุปากคราหนึ่ง ยืดอกตอบว่า “เหลวไหล! ข้าเหล่าเป้าเป็นพวกนิ่งดูดายไม่สนใจความทุกข์ร้อนของคนอื่นหรือ! ข้าส่งคนไปสืบหาเบาะแสทันที แต่โจรพวกนั้นกลับไม่ทิ้งเงื่อนงำใดๆ ไว้สักนิด”

หลี่ลู่หันไปมองตี้อีชิว สีหน้าเคร่งเครียด “ช่วงนี้ก็มีหลายแห่งเกิดเหตุการณ์เช่นเดียวกัน แรกเริ่มที่ว่าการอำเภอจัดให้เป็นคดีคนหาย เพียงส่งมือปราบไปตรวจสอบ มิได้รายงานเข้ามายังกรมซือเทียน”

ตี้อีชิวไม่เอ่ยอะไร เป้าอู่อดรนทนไม่ไหวแล้ว “เจ้ากรม ข้าจะเดินทางไปตามสถานที่ต่างๆ แล้วโยกย้ายสำนวนคดีมาเสีย รวบรวมคดีคนหายเหล่านี้และสืบดูอย่างละเอียดอีกครั้ง ข้าไม่เชื่อว่าโจรพวกนั้นจะเหาะขึ้นสวรรค์หรือดำดินหลบหนีไปได้”

ถึงกระนั้นตี้อีชิวยังคงก้มหน้าเย็บหนังกระต่าย เนิ่นนานจึงเอ่ยถามกะทันหัน “ช่วงนี้ทางด้านเจดีย์หยวนหรงมีความเคลื่อนไหวใดบ้าง”

…เขามักจะชอบใช้ความคิดระหว่างการทำวัตถุเวท หนึ่งใจใช้สองทางโดยไม่ได้รับผลกระทบสักนิด

“เจดีย์หยวนหรงหรือ” หลี่ลู่ขมวดคิ้ว เพื่อความเป็นอมตะ ซือเวิ่นอวี๋ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันจึงมิได้ออกว่าราชการหลายปีแล้ว บัดนี้พำนักอยู่ในเจดีย์หยวนหรง หลี่ลู่ตื่นตระหนก เอ่ยเสียงค่อย “เจ้ากรมสงสัยว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับฝ่าบาทหรือขอรับ”

ตี้อีชิวไม่ตอบ เอ่ยเพียงว่า “บัดนี้กรมซือเทียนและสำนักเซียนอวี้หูมีหูตามากมาย ในเมื่อผู้ลงมือกล้าแอบอ้างฐานะของสำนักเซียนอวี้หู ทั้งยังไม่เปิดเผยร่องรอย ย่อมต้องมีคนหนุนหลัง อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น โยกย้ายสำนวนคดีมาและสืบอย่างลับๆ”

หลี่ลู่รับคำก่อนจะถอยออกไปพร้อมเป้าอู่

เมื่อออกจากประตูไป เป้าอู่จึงเอ่ยว่า “วันนี้นายท่านห้านับว่าเคราะห์ร้าย จะว่าไปก็แปลก สารเลวผู้นี้ยโสโอหังมาแต่ไหนแต่ไร วางโตในกรมซือเทียนมานาน ที่ผ่านมาเจ้ากรมไม่ถือสาหาความเขา วันนี้เหตุใดจู่ๆ ถึง…” เขาทำท่าปาดคอ

“ชู่” หลี่ลู่ทำมือบอกให้อีกฝ่ายเงียบ แสดงท่าทีไม่ให้เขาพูดอีก

เป้าอู่คิดถึงสภาพการตายของนายท่านห้าเมื่อครู่นี้แล้วก็หัวเราะอีกครั้ง “ไม่ต้องสนใจว่าเพราะเหตุใด สารเลวผู้นั้นสมควรตายนานแล้ว ปกติเห่าหอนไปทั่ว สุดท้ายถูกจัดการด้วยมือของเจ้ากรมของเราแค่คราเดียว หึ หากจะให้พูดถึงวันนี้ เจ้ากรมของเรากล่าวได้ว่าได้โอกาสแสดงฝีมือแล้ว เขาแสดงฝีมือให้ข้าเหล่าเป้าได้เห็นอย่างแท้จริง!”

“รองเจ้ากรมเป้า” หลี่ลู่ทำหน้าเอือมระอา “วาจาหยาบคายเกินไปแล้ว!”