“ต่อให้นางมีเจตนาจะยุแยง ขอท่านอาจารย์โปรดบอกข้ามาว่านางอยากจะพูดอะไร”
“ข้าไม่รู้” เซี่ยหลิงปี้แค่นเสียงเย็นชา “ในเมื่อเป็นเพียงเรื่องที่ไม่มีมูล ไยต้องใส่ใจเล่า ตั้งแต่นางเกิดความคิดชั่วร้ายเช่นนี้ นางก็สมควรตายแล้ว”
เขาเหมือนบิดาที่ไม่ฟังเหตุผลคนหนึ่ง ตัดสินใจเรื่องทุกอย่างของบุตรอย่างเด็ดขาด
เซี่ยหงเฉินไม่พูดมากอีก ถอยออกจากตำหนักหลัวฝูช้าๆ
รอจนกระทั่งเงาร่างของเขาหายลับไปแล้ว ความกรุ่นโกรธบนใบหน้าเซี่ยหลิงปี้จึงถูกเก็บงำไปทั้งหมด เขากุมศีรษะ แม้กะโหลกจะเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่ความคิดกลับกระจ่างแจ้ง
เซี่ยหงเฉินมิได้สังหารหวงหร่าง ทว่าเรื่องนี้ไม่แปลก บุตรชายยังไม่แน่ว่าจะเชื่อฟัง นับประสาอันใดกับศิษย์
…ลองนึกถึงเจ้าโง่เซี่ยหยวนซูนั่นดูก็ได้
เซี่ยหลิงปี้ถอนหายใจหนักๆ ดูเหมือนว่าเรื่องราวจะถึงคราวคับขันเสียแล้ว มิอาจรั้งรอต่อไปได้
นอกตำหนักหลัวฝู เซี่ยเซ่าชงรออยู่นานมากแล้ว
ครั้นเห็นเซี่ยหงเฉินออกมา เขาก็รีบเดินเข้าไปหา
เซี่ยหงเฉินถาม “การค้นหาตลอดหลายวันนี้พบเบาะแสอะไรหรือไม่”
ตั้งแต่ความฝันครั้งแรกสิ้นสุดลง เซี่ยหงเฉินก็เริ่มสงสัยเซี่ยหลิงปี้ขึ้นมาแล้ว
เขาจึงสั่งให้เซี่ยเซ่าชงตรวจสอบรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ในยอดเขาอั้นเหลยทั้งหมด ทว่าเนื่องจากเสียเวลาไปกับความฝันประหลาดครั้งที่สอง เรื่องนี้จึงยังไม่มีผลลัพธ์
เซี่ยเซ่าชงตอบ “ข้าทำตามคำสั่งของศิษย์พี่ เริ่มตรวจสอบจากตำราที่ปรมาจารย์อ่านตลอดหลายปีนี้ ปรมาจารย์อ่านตำรามากมาย สิ่งที่อ่านมีหลากหลายปนเป แต่ในตำราเหล่านั้นมีอยู่หลายหน้าที่ถูกพลิกเปิดหลายครั้งเกินไปจนเก่าชำรุด ข้าจึงรวบรวมส่วนเหล่านี้ไว้”
“ดีมาก” เซี่ยหงเฉินถาม “พบสิ่งใดหรือไม่”
เซี่ยเซ่าชงทำหน้าไม่เข้าใจ “ข้าดูไม่รู้เรื่อง ได้แต่มอบให้ศิษย์พี่แล้ว”
กล่าวจบเขาก็หยิบสมุดบันทึกเล่มหนึ่งออกมา ยื่นให้เซี่ยหงเฉิน
เซี่ยหงเฉินรับมาไว้ในมือพลางเอ่ยว่า “ลำบากเจ้าแล้ว เรื่องนี้เจ้าถือเสียว่าไม่รู้แล้วกัน อย่าได้พูดถึงอีก”
เซี่ยเซ่าชงตอบ “ข้าเข้าใจ เพียงแต่…ศิษย์พี่ ปรมาจารย์…”
เขาทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูด เซี่ยหงเฉินเพียงตบไหล่เขา ไม่เอ่ยอะไร
เมื่อกลับถึงยอดเขาเตี่ยนชุ่ย เซี่ยหงเฉินเริ่มอ่านสมุดบันทึกอย่างตั้งใจ
เซี่ยเซ่าชงจดบันทึกไว้ละเอียดยิ่ง แต่เนื้อความที่อยู่ข้างในกลับไม่เกี่ยวข้องกันโดยสิ้นเชิง ไม่แปลกที่เขาจะไม่พบเงื่อนงำใดๆ
แต่ถึงอย่างไรเซี่ยหงเฉินก็แตกต่างจากเขา
ในสำนักเซียนตลอดหลายปีมานี้ หากกล่าวถึงมรรคากระบี่ ใครยังจะกล้าเรียกตนเองว่าอันดับหนึ่งเล่า
ตลอดเวลาพันปีมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น