ทดลองอ่าน องครักษ์เคียงคู่ ชุด คุณชายสกุลเนี่ย

คุกใต้ดินบนเกาะจิ้งจอก

“เจ้าไม่เหมาะจะฝึกยุทธ์”

ฟางไจ้อู่ถอนหายใจหนักๆ คำรบหนึ่ง เสียงสะท้อนก้องอยู่ในคุกน้ำอันเงียบเหงาวังเวง ครึ่งท่อนล่างของเขาแช่อยู่ในน้ำ สองมือถูกใส่กุญแจมือตรึงไว้บนผนัง มองไล่ขึ้นด้านบนตามสี่ด้านผนังจะเห็นคุกใต้ดินหลายห้อง ฝานสุยอวี้ก็ถูกขังอยู่ในห้องด้านบนตรงข้ามเขา แต่ไม่ได้ถูกล่ามมือล่ามเท้า กำลังนั่งขมวดคิ้วเรียวอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ

“สุยอวี้ ข้ากำลังพูดกับเจ้าอยู่” เขาเร่งเสียงดังขึ้น เขาพูดมากมาแต่ไหนแต่ไร ไม่มีเวลาไหนที่ไม่พูด ถ้าไม่มีใครพูดด้วยก็ให้เขาตายให้จบๆ ไปยังดีกว่า

“ข้ากำลังพิจารณาตนเอง”

“พิจารณาตนเอง?” เขาทำเสียงถ่มน้ำลาย ก่อนหัวเราะร่า “ถ้าเจ้ารู้จักพิจารณาตนเองจริงๆ วันนี้ก็คงไม่ถูกท่านห้าขังไว้ในคุกใต้ดินแล้ว”

ฝานสุยอวี้แลบลิ้นปลิ้นตา พลิกตัวลุกขึ้น มองลงไปด้านล่างผ่านลูกกรงเหล็ก

“พี่ไจ้อู่ ว่าแต่ผู้อื่นไม่รู้จักดูตัวเอง ไม่มีอะไรดีไปกว่ารู้ความผิดแล้วปรับปรุงแก้ไข ท่านน่ะต้องรู้จักพิจารณาตนเองถึงจะทำให้พี่ห้าปล่อยท่านออกไปไวๆ ได้ รสชาติการแช่อยู่ในน้ำไม่สบายเอาเสียเลย”

“ข้ามีความผิดอะไร ถ้าหากคนในครอบครัวเจ้าล้วนตายเพราะโจรสลัดวอโค่วบ้าง เจ้าว่าเจ้าจะลงมือหรือไม่” เขาพูดด้วยความโกรธแค้น พอนึกถึงอุบัติภัยที่ถล่มใส่ในตอนนั้น ในดวงตาก็เต็มไปด้วยแววสังหาร

และก็มีเพียงเวลานี้ที่ใบหน้าอ่อนเยาว์เหมือนเด็กซึ่งเดิมทีดูเป็นมิตรจะย้อมไปด้วยแววดุร้าย ความเกลียดแค้นของเขาทำให้สติพิจารณาของเขาบิดเบี้ยว นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดพี่ห้าถึงไม่เคยชี้แนะตักเตือนเขา นางโตมาด้วยกันกับพี่ไจ้อู่ตั้งแต่เล็ก รู้ว่าผู้ที่เขายอมรับนับถือที่สุดในชีวิตนี้ก็คือพี่ห้า ถ้าพี่ห้ายอมพูด ไม่แน่เขาอาจจะยอมล้มเลิกการแก้แค้น แต่เหตุใดพี่ห้าถึงไม่เคยห้ามปรามความคิดแก้แค้นของเขาเลย

“ฆ่าโจรสลัดวอโค่วเหล่านั้นแล้ว ในใจท่านรู้สึกดีจริงๆ หรือ” นางถามเสียงเบา

“จริง” เขาสบตานางด้วยสายตาวาวโรจน์ “ข้าเคยบอกว่าเจ้าไม่เหมาะจะฝึกยุทธ์ สุยอวี้ เป็นเพราะว่าเจ้าใจอ่อนเกินไป ข้าฝึกยุทธ์นอกจากเพื่อปกป้องท่านห้าแล้ว ที่เหลือมีเพียงจุดประสงค์เดียว…ก็คือฆ่าคนรื่อเปิ่นให้สิ้นซาก ข้าเห็นหนึ่งคนก็ฆ่าหนึ่งคน จนกว่าข้าจะตาย” ดวงตาเขาเป็นสีแดง อารมณ์ขณะฆ่าคนก่อนหน้านี้ยังหลงเหลืออยู่ในเลือดเขา

นางขดตัวสั่นสะท้านน้อยๆ หันหลังพิงลูกกรงเหล็ก “ข้าไม่อยากเห็นท่านอีกแล้ว”

“ว่าอะไรนะ” ฟางไจ้อู่อึ้งไป

“หน้าท่านน่าเกลียดเสียจริง พี่ไจ้อู่ที่ข้ารู้จักไม่อัปลักษณ์เหมือนท่าน”

อัปลักษณ์? ฟางไจ้อู่แค่นเสียงออกจมูก

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร ถุย! แม้แต่รูปโฉมของนางเด็กเสี่ยวชุนในครัวยังเหนือกว่าเจ้าอยู่สามส่วน เจ้ามีสิทธิ์มาว่าข้าน่าเกลียดด้วยหรือ”

นางแลบลิ้นปลิ้นตาอีกครั้ง ก่อนจะมองเห็นว่าประตูใหญ่ของคุกใต้ดินพลันถูกผลักเปิดเบาๆ ผู้ที่เดินเข้ามาคือบาทหลวงซา ริมฝีปากบางจึงแย้มยิ้มขึ้น

เขาขยิบตาให้นาง

คุกใต้ดินแบ่งเป็นสองชั้น ชั้นหนึ่งเป็นที่ที่ขังนางในตอนนี้ อีกชั้นก็เป็นคุกน้ำที่ขังฟางไจ้อู่อยู่ เขามองไม่เห็นบาทหลวงซา เว้นแต่ว่าบาทหลวงซาจะเดินเข้าไปในคุกห้องใดห้องหนึ่ง

“ไม่เถียง? อย่างนั้นก็ช่างเถอะ”

ฟางไจ้อู่แค่นเสียง ดูท่าอย่างน้อยๆ เขาต้องถูกขังไปอีกหลายวัน สุยอวี้ก็โชคดีกว่าเขาแล้ว แม้ท่านห้าจะลงโทษที่นางไม่เชื่อฟัง แต่ยังคงยั้งมือไว้ไมตรี เดิมนางก็ไม่เหมาะจะฝึกยุทธ์ ความใจอ่อนของสตรีเป็นเหตุผลหนึ่ง อีกด้านคือร่างกายนางไม่เหมาะจะได้รับบาดเจ็บเสียหายมากเกินไป

ตอนที่เขาถูกเก็บกลับมา บนเกาะจิ้งจอกก็มีสุยอวี้แล้ว ว่ากันว่านางก็ถูกท่านห้าเก็บกลับมาเช่นกัน รายละเอียดในเรื่องต่างๆ ของนางนั้นเขามิรู้แน่ชัด รู้เพียงว่าขณะตนเองถูกเก็บกลับมา นางกำลังพักรักษาอาการป่วยอยู่ ตัวผอมๆ เล็กๆ แห้งๆ เหมือนหนูน้อยที่ได้รับการบำรุงไม่เพียงพออย่างไรอย่างนั้น ครั้นต่อมาหลังท่านห้ามอบหมายให้จอมยุทธ์บนเกาะเริ่มสอนวิทยายุทธ์แก่เขา นางก็ปรากฏตัวออกมาเช่นกัน ถูกท่านห้าหิ้วมาให้ฝึกยุทธ์ด้วยเพื่อให้ร่างกายแข็งแรง

เขาเรียนยุทธ์ จุดประสงค์เดิมคืออยากแก้แค้น ต่อมากลับกลายเป็นผู้อารักขาที่ภักดีของท่านห้า ครั้งหนึ่งเขาเคยถูกคนฟันหลังสองดาบ แต่ยังคงสู้ตายให้ท่านห้าหนีไปได้โดยปลอดภัย ตอนนั้นไม่แม้แต่จะคิดว่าชั่วชีวิตนี้จะสามารถแก้แค้นที่ถูกทำให้บ้านแตกสาแหรกขาดได้หรือไม่ คิดเพียงแต่ว่าต้องปกป้องท่านห้า แล้วจุดประสงค์ในการฝึกยุทธ์ของสุยอวี้เล่า นอกจากเรื่องทำให้ร่างกายแข็งแรง ท่านห้าให้นางฝึกยุทธ์เพื่อเป็นผู้อารักขาที่ภักดีอีกคนใช่หรือไม่

จำได้ว่าเคยได้ยินว่าท่านห้ามาจากสกุลเนี่ยแห่งเมืองหนานจิง ในตระกูลมีพี่น้องจำนวนมาก ข้างกายแต่ละคนจะต้องมีผู้อารักขาที่ภักดีหนึ่งคน ไม่อาจมากไปกว่านี้ เพราะว่าผู้อารักขาผู้นั้นจะต้องเฝ้าพิทักษ์เจ้านายไปตราบชราตราบชีวิตจะหาไม่ ทว่าท่านห้ากลับรับไว้ถึงสองคนเป็นกรณีพิเศษ แต่ใครที่จะเป็นผู้อารักขาชั่วชีวิตของเขากัน

เขาไม่มีความคิดจะแย่งตำแหน่งผู้อารักขาข้างกายราชาจิ้งจอก แต่คำเรียกขานที่ทั้งสองใช้เรียกราชาจิ้งจอกตั้งแต่เล็กได้แสดงชัดถึงท่าทีที่ท่านห้ามีต่อพวกเขาแล้ว ทว่าเหตุใดยังต้องให้สุยอวี้ฝึกยุทธ์อีกเล่า นางไม่เหมาะจริงๆ ฝึกต่อไปก็ไม่แน่ว่าจะเทียบทันวิทยายุทธ์ในตอนนี้ของเขาได้

“พี่ไจ้อู่”

“ทำไม อยากพูดอะไรแล้วหรือ เช่นนั้นก็ต้องดูว่าข้ามีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงกับเจ้าหรือไม่”

“ข้าอยากเกลี้ยกล่อมให้ท่านพิจารณาตนเอง พอเข้าเกาะ พี่ห้าก็โยนพวกเราเข้าคุก ถ้าไม่พิจารณาตนเอง เกรงว่าชั่วชีวิตคงไม่ต้องคิดเรื่องออกไปแล้ว ยามนี้ข้ากำลังพิจารณาตนเองอยู่ คราวหน้าจะไม่กระทำการมุทะลุวู่วามเด็ดขาด พิจารณาตนเองๆๆๆ…” นางประนมมือ ซ่อนรอยยิ้ม

“ถุย! เจ้ากำลังพล่ามอะไร” นางเปลี่ยนเป็นขี้ขลาดตั้งแต่เมื่อไร “ข้าไม่มีวันให้อภัยพวกรื่อเปิ่นเหล่านั้นชั่วชีวิต ข้าเห็นหนึ่งคนก็ฆ่าหนึ่งคน จะไม่มีคนรื่อเปิ่นคนใดเล็ดลอดไปภายใต้สายตาข้าได้แม้แต่คนเดียว ไม่ช้าก็เร็วข้าจะฆ่าพวกมันไม่ให้เหลือแม้แต่เศษซาก…เอ๊ะ! บาท…บาทหลวงซา” ดวงตาเขาเบิกโต ลูกตาแทบถลนออกจากเบ้า มองบาทหลวงซาที่ไม่รู้เดินเข้ามาในคุกใต้ดินตั้งแต่เมื่อไร ทั้งยังกำลังยืนอยู่ข้างสุยอวี้

นางยิ้มตาหยี เป็นเพราะนางชอบยิ้มนี่นา หลังเขาถูกเก็บกลับมาเกาะจิ้งจอกก็รู้แล้วว่านางชอบยิ้ม แต่ยามนี้นางยิ้มได้ชั่วร้ายนัก แม้แต่ดวงตายังโค้งขึ้น รอยยิ้มพรรค์นี้น่ากลัวเหลือหลาย เพียงพอจะทำให้เขาใจเต้นรัว นึกเสียใจในสิ่งที่ทำลงไปแล้ว

“บาทหลวงซา…ท่านห้าบอกให้ท่านมาหรือ” เขาเอ่ยถามหยั่งเชิงบาทหลวงชาวผูเถาหยาที่อาศัยอยู่บนเกาะจิ้งจอกมานานหลายปีผู้นี้

บาทหลวงซาผู้มีอายุร่วมสามสิบ เขาแย้มยิ้มพลางพยักหน้า