ทดลองอ่าน อัครเสนาบดีหญิง บทที่ 9 – บทที่ 10 – บทที่ 11

ใต้สะพานจูเชวี่ย สายน้ำฉินไหวใสกระจ่างสงบนิ่ง โคมไฟแขวนเรียงรายตลอดสองฟากแม่น้ำ ดวงดาวพร่างพราวกระจ่างฟ้า ยามที่เรือลอยอยู่กลางน้ำราวกับกำลังล่องลอยอยู่บนทะเลดาวก็ไม่ปาน ระยิบระยับวับวาวงดงามยิ่ง

เซี่ยซูสั่งให้มู่ไป๋ไปเชิญเซี่ยหร่านมาต้อนรับแขกเหรื่อ ส่วนตัวนางเองกลับเดินทางไปเข้าวัง

หลังจากเกิดเรื่องของหู่หยา เซี่ยหร่านไม่ได้ออกมาพบปะผู้คนนานแล้ว เพื่อไม่ให้อาการหยิ่งผยองของเขากำเริบ เซี่ยซูจึงสั่งการลงไปโดยตรง ต่อให้เขาไม่อยากทำก็จำต้องมา

เซี่ยหร่านไปมาหาสู่กับพวกลูกหลานตระกูลชั้นสูงมาตลอด ดังนั้นพอแขกเหรื่อในงานเห็นเขามาก็พากันยินดี พอมีบรรยากาศเช่นนี้ช่วยกระตุ้น ความขุ่นข้องหมองใจของเขาก็สลายไปมากกว่าครึ่ง เขาสั่งให้คนเรียกนักขับร้องหญิงและนางระบำเข้ามา พยายามทำหน้าที่ของเจ้าของงานด้วยการดูแลแขกเหรื่ออย่างสุดความสามารถ

ทุกคนกินดื่มอย่างสนุกสนานเพลิดเพลินเต็มที่

เห็นว่านานแล้วเซี่ยซูก็ยังไม่มา หวนถิงอดใจไม่ไหวจึงเอ่ยถาม “เหตุใดจึงไม่เห็นท่านอัครเสนาบดีเล่า”

อันที่จริงถึงตอนนี้เซี่ยหร่านก็ยังไม่ได้พบกับเซี่ยซู ยามที่ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร มู่ไป๋ก็เลิกม่านไม้ไผ่ เซี่ยซูปรากฏตัวขึ้นที่ปากประตูเรือสำราญ แต่นางไม่ได้เข้ามาในทันที กลับเบี่ยงหลบไปด้านข้าง แล้วผายมือเชื้อเชิญอย่างนอบน้อม

ชายหนุ่มผู้หนึ่งในชุดยาวสีม่วงแขนกว้าง เกล้ามวยสูงครอบเกี้ยวก็เดินแทรกตัวเข้ามา แววตาดูอบอุ่น เมื่อเห็นผู้คนมากมายในที่นั้นก็ไม่แสดงความตื่นเต้นแต่อย่างใด

คนทั้งหลายในที่นั้นกลับรีบทยอยลุกขึ้น พากันคำนับ “คารวะรัชทายาท”

ซือหม่าหลินยกมือขึ้น “ทุกท่านไม่ต้องคำนับ วันนี้ข้าก็เหมือนพวกท่าน ล้วนเป็นแขกที่อัครเสนาบดีเชื้อเชิญมา”

เซี่ยซูยิ้มแล้วเดินเข้ามา นางเชิญรัชทายาทนั่งยังที่นั่งอันทรงเกียรติ แล้วหันไปประสานมือคำนับขออภัยต่อแขกทุกท่าน “ข้ามาสาย ถือว่าทำผิดต่อทุกท่านแล้ว คืนนี้ไม่คุยเรื่องงานปกครอง ขอให้สนุกกันให้เต็มที่ เชิญทุกท่านตามสบาย”

หวนถิงส่งเสียงดัง “ท่านมาสาย ต้องปรับโทษดื่มสามจอก!”

เซี่ยซูหัวเราะลั่น “เรื่องนี้จะไปยากเย็นอะไร ข้าต้องร่วมดื่มด้วยอยู่แล้ว”

คนอื่นๆ พอเห็นหวนถิงใสซื่อดูไม่รู้เรื่องรู้ราวเช่นนี้ก็แทบอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา แม้แต่หยางจวี้กับหยวนเพ่ยหลิงก็ยังรู้สึกได้ว่าพวกเขาล้วนแต่ตกหลุมพรางเข้าแล้ว

ในหมู่พวกเขา มีตระกูลใดบ้างที่อยากถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้องกับการแย่งชิงพระราชอำนาจ? เดิมทีเพียงคิดว่าเซี่ยซูเรียกทุกคนมาร่วมสนุกกันเท่านั้น ไหนเลยจะรู้ว่ามีรัชทายาทมาร่วมด้วย เวลานี้คนนอกจะต้องคิดว่าพวกเขาล้วนมีการติดต่อกับรัชทายาทเป็นแน่

เซี่ยซูนั่งข้างๆ ซือหม่าหลิน แล้วกระซิบบอกว่า “เบื้องหน้ารัชทายาทมีทั้งสุราดีและสาวงาม เสียงหัวร่อต่อกระซิกพอจะทำให้รัชทายาทหวนอาลัยต่อความสุขทางโลกนี้บ้างหรือไม่”

ซือหม่าหลินยิ้มน้อยๆ แล้วส่ายหน้า “เจตนาดีของท่าน ไหนเลยข้าจะไม่ทราบ แต่ทั้งท่านและข้าต่างก็รู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงของนอกกายเท่านั้น พอกิเลสผ่านพ้นไป ทุกอย่างก็หายวับเหมือนควันจางเมฆสลาย”

เซี่ยซูมุมปากกระตุก หากไม่ใช่เพราะเป็นอัครเสนาบดีจำต้องรักษากิริยาไม่อาจแสดงออกได้มากล่ะก็ ตามนิสัยนางแล้วคงจะรีบคว้าตัวคนพูดจาเลื่อนลอยไร้สาระเช่นนี้มาเขย่าตัวแรงๆ เป็นแน่

เจ้ารู้หรือไม่ว่าชีวิตนี้งดงามเพียงใด! อาหารเลิศรสต่างๆ เจ้าตัดใจโยนทิ้งได้หรือ! คิดว่าการบวชก็แค่โกนหัวเช่นนั้นหรือ! หา! หา!! หา!!!

นางยกมือลูบอก ใจเย็นไว้ก่อน…

ไม่นานมู่ไป๋ก็นำคนรับใช้หลายคนเลิกม่านที่ปิดไว้รอบๆ ขึ้น แสงไฟจากโคมสองฟากฝั่งน้ำก็สว่างจ้า ทว่าแขกเหรื่อทั้งหลายในที่นั้นกลับคิดแต่จะมุดใบหน้าหนี

อัครเสนาบดี เจ้าช่างล่อหลอกลวงคนได้เก่งนักนะ!