ทดลองอ่าน อาจารย์ข้าน่ารังแกที่สุด! บทที่ 2

ไป๋สิงเจี่ยนยกมือซ้ายจับไปที่ห่วงประตูพลางออกแรงผลักออก แล้วเดินก้าวเข้าไปข้างใน

ชั้นหนังสือตั้งเรียงซ้อนๆ กัน เป็นสถานที่ที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง ทว่าจู่ๆ ที่แห่งนี้ก็มีเงาคนเพิ่มขึ้นมา

ฉืออิ๋งนั่งอยู่บนพื้น เดิมทีนางกำลังอ่านหนังสือเล่มหนึ่งอย่างติดพัน ก่อนจะต้องตกใจกับการเข้ามาของไป๋สิงเจี่ยน หนังสือในมือนางพลันตกลงบนพื้น

ไป๋สิงเจี่ยนไม่พูดอะไรสักคำ เขาเดินเข้ามาใกล้แล้วก้มลงเก็บหนังสือที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา หน้าปกมีอักษรตัวใหญ่เขียนไว้ว่า ‘ชีวประวัติสนมชายา’ และที่เปิดอ่านค้างไว้ก็คือประวัติของเฟิ่งจวิน…เจียงเหมี่ยน

ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้เองหรือ

ฉืออิ๋งหยิบกุญแจมาลากไปบนพื้นพลางบ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ “ใจแคบ! ข้าจะทูลฟ้องเสด็จพ่อ บอกว่าท่านบันทึกเรื่องของพระองค์ไว้ในชีวประวัติสนมชายา!”

ไป๋สิงเจี่ยนพลันรู้สึกว่าหากฉืออิ๋งไม่ได้เป็นรัชทายาท เขาคงได้เอาไม้เท้าตีก้นนางเป็นแน่! เขาก้มตัวลงอีกครั้งแล้วฉวยเอากุญแจในมือนางคืนมา พยายามยิ่งยวดที่จะไม่ให้ถูกนิ้วมือของนาง ปิดหนังสือแล้ววางคืนที่เดิม

พอไป๋สิงเจี่ยนหันหลังให้เช่นนี้ ฉืออิ๋งก็วิ่งไปในระหว่างชั้นหนังสือ ตั้งใจจะออกไปทางประตู

“ทรงหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!”

ร่างของฉืออิ๋งพลันชะงักไปชั่วครู่ ก่อนที่นางจะแสร้งทำเป็นหูทวนลมด้วยการวิ่งต่อไป อย่างไรเสียประตูก็อยู่ตรงหน้าแล้ว ขอเพียงแค่วิ่งต่อไปอีกนิด!

“วันนี้องค์หญิงทรงคิดว่าจะเสด็จออกไปจากหลันไถได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ” ไป๋สิงเจี่ยนเอ่ยขึ้นมาอีก

ฉืออิ๋งหยุดชะงักแล้วหันร่างกลับมา แสงจากภายนอกส่องให้เห็นใบหน้าชุ่มน้ำตา “อาจารย์คิดจะทำอย่างไรกับศิษย์หรือ”

“หลันไถมีกฎ คนที่แอบเข้าหอไท่สื่อให้ควักดวงตาออกมาทั้งสองข้างและอยู่เป็นข้ารับใช้ที่นี่ ตลอดชั่วชีวิตห้ามก้าวออกจากหลันไถแม้แต่ก้าวเดียว”

“ท่านกล้ารึ!” ฉืออิ๋งจ้องเขาทั้งน้ำตา สองตาพร่ามัว นางในยามนี้ดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก “ข้าเป็นถึงรัชทายาทเชียวนะ!”

“ในเมื่อรัชทายาททรงประพฤติผิดก็จำต้องรายงานแก่ฝ่าบาท แจ้งเรื่องผิดคุณธรรม ติดประกาศทั่วหล้า” ไป๋สิงเจี่ยนนิ่งไปชั่วครู่แล้วเอ่ยเพิ่มว่า “ปลดรัชทายาท”

ฉืออิ๋งตื่นตระหนกจนร้องไห้ไม่ออกแล้ว “ใครเป็นคนออกกฎกัน!”

ไป๋สิงเจี่ยนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา “กระหม่อมออกเอง…เมื่อครู่นี้”

โปรดติดตามตอนต่อไป…