ทดลองอ่าน อาจารย์ข้าน่ารังแกที่สุด! บทที่ 7

ไป๋สิงเจี่ยนกำลังทายาให้ตนเองอยู่ เมื่อเขาได้ยินความเคลื่อนไหวจากทางด้านหลัง เขาก็หันกลับมาดู เห็นฉืออิ๋งกำลังเบิกตามองร่างที่เปลือยท่อนบนของเขาอยู่ ฉับพลันเขาก็รู้สึกหายใจไม่ออก รีบดึงเสื้อขึ้นมาสวม

ฉืออิ๋งรู้ว่าการบุกรุกห้องของผู้เป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ยิ่งในเวลาที่คนอื่นสวมใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยเช่นนี้ นางจึงดึงประตูปิดเงียบๆ ทว่าเรื่องนี้ไม่สามารถโทษนางได้ทั้งหมด นางจึงผลักประตูออกอีกครั้ง พร้อมพูดกับคนในห้อง “อาจารย์ เวลาที่ท่านถอดเสื้อก็ควรปิดประตูให้ดีสิ”

ไป๋สิงเจี่ยนที่เพิ่งปลดเสื้อลงอีกครั้งรีบดึงเสื้อขึ้นทันที

ฉืออิ๋งไม่ระวังก็เห็นร่างที่เปลือยท่อนบนของอาจารย์อีกหน นางรีบปิดประตูลงอีกครั้ง คิดดูแล้วก็ผลักประตูออกอีก “อาจารย์ ให้ข้าทายาที่หลังของท่านดีหรือไม่”

“ออกไป!” ไป๋สิงเจี่ยนทนไม่ไหวจำต้องดึงเสื้อขึ้นโดยไม่กล้าปลดเสื้อลงอีก

ช่างเป็นคนที่แย่จริงๆ ฉืออิ๋งปิดประตูลงพลางนึกตำหนิเขาในใจ

ฉืออิ๋งหันหลังเดินออกมา เมื่อพ้นโถงหน้าแล้วนางก็ผ่อนลมหายใจออก นั่งลงบนเก้าอี้ เจ้าอาลักษณ์ที่ยากจะคาดเดาผู้นี้ แท้จริงควรจะจัดการเขาอย่างไรดี ที่นางมาวันนี้ก็ด้วยเรื่องของน้องชาย เนื่องจากรู้ดีว่าบิดาต้องไม่ยอมโต้วเปาเอ๋อร์ง่ายๆ แน่นอน แต่หากไป๋สิงเจี่ยนช่วยพูดแทนให้ เฟิ่งจวินอาจยอมให้โต้วเปาเอ๋อร์เพราะเห็นแก่หน้าเขา ฉืออิ๋งคิดไม่ออกว่านอกจากไป๋สิงเจี่ยนแล้วจะมีใครช่วยเรื่องของโต้วเปาเอ๋อร์ได้อีก

จะพูดให้เขาไป๋สิงเจี่ยนที่แสนเจ้าเล่ห์ยอมช่วยเหลือ นอกจากฉืออิ๋งแกล้งโง่แล้วก็ไม่มีวิธีอื่นอีก แต่นี่แม้แต่จะช่วยเขาทายาก็ถูกปฏิเสธมาแล้ว นางจึงนึกไม่ออกว่าต้องทำเช่นไรดี

ไป๋สิงเจี่ยนทายาเสร็จแล้วก็ยังไม่หายโกรธ เพื่อจะได้เห็นบ้านที่สงบสุข เขาจำเป็นต้องรีบเร่งส่งตัวฉืออิ๋งกลับไปโดยเร็ว เนื่องจากรัชทายาทผู้นี้ไร้กฎระเบียบ ไม่รู้มารยาทยิ่ง อาจสร้างปัญหาอะไรให้เขาอีก

เมื่อไป๋สิงเจี่ยนเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่แล้วก็เดินออกมาที่ห้องโถง ไฟโกรธยังกรุ่นอยู่เมื่อมองเห็นดวงตาแวววับของฉืออิ๋ง นี่นางยังมีแผนอะไรอีก เขาเกิดระแวดระวังขึ้นทันที

“บ้านหลังนี้ไม่อาจรับรององค์หญิงได้อย่างเต็มที่ เชิญองค์หญิงเสด็จกลับวังไปเถิด” ไป๋สิงเจี่ยนหยุดยืนที่ประตู

เสื้อผ้าที่เปลี่ยนใหม่นี้ของไป๋สิงเจี่ยนไม่มีกลิ่นที่ทำให้คนเวียนศีรษะอีก ฉืออิ๋งจึงหายใจได้คล่องขึ้น

ฉืออิ๋งใช้ดวงตาที่วาวน้ำมองไปที่ไป๋สิงเจี่ยน รูปร่างของเขาตระหง่านประดุจขุนเขาหยก ดูมั่นคงน่าเชื่อถือ ซึ่งไม่เข้ากับใบหน้าเยือกเย็นนี้ นางสะอื้นในลำคอ “ในลานบ้านของบ้านอาจารย์มีต้นอิงเถา”

“แล้วอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” ไป๋สิงเจี่ยนเริ่มสงสัย เขาเพิ่มการระวังตัวมากขึ้น

“เอามาทำแป้งม้วนไส้อิงเถาได้นะอาจารย์” ฉืออิ๋งร้องไห้โฮพลางร้องกินอย่างตะกละ