ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 1-บทที่ 2

บทที่ 1

ลมเหนือพัดหวีดหวิวบาดผิวราวกับคมมีดน้ำแข็ง เมืองหลวงตั้งอยู่ทางตอนเหนือ พอล่วงเข้าปลายปีทีไรเป็นต้องหนาวจับจิต ปีนี้หิมะยังไม่ทันตกก็มีน้ำค้างแข็งเสียแล้ว

พอตกกลางคืน เมืองหลวงจะเงียบสงัดเป็นพิเศษ ทว่ายังมีสถานที่แห่งหนึ่งที่ความอลหม่านระเบิดตัวขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับน้ำที่หยดลงไปในน้ำมันร้อนๆ

“รีบให้คนไปทูลองค์หญิงว่าหญิงแพศยากับชายชู้ถูกพวกเราจับได้คาเตียง จะปล่อยไปไม่ได้เด็ดขาด!”

ระหว่างที่จือจือกำลังนอนหลับสบาย คนกลุ่มหนึ่งก็พรวดพราดเข้ามาในเรือน นางตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย กำลังจะขยับปากเรียกไฉ่หลิง ก็เห็นมือข้างหนึ่งวางพาดอยู่บนเอวของตนเองเสียก่อน

เอ๋?

ปกตินางนอนคนเดียวเสมอ ครั้งสุดท้ายที่นอนกับคนอื่นคือนอนกับมารดาตอนที่นางอายุสิบขวบ

ในระหว่างที่จือจือยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ม่านหน้าเตียงก็ถูกแหวกออก ถัดจากนั้นคือเสียงหวีดร้อง

“นั่น! มีบุรุษอยู่บนเตียงอี๋เหนียงห้าจริงๆ”

จือจือตาสว่างทันควัน ทว่าก็เป็นเวลาเดียวกับที่ถูกลากลงจากเตียงแล้วเช่นกัน

“วันนี้จับชายโฉดหญิงชั่วได้เสียที”

หลังประโยคนั้น จือจือรับรู้ได้ว่ามีคนดึงทึ้งเสื้อผ้าอาภรณ์ของนาง

“หญิงสำส่อนจะต้องสวมเสื้อผ้าไปไยกัน แล้วสาวใช้ของหญิงแพศยาผู้นี้เล่า”

“เรียนกงหมัวมัวไฉ่หลิงดื่มสุราจนเมามาย เรียกแล้วไม่รู้สึกตัวเลยเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องปลุก โบยให้ตายไปทั้งอย่างนั้นเลย”

ตอนแรกสมองของจือจือยังสับสนมึนงงไปหมด แต่ประโยคนั้นทำให้สติของนางตื่นตัว ราวกับมีแสงสว่างสาดวาบเข้ามาในหัว

“ไม่นะ ข้าไม่ได้…”

นางพูดยังไม่ทันจบก็ถูกตบหน้าสองฉาดใหญ่

คนตบคือกงหมัวมัวนั่นเอง