ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 1-บทที่ 2

หญิงสูงวัยผู้นี้เป็นคนสนิทขององค์หญิง รับหน้าที่ลงทัณฑ์โดยเฉพาะ ปกติเวลาคนในตำหนักทำอะไรผิด กงหมัวมัวก็จะเป็นผู้ตัดสินโทษ เรียกได้ว่า ‘มีอำนาจชี้เป็นชี้ตายอยู่ในมือ’ ต่อให้โบยใครสักคนจนตายก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่ใช้เงินแก้ปัญหาก็เรียบร้อยแล้ว

แม้ว่าจือจือจะมีตำแหน่งเป็นอนุของราชบุตรเขย แต่ความจริงแล้วฐานะของนางสูงส่งกว่าสาวใช้ไม่มากนัก กงหมัวมัวเป็นคนในวังหลวงที่ติดตามรับใช้องค์หญิงมาตั้งแต่เล็กจนโต จะสั่งโบยอนุที่มีชู้สักคนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตเช่นกัน

หลังตบหน้าไปสองครั้ง คนกลุ่มนั้นก็กลุ้มรุมกันถอดเสื้อตัวในของนางออก ให้นางสวมแค่บังทรงกับกางเกงตัวใน แล้วใช้เชือกมัดนางไว้พร้อมยัดเศษผ้าอุดปากนาง

“หญิงแพศยาไม่ควรได้ใส่เสื้อผ้าหรอก เอามันไปโยนไว้ในห้องเก็บฟืน”

“ช้าก่อน”

ในจังหวะที่คนสองคนกำลังจะลากตัวจือจือออกไป เสียงบุรุษทุ้มต่ำก็ดังขึ้น กงหมัวมัวหรี่ตาราวกับนางเสือที่หิวโซมานาน ขอเพียงเหยื่อชะล่าใจแม้เพียงนิดก็พร้อมจะกระโจนเข้าไปฉีกเนื้อเป็นชิ้นๆ ขย้ำกิน

“อากาศหนาวเย็น ตำหนักของท่านทำเช่นนี้ไม่เหมาะกระมัง”

ชายหนุ่มเพิ่งจะพูดอย่างนั้น จือจือก็สัมผัสได้ว่าเสื้อคลุมที่มีไออุ่นห่มลงบนร่างอย่างแผ่วเบา พอนางรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นก็เงยหน้าขึ้นไปมองอย่างห้ามไม่อยู่

ใบหน้าดวงนั้นหมดจดหล่อเหลาอย่างวิญญูชน

ดวงตายิ่งนุ่มนวลราวกับสายน้ำฤดูใบไม้ร่วง

ไม่ว่าบุรุษตรงหน้าจะเป็นใคร แค่เขาไม่ใช่ราชบุตรเขย จือจือย่อมหนีไม่พ้นความผิดฐานคบชู้…

จากนั้นกระทั่งก่อนสิ้นใจจือจือก็ยังไม่รู้ว่า ‘ชายชู้’ ที่ว่าคือใคร ทั้งยังไม่มีโอกาสได้พบองค์หญิงกับราชบุตรเขย เพราะถูกลากออกมาจากห้องเก็บฟืนตั้งแต่ก่อนฟ้าสาง จับกดไว้บนม้ายาวลงทัณฑ์ แล้วถูกโบยจนขาดใจตาย

คนเหล่านั้นนิ่งเงียบและเฉยชาราวกับยมทูต จือจือถูกอุดปากด้วยเศษผ้า ในอากาศจึงมีแต่เสียงไม้ฟาดลงบนเนื้อ

“สิ้นใจแล้ว เอาล่ะ ไปโยนไว้ในสุสานอนาถาไป”