ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 1-บทที่ 2

พอคิดมาถึงตรงนี้จือจือก็ตัดสินใจว่าจะตามสืบให้รู้เรื่อง นางรีบลอยไปที่ตำหนักบรรทมขององค์หญิงโดยไม่รอช้า ด้วยมั่นใจว่าจะต้องได้เจอกงหมัวมัวที่นั่น

องค์หญิงอาศัยอยู่ในตำหนักใหญ่ซึ่งกินพื้นที่แทบจะครึ่งหนึ่งของบริเวณนี้ ปกติไม่ชอบให้ผู้อื่นไปยุ่มย่ามที่ตำหนักตนเอง เหล่าอนุอย่างพวกนางจึงไม่กล้าย่างกรายเข้าไปหากไม่มีกิจธุระ แต่ทุกวันที่หนึ่งและสิบห้าของทุกเดือนจะต้องเข้าไปเรียนรู้กฎระเบียบมารยาท ซู่หมัวมัวซึ่งเป็นคนสนิทขององค์หญิงกำหนดไว้เช่นนี้

เวลาไปเรียนรู้กฎระเบียบมารยาทก็ยากจะได้พบองค์หญิง เพราะในเวลานั้นนางยังนอนไม่ตื่น

รอบนี้จือจือสามารถลอยเข้าไปในตำหนักองค์หญิงได้อย่างสง่าผ่าเผย จึงรู้สึกภาคภูมิอยู่นิดๆ อย่างบอกไม่ถูก

เป็นองค์หญิงแล้วยิ่งใหญ่สักเพียงใดกันเชียว ข้าเป็นผีเลยนะ

จือจือลอยเข้าไปอย่างใจกล้า อีกทั้งยังแกล้งหลอกเหล่าข้ารับใช้ตามทางโดยดึงลิ้นตนเองออกมาพันรอบคอหลายทบ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครมองเห็นการแสดงอันน่าตื่นตาตื่นใจของนาง พวกนั้นเดินทะลุร่างนางไปเลยด้วยซ้ำ

จือจือหดหู่ขึ้นมาทันที แต่ทันใดนั้นเสียงของกงหมัวมัวก็ดังขึ้น

“พวกเจ้าเร่งมือกันหน่อย องค์หญิงทรงใกล้จะตื่นบรรทมแล้ว”

กงหมัวมัวยังมีสีหน้าเฉียบขาดเข้มงวดเหมือนเก่า ผมหวีเกล้าเรียบแปล้ไม่กระดิกสักเส้น ร่องแก้มลึกชัดเป็นพิเศษ ราวกับรอยแผลถูกมีดกรีดเป็นริ้วติดแน่นอยู่บนใบหน้ากระนั้น ดวงตาแผ่ไอสังหารเข้มข้น ดูขึงขังดุดันประหนึ่งสิงโตหินที่เฝ้าอยู่หน้าประตู

จือจือจ้องหญิงสูงวัยเขม็ง สั่นสะท้านไปทั้งตัวอย่างห้ามไม่อยู่

คนเช่นนี้ แม้แต่ผียังกลัว

กงหมัวมัวนำข้ารับใช้กลุ่มหนึ่งเดินเข้าไปในห้องบรรทมขององค์หญิง จือจือเลยฉวยโอกาสลอยตามไปด้วย ห้องนั้นมีกลิ่นหอมเฉพาะตัว ตั้งแต่เกิดมาจือจือไม่เคยพบเจอสิ่งใดที่หอมเช่นนี้มาก่อน นางสูดลมหายใจลึกๆ เฮือกหนึ่ง ยิ่งกลิ่นในห้องหอมจรุง นางยิ่งลอยเข้าไปข้างในลึกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

จือจือลอยเข้าไปเรื่อยๆ จนแซงข้ารับใช้กลุ่มนั้นขึ้นไปอยู่หน้าสุด ขอเพียงเอื้อมมือออกไปก็แหวกม่านหน้าเตียงองค์หญิงได้เลย แต่แล้วก็มีเสียงมังกรคำรามพลันดังเข้าหู

จือจือหวีดร้องสุดเสียง รีบเอามืออุดหูและหนีออกมาทันที