ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 11-บทที่ 12

หากคนที่มาทาบทามสู่ขอคือเซี่ยงชิงจวีก็ดีสิ นางจะต้องรีบตอบรับด้วยความยินดีอย่างแน่นอน จากนั้นแต่งกันไปไม่กี่ปี นางก็จะได้เป็นฮูหยินของขุนนางใหญ่

พอคิดมาถึงตรงนี้จือจือก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อถึงเวลานั้นนางอยากกินอะไรก็ได้กิน อยากใส่อะไรก็ได้ใส่ แค่คิดก็มีความสุขแล้ว

อืม รีบปักถุงเหอเปาให้เสร็จโดยเร็วดีกว่า

ไม่รู้ว่าหลินผู้พ่อไล่น้าซ่งผู้นั้นกลับไปได้อย่างไร ที่แน่ๆ คือเมื่อถึงเวลาอาหารเย็น บิดาไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ เพียงแค่ถามนางว่าตอนกลางวันไปที่ใดมา

“ไปร้านเครื่องหอมมาเจ้าค่ะ”

“อืม” จากนั้นหลินผู้พ่อก็ถามว่าสองพี่น้องเที่ยวเล่นในเทศกาลหยวนเซียวเมื่อคืนเป็นอย่างไรบ้าง

หลินหยวนบรรยายให้ฟังโดยละเอียด “จริงสิ ท่านพ่อ พวกเราเจอพี่เซี่ยงด้วย เขาซื้อโคมไฟให้พี่ใหญ่ดวงหนึ่ง สวยมากเลย”

“โคมไฟ?” หลินผู้พ่อขมวดคิ้ว “ไปเอามาให้พ่อดูซิ จือจือ”

จือจือขึงตาใส่น้องชายทีหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบโคมไฟในห้อง

หลินผู้พ่อดูโคมไฟแล้วไม่ได้พูดอะไร ได้แต่บอกให้นางเอาไปเก็บ

พอจือจือกลับห้องมาก็เจอพี่เสิ่นที่กำลังลอยอยู่หน้าเครื่องหอมห่อใหม่ของนาง

“เครื่องหอมนี้ไม่เหมือนคราวก่อนนี่” พี่เสิ่นทัก

“เจ้าค่ะ ชนิดที่ซื้อคราวก่อนขายหมดแล้ว ข้าเลยต้องซื้ออีกแบบ ท่านว่ากลิ่นเป็นอย่างไรบ้าง”

พี่เสิ่นหันมายิ้มให้นาง “กลิ่นหอมมากทีเดียว แต่น่าจะเพิ่มกลิ่นหอมของดอกไม้เข้าไปอีกสักชนิด เพราะกลิ่นตอนนี้ออกขม กลิ่นดอกโบตั๋นก็ไม่เลวนะ ลองผสมลงไปดูสิ”

“ได้”

จือจือไปซื้อผงดอกโบตั๋นมาผสมลงในเครื่องหอมแล้วพบว่ากลิ่นดีขึ้นจริงๆ นางใช้เวลาปักถุงเหอเปาอยู่สามวันก็เป็นอันเรียบร้อย