ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 15-บทที่ 16

“อี๋เหนียงห้าจะกินอะไรหน่อยหรือไม่เจ้าคะ” ไฉ่หลิงเอ่ยถามทันทีที่จือจือกลับมา

นางฝืนยิ้มให้อีกฝ่าย “ตอนนี้ข้ายังไม่รู้สึกอยากอาหาร ยังไม่กินก็แล้วกัน”

ไฉ่หลิงพูดต่อ “เช่นนั้นบ่าวช่วยเก็บของที่อี๋เหนียงห้าเอามาด้วยนะเจ้าคะ”

จือจือเข้าตำหนักองค์หญิงพร้อมข้าวของส่วนตัวที่บรรจุมาในหีบใบหนึ่ง

ตอนนี้นางเหนื่อยล้าเหลือเกิน อยากแต่จะกลับขึ้นเตียงนอนอย่างเดียวเท่านั้น จึงตอบรับสาวใช้อย่างไม่ใส่ใจ แล้วเดินตรงเข้าห้อง

ตกกลางคืน

สภาพจิตใจของจือจือค่อยฟื้นคืนทีละน้อย ยังดีที่นางไม่ต้องพบท่านผู้นั้นบ่อยๆ

นางใคร่ครวญดีแล้ว ยังเหลือเวลาอีกสองปี ระหว่างสองปีนี้ นาง…จะหาทางหนีออกไปให้ได้

ไม่มีอะไรสำคัญกว่าชีวิต เมื่อถึงเวลานั้นนางจะพาบิดาและน้องชายหนีไปด้วยกัน

เมื่อกำหนดเป้าหมายได้ จิตใจก็ปลอดโปร่งขึ้นมาก นางพลิกตัว พอหันไปอีกฝั่งเท่านั้นก็ต้องกรีดร้องด้วยเสียงโหยหวนที่สุดในชีวิต

“พวกเจ้าได้ยินหรือไม่”

“ได้ยินอะไร”

“อี๋เหนียงห้าที่เพิ่งมาอยู่ใหม่เจอผีหลอกเข้าน่ะสิ”

“ว่าอย่างไรนะ อัปมงคลอะไรอย่างนี้”

“เรือนชุ่ยไชนั่นอยู่ไกลกว่าเรือนอื่นอยู่แล้ว จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่แปลกหรอก แต่นี่นางเพิ่งเข้าไปอยู่ก็เจอผีหลอก องค์หญิงทรงเกลียดเรื่องผีสางอย่างกับอะไรดี”

สาวใช้สองคนหัวเราะคิกคักก่อนจะเดินจากไป

อี๋เหนียงรองก้าวออกมาจากหลังต้นไม้ด้วยสีหน้าครุ่นคิด จากนั้นก็หันไปถามสาวใช้ที่อยู่ข้างๆ ซึ่งเป็นสาวใช้ประจำตัวที่ตามนางออกเรือนมาด้วย

“เจ้ารู้เรื่องนี้หรือยัง”

สาวใช้มองซ้ายมองขวา ก่อนจะกระซิบตอบ “เป็นเรื่องใหญ่โตทีเดียวเจ้าค่ะ ทุกคนบอกว่าตอนนี้อี๋เหนียงห้าถูกผีร้ายตามรังควานแล้ว ไม่เคยได้นอนเป็นสุขเลยสักคืน”

“จริงหรือ”

สาวใช้ลังเลเล็กน้อย “คุณหนู เรื่องนี้บ่าวไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จหรอกเจ้าค่ะ สาวใช้ระดับล่างของเรือนชุ่ยไชเป็นคนพูดว่านางได้ยินเสียงอี๋เหนียงห้ากรีดร้องดังออกมาจากในเรือน ทั้งยังโวยวายเสียงดังว่าอย่าเข้ามานะ พอพวกนางวิ่งเข้าไปดูกลับไม่เห็นอะไรทั้งนั้น แต่อี๋เหนียงห้าหันหน้าตะโกนไปทางหนึ่งไม่หยุด อีกทั้งยังเป็นเช่นนี้ซ้ำซากทุกคืน”

อี๋เหนียงรองหัวเราะแกนๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองฟ้า “ที่นี่มันเมืองกินคนจริงๆ เพิ่งจะเข้ามาอยู่ก็เสียสติไปคนหนึ่งแล้ว”