ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 3-บทที่ 4

“แม่นางน้อยอยู่ใต้ผ้าห่มนี่น่ะหรือ เหตุใดผ้าถึงได้สั่นเล่า”

“เพราะนางได้ยินที่เราพูดกันน่ะสิ”

“ฮิๆ เช่นนั้นข้าร้องเพลงที่เพิ่งแต่งใหม่ให้นางฟังได้หรือไม่นะ”

ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง จือจือก็มีความสามารถเพิ่มขึ้นมาอย่างหนึ่ง คือนางมองเห็นวิญญาณล่องลอย

ครั้งแรกที่เห็นคือตอนที่นางลุกออกไปเข้าส้วมกลางดึก แล้วเห็นหญิงชราผู้หนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น

‘ท่านยาย? ท่านมาอยู่ในบ้านข้าได้อย่างไรเจ้าคะ’

หญิงชราผู้นั้นนั่งยองๆ ตัวงองุ้มอยู่ตรงหน้าประตูส้วม ท่าทางเหมือนไม่ได้ยินคำถามของนาง

จือจือสาวเท้าเข้าไปใกล้ด้วยความฉงน ตั้งใจจะร้องทักให้ดังขึ้น แต่ฝ่ายตรงข้ามพลันหันมาหาเสียก่อน

ใบหน้านั้น…ไม่มีอวัยวะใดๆ ทั้งสิ้น

จือจือกรีดร้องออกมาสุดเสียง

บิดาที่สะดุ้งตื่นเพราะเสียงนางตะลีตะลานลุกจากเตียง ‘อะไรกัน! เกิดอะไรขึ้น จือจือ?’

จือจือกลัวเสียจนร้องไห้

หญิงชราผู้นั้นยังคงหันหน้ามาหานาง ทั้งที่ไม่มีเครื่องหน้า แต่จือจือรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังแสดงความเหยียดหยามตนอยู่

‘อย่าทำตื่นตูมไปหน่อยเลย ไม่เคยเห็นวิญญาณล่องลอยหรือไร’ เสียงพูดเป็นเสียงแหบยานของหญิงชรา

จือจือร้องไห้โฮ

บิดาวิ่งพรวดพราดออกมาถึงตัวนางด้วยท่าทางร้อนอกร้อนใจ ‘มีอะไร! เกิดอะไรขึ้น’

จือจือยกมือชี้ไปทางหญิงชรา ‘ท่านพ่อ ท่านพ่อเจ้าขา ตรงนั้นมีท่านยายอยู่ผู้หนึ่งไม่ใช่หรือ’

บิดามองตามปลายนิ้วนาง ‘ไม่มีนี่’

‘เจ้าเรียกใครว่าท่านยาย ข้าเพิ่งจะตายได้สองวันเท่านั้น วัดกันตามอายุของวิญญาณล่องลอย ข้ายังเด็กอยู่นะ’ หญิงชราเอ่ยพลางลุกขึ้นเดินมาทางนาง

จือจือปล่อยโฮดังยิ่งกว่าเก่า แล้ววิ่งเปิดแน่บออกไปแทบไม่ทัน

นับจากคืนนั้นนางก็ได้รู้ว่าตนเองมองเห็นวิญญาณล่องลอย

อย่าบอกนะว่าของขวัญที่เทพผู้นั้นกล่าวว่าจะให้นางคือสิ่งนี้