ทดลองอ่าน เกิดใหม่เพื่อคืนฐานะเดิม บทที่ 3

นางต้องการให้ฉยงเหนียงที่วางตัวสูงส่งจนเคยชินได้รู้ว่าเมื่อออกจากสกุลหลิ่วมาแล้ว คำว่า ‘สตรีผู้มากความสามารถ’ ที่เรียกกันนั้นก็ไม่มีค่าแม้แต่เฉียน** เดียว ต่อให้กลับมาที่สกุลชุยก็ไม่มีที่ให้ฉยงเหนียงหยั่งเท้า!

ชุยฉวนเป่าที่อยู่ด้านข้างเห็นสีหน้าแข็งค้างของฉยงเหนียง จึงทนไม่ไหวกระตุกแขนเสื้อมารดาพลางส่งสายตาให้

หลิวซื่อมองตามสายตาบุตรชายไป จึงค่อยเห็นว่าใบหน้าของฉยงเหนียงที่เมื่อเช้ายังขาวสะอาดบัดนี้เกาะไปด้วยเขม่าจากเตาไฟ ในดวงตาทั้งคู่มีหยดน้ำขังคลอ ขบริมฝีปากนิดๆ พลางมองตนที่เป็นมารดา ดูอย่างไรก็เผยความน้อยใจไม่สิ้นสุด

เมื่อรู้ตัวแล้วว่าเสียกิริยา ไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของฉยงเหนียง หลิวซื่อก็รีบคลายมือออกแล้วหมุนตัวไปเอ่ยกับฉยงเหนียงทันที “ไหนว่าจะรอแม่กลับมาค่อยทำกับข้าวไม่ใช่หรือ ในห้องครัวไอน้ำมันแรงนัก ระวังจะรมตาเจ้าเสีย รีบไปล้างหน้าล้างตาเถอะ”

หลิ่วผิงชวนฟังจบก็ซับน้ำตาพลางกล่าวอยู่ด้านข้าง “ท่านแม่พูดถูกแล้ว เมื่อก่อนพี่ฉยงเหนียงไม่เคยทำเรื่องพวกนี้ เมื่อครู่ยังทำไปร้องไห้ไปเลย พี่รีบออกมาพักจะดีกว่า ท่านแม่ที่สกุลหลิ่วได้ยินว่าพักนี้พี่ไม่เจริญอาหาร ทั้งฟังจากหญิงรับใช้อาวุโสที่พักก่อนมาส่งสิ่งของเอ่ยรายงานว่าพี่ต้องการจะกลับไป ในใจท่านให้เป็นทุกข์นัก หลายวันนี้ป่วยหนักจนลุกไม่ขึ้นทีเดียว แต่ถึงแม้ท่านมิอาจมาเยี่ยมพี่เอง ก็ยังสั่งให้ข้านำรังนกจำนวนหนึ่งมาให้พี่บำรุงร่างกาย”

นางพูดพลางสั่งหญิงรับใช้อาวุโสนำกล่องไม้หุ้มผ้าต่วนแพรใบหนึ่งยกประคองไปถึงเบื้องหน้าฉยงเหนียง

ฉยงเหนียงมองผ่านฝากล่องที่เปิดแง้มอยู่ ข้างในถึงกับเป็นรังนกที่แตกเป็นเศษละเอียดแล้ว ยากนักที่ยังอุตส่าห์รวบรวมเป็นกล่องได้!

หลิ่วผิงชวนคล้ายเพิ่งมองเห็น จึงขึงตาต่อว่าหญิงรับใช้อาวุโสผู้นั้น “ใครกันเป็นผู้บรรจุกล่อง เหตุใดจึงบรรจุแต่เศษแตกเหล่านี้”

หญิงรับใช้อาวุโสเอ่ยตอบทันทีราวท่องบทมาก่อนแล้ว “รังนกของกำนัลมีเพียงกล่องนี้เจ้าค่ะ ฮูหยินบอกว่าคุณหนูผิงชวนร่างกายเปราะบาง รังนกที่สมบูรณ์ต้องเก็บไว้ให้ท่านกินก่อน ส่วนที่เหลือทั้งหมดค่อยบรรจุใส่กล่องสำหรับส่งมาให้คุณหนูสกุลชุยเจ้าค่ะ”

ฉยงเหนียงคิดในใจ…หากจิตวิญญาณของข้าเป็นแค่แม่นางน้อยจริงๆ ด้วยสภาพจิตใจของข้าคนเก่า น่ากลัวว่าคงจะร่ำไห้โวยวายวิ่งกลับสกุลหลิ่วไปซักถามเหยาซื่อว่าเหตุใดจึงไร้ไมตรีเพียงนี้ ตัดรอนกันด้วยการให้เศษรังนก เห็นข้าเป็นยาจกขอทานไปแล้วหรือไร

ขืนข้าทำเช่นนี้จริงๆ คิดดูก็รู้ได้ว่าคนสกุลชุยจะกระอักกระอ่วนมากเพียงใด

คิดมาถึงตรงนี้ ฉยงเหนียงก็ยื่นมือรับกล่องหุ้มผ้าต่วนแพรใบนั้นมา หางตานางมองเห็นชุยจงกับหลิวซื่อหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย นางช้อนตาขึ้นมองไปทางหลิ่วผิงชวนที่แสร้งส่งยิ้มขออภัยมาให้นางพลางตอบกลับอย่างผ่อนคลาย “ก่อนนี้เป็นข้าเองที่ไม่รู้จักคิด ทำให้พ่อแม่ข้าต้องเป็นกังวลเพราะข้าโดยใช่เหตุ พักก่อนข้าป่วยหนัก แม่ข้าดูแลข้าจนซูบเซียวลงไปมาก รังนกนี้แม้ป่นสักหน่อย ทว่าไม่กระทบต่อสรรพคุณ ใช้บำรุงร่างกายให้แม่ข้าได้พอดี”

หลิ่วผิงชวนฟังจบ สีหน้าก็แข็งทื่อนิดๆ คล้ายนึกไม่ถึงว่าฉยงเหนียงจะอดกลั้นไหว แต่เมื่อนึกถึงพฤติกรรม ‘แม้อยู่อย่างทนทุกข์ก็ยังจะรักหน้ายิ่งชีพ’ ของฉยงเหนียงในชาติก่อน หลิ่วผิงชวนก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายเพียงกำลังอวดเก่งฝืนทนต่อหน้าตนเท่านั้น ในใจจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะหยัน