ทดลองอ่าน เกิดใหม่อีกที ไม่ขอสามีสกุลหลี่ เล่ม 5 บทที่ 2

คิดถึงตรงนี้เสิ่นหยวนก็หายข้องใจแล้ว

ด้วยเหตุนี้นางจึงยิ้มให้เซี่ยเจินเจินพลางกล่าว “เมื่อครู่ข้าเห็นน้องรองเลิกงานกลับมาแล้ว ก็คิดว่าพี่ใหญ่ของเจ้าใช่จะกลับมาแล้วเช่นกันหรือไม่ จึงได้รีบจะกลับไปต้อนรับเขา”

เวลานี้เองเซี่ยเจินเจินจึงเพิ่งมองเห็นหลี่ซิวหยวนที่ยืนอยู่บนบันได นางนึกประหลาดใจเช่นกันว่าไฉนวันนี้เขาถึงเลิกงานกลับมาเร็วเพียงนี้ จากนั้นก็มองเห็นเขามีสีหน้าเย็นชา กำลังหันหน้ามองกระถางต้นสนที่วางอยู่หน้าระเบียงอยู่ คล้ายว่าไม่ได้ให้ความสนใจทางพวกนางโดยสิ้นเชิง

เซี่ยเจินเจินโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก หลี่ซิวหยวนไม่ให้ความสนใจเสิ่นหยวนเช่นนี้อย่างไรก็เป็นเรื่องดี เพราะนางรู้สึกอยู่เสมอว่าหลี่ซิวหยวนปฏิบัติต่อเสิ่นหยวนค่อนข้างต่างไปจากผู้อื่น

เซี่ยเจินเจินหันหน้ามามองเสิ่นหยวน ก่อนเอ่ยกระเซ้าว่า “พี่สะใภ้ใหญ่อดใจรอพบพี่ใหญ่ไม่ไหวถึงเพียงนี้ พวกท่านรักใคร่กันดีโดยแท้”

คำพูดของเซี่ยเจินเจิน หลี่ซิวหยวนก็ได้ยินเช่นกัน คิ้วยาวทั้งสองของเขาขมวดมุ่น ทว่าสีหน้ายังคงเย็นชามิเปลี่ยน

เสิ่นหยวนเองก็ยิ้มน้อยๆ โดยไม่ตอบอะไร

ที่เสิ่นหยวนพูดเมื่อครู่นี้มิใช่ข้ออ้างเพื่อจะจากไปเสียทั้งหมด มองเห็นหลี่ซิวหยวนเลิกงานกลับมาเร็วเพียงนี้ คิดว่าวันนี้หลี่ซิวเหยาก็คงกลับมาเร็วเช่นกัน นางจึงอยากกลับไปพบหลี่ซิวเหยาเสียเดี๋ยวนี้จริงๆ

เสิ่นหยวนกำลังจะเอ่ยปากบอกลาเซี่ยเจินเจินก็เห็นชิงเหอเดินตามหลังสาวใช้นางหนึ่งของเรือนฮุ่ยชุนเข้ามา

ครั้นมองเห็นเสิ่นหยวนชิงเหอก็รีบเอ่ยเรียก “ฮูหยิน” ก่อนจะยอบตัวคารวะหลี่ซิวหยวนและเซี่ยเจินเจิน แล้วเอ่ยเรียกว่า “คุณชายรอง ฮูหยินรอง”

จากนั้นชิงเหอถึงกล่าวกับเสิ่นหยวน “ที่แท้ท่านก็มาอยู่ที่นี่เอง เมื่อครู่นายท่านกลับมาแล้ว เห็นท่านไม่อยู่ในเรือนก็ออกตามหาท่านไปทั่วเลยเจ้าค่ะ! กระทั่งตัวบ่าวเองก็เป็นนายท่านใช้ให้ออกมาหาท่านเช่นกัน”

เสิ่นหยวนได้ยินแล้วก็ทำท่าจะรีบกลับไปทันที แต่ทันใดนั้นเองก็มองเห็นเงาร่างสูงใหญ่องอาจเดินเข้าประตูเรือนมาพอดี

ครั้นมองเห็นเสิ่นหยวนอยู่ในนี้ หลี่ซิวเหยาก็ก้าวปราดเข้ามากุมมือนางไว้อย่างเป็นธรรมชาติ ยิ้มพลางกล่าวกับนาง “เมื่อครู่ข้าเที่ยวตามหาเจ้าอยู่เป็นนานก็หาไม่พบ ที่แท้เจ้ามาอยู่ที่นี่นี่เอง”

ดูเหมือนว่ายามนี้ในสายตาเขามีเพียงเสิ่นหยวนคนเดียว คนอื่นๆ เขาล้วนไม่แยแส

ถูกหลี่ซิวเหยากุมมือต่อหน้าคนมากเพียงนี้ เสิ่นหยวนก็รู้สึกขัดเขินอยู่บ้าง นางจึงดิ้นเบาๆ เงยหน้าถลึงตาใส่เขา ก่อนกระซิบว่า “ที่นี่มีคนอยู่ตั้งมาก พวกเขาจะมองอย่างไร รีบปล่อยมือเร็วเข้า”

หลี่ซิวเหยามองสองแก้มแดงเรื่อของนางพลางยิ้มน้อยๆ แต่กลับมิได้ปล่อยมือ

เสิ่นหยวนจนปัญญา ได้แต่ปล่อยให้หลี่ซิวเหยากุมมือต่อไป ในขณะที่ใบหน้ากลับแดงยิ่งกว่าเดิม นางหลุบตาลงอย่างเอียงอายอยู่บ้าง

เซี่ยเจินเจินมองอยู่ข้างๆ รู้สึกอิจฉายิ่งที่คนทั้งสองรักใคร่กันถึงเพียงนี้ คิดดูเถอะว่าหลี่ซิวหยวนเคยทำดีกับตนต่อหน้าผู้อื่นอย่างปราศจากการหลบเลี่ยงเช่นนี้เสียที่ใด แม้แต่ลับหลังเขาก็ไม่เคยทำเช่นกัน