ทดลองอ่าน เก็บหัวใจไว้เพื่อรัก บทที่ 5

ฮะจิน่าขยับเดินอย่างอึดอัด รู้สึกถึงฝุ่นที่ฟุ้งกระจายเกาะแน่นอยู่นอกร่มผ้าและเรือนผมร่วมกับเหงื่อจากการออกกำลังกายที่แห้งแล้วปนกับเหงื่อใหม่ที่ไหลออกมาเป็นสายเพราะอากาศรอบตัวอบอ้าว รู้สึกคันยิบไม่สบายตัวเอาเสียเลย

…รู้อย่างนี้อาบน้ำมาซะรอบหนึ่งเสียจะดีกว่า…

บ่นอยู่ในใจอย่างหงุดหงิดแล้วก็ยิ้มออกมาได้เมื่อหันไปมองชายหนุ่มผู้ร่วมทาง บัดนี้ชุดสูทที่เคยเป็นสีเทาเรียบกริบเริ่มมีรอยยับยู่ยี่แถมยังมีสีน้ำตาลอมแดงของฝุ่นเกาะอยู่เป็นหย่อมๆ รองเท้าหนังขัดมันกลายเป็นเคลือบไปด้วยฝุ่นสีเดียวกันกับทางเดินเท้า ดูมอมแมมไปทั้งตัว

…โทรมอย่างนี้แล้วยังหน้าเฉยอยู่ได้อีก เอ้า…เก๊กได้ก็เก๊กไป…

หญิงสาวค่อนคนที่เดินตามด้วยสีหน้าเรียบเฉยโดยไม่บ่นไม่ถามอะไรแม้แต่คำเดียวอย่างหมั่นไส้ในอารมณ์

ลัดเลาะผ่านถนนสายเล็กซึ่งแตกแขนงมากมายอยู่สิบกว่านาทีชารีฟก็สังเกตว่าคนนำทางของเขาเดินวนไปวนมา ดวงหน้าใสที่เริ่มจะขมุกขมอมนั้นมีสีหน้าสับสน คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิด มองซ้ายมองขวาอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก

ผ่านไปอีกห้านาทีฮะจิน่าก็พาเขาเดินกลับมามุมตึกที่เดิมอีกครั้ง รอบข้างดูเงียบสงบแทบจะไม่มีคนเดินเสียเท่าไหร่ ไม่มีร้านขายของ มีแต่ตัวบ้านเรือนที่ปิดเงียบ ไม่มีนักท่องเที่ยวต่างชาติ มีเพียงแต่ชาวพื้นเมืองในชุดจาลาบาอันเป็นชุดประจำชาติของโมร็อกโกเดินกันอยู่ไม่กี่คน

…หรือว่า ไกด์สาวโมร็อกกันคนเก่งจะพาหลงเสียแล้ว…

ขณะที่กำลังจะขยับปากถามนั้นเองก็มีชายหนุ่มชาวโมร็อกกันในชุดจาลาบาสีน้ำตาลเข้มเดินเกร่เข้ามาใกล้ พูดเป็นภาษาอังกฤษคล่องแคล่ว

“พวกคุณกำลังจะหาทางไปแทนเนอรีส์กันอยู่รึเปล่าครับ”

ชารีฟที่ไม่รู้ว่าฮะจิน่าตั้งใจจะพาเขาไปที่ไหนหรือว่าแทนเนอรีส์คืออะไรจึงยืนเงียบเฉย ปล่อยหน้าที่การเจรจาให้กับผู้ร่วมทางสาว ซึ่งฝ่ายนั้นก็เพียงแค่สั่นหน้าแล้วก็ฉุดแขนเขาให้เดินจากมาเท่านั้น หนุ่มโมร็อกกันคนนั้นยังคงเดินตามคนทั้งคู่มาอยู่พักใหญ่ เมื่อเห็นว่าทั้งสองกำลังจะเดินกลับไปในซูกก็เลยเดินจากไป