ทดลองอ่าน เก็บหัวใจไว้เพื่อรัก บทที่ 5

พอมะเหม็ดบรรยายจบแล้วฮะจิน่าก็ถลาออกนอกบริเวณที่ทำงานก่อนเป็นคนแรกโดยมีชารีฟเร่งฝีเท้าตามออกมาด้วย มะเหม็ดรีบตามมาติดๆ เพื่อต้อน ‘แขก’ ของเขาเข้าร้านขายของที่อยู่ติดกันทันที

สองหนุ่มสาวที่ยังเบลอๆ จากกลิ่นเดินเข้าไปในร้านที่ภายในมีพรมหลากสีหลายขนาดวางเรียงอยู่เป็นตับและเสื้อหนังแขวนอยู่เป็นแถวโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมากนัก หากเมื่อประตูปิดลงฮะจิน่าก็หันมายิ้มให้กับชารีฟแหยๆ

เขาจึงเลิกคิ้วคล้ายกับถามว่า ‘ติดกับเข้าเต็มเปาสินะ’

พอเห็นอย่างนั้นเข้าหญิงสาวก็ฮึดขึ้นหันไปพูดกับเจ้าของร้านด้วยภาษาฝรั่งเศสเป็นชุดว่า “ไม่ได้ตั้งใจที่จะมาซื้อของเลยไม่ได้พกเงินมาในวันนี้ แล้วก็ยังต้องรีบกลับอีกด้วย” หากการเจรจายืดเยื้ออยู่นานกว่าสิบนาทีเพราะเจ้าของร้านพยายามหว่านล้อมให้เลือกสินค้า วางมัดจำเอาไว้ และเขาจะเอาไปส่งให้ที่โรงแรมพร้อมกับไปเก็บเงินที่เหลือเอาก็ได้

ชารีฟเห็นท่าว่าเรื่องคงจะไม่จบลงง่ายๆ เขาจึงเดินไปดึงแขนฮะจิน่า เอ่ยคำลาสั้นๆ พร้อมกับพาร่างบางเดินออกจากร้านโดยไม่สนใจเสียงเรียกอย่างไม่พอใจของคนในร้านอีกเลย

เดินห่างจากร้านไปได้ไม่ถึงสิบก้าวมะเหม็ดกับเด็กหนุ่มในร้านอีกคนก็วิ่งเข้ามาหาชารีฟพร้อมกับร้องโวยวาย

“คุณต้องให้เงินผมนะ เพราะผมพาคุณเดินชมแถมยังอธิบายให้ฟังอีก”

ชารีฟจึงหันไปมองฮะจิน่าเป็นเชิงปรึกษา หากฝ่ายนั้นลอยหน้าลอยตาหันไปมองข้างทางโดยไม่สนใจอะไรอีกเหมือนจะปล่อยให้เขาตัดสินใจแต่เพียงลำพัง เห็นท่าทางกวนๆ อย่างนี้ของหญิงสาวแล้วอะไรบางอย่างจึงทำให้เขาบอกกับชายหนุ่มสองคนนั้นว่า “ผมไม่มีเงินหรอกครับ ทุกอย่างอยู่ที่คุณผู้หญิง”

พูดจบแล้วก็เดินเอามือไขว้หลังจากมาหน้าตาเฉย ปล่อยให้ฮะจิน่าถูกรุมขอเงินอยู่ตามลำพังโดยไม่หันไปมองอีก หากยังคงคอยฟังเสียงใสๆ นั้นต่อรองกับคนจากแทนเนอรีส์ยาวเหยียดเป็นชุดอยู่อีกพักหนึ่ง ก่อนที่ร่างบางนั้นจะเดินเข้ามาใกล้ แล้วกำปั้นเล็กๆ ก็ทุบไหล่ของเขาเข้าเต็มแรง

“คุณแกล้งฉันนี่นา”

ชารีฟจับข้อมือเล็กบางเอาไว้มั่น หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า ถามกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ผมแกล้งคุณยังไงกันล่ะครับ”

“คุณโกหกว่าไม่มีเงิน ปล่อยให้ฉันผจญอยู่กับสองคนนั่นคนเดียว ไหนว่าไม่ชอบเล่นละครไงคะคุณชารีฟ”

ชายหนุ่มหัวเราะอยู่ในลำคอนิดหนึ่งก่อนจะตอบว่า “ผมไม่ได้เล่นละครหรอกครับคุณฮะจิน่า คุณลืมไปแล้วล่ะมั้ง ตั้งแต่มาถึงมาร์ราเคชนี่ผมยังไม่ได้แลกเงินเลย เพราะฉะนั้นผมจะมีเงินได้ยังไงกันล่ะครับ”

โดนโต้กลับมาอย่างนี้ฮะจิน่าก็ชะงักกึก นึกขึ้นได้ว่าตัวเธอเองนั่นแหละที่บอกเขาว่าไม่ต้องแลกเงิน…โธ่เอ๊ย ถ้ารู้ว่าจะมาเป็นอย่างนี้ล่ะก็เมื่อคืนที่สนามบินจะยอมยืนรอสักยี่สิบนาที…ครึ่งชั่วโมงก็ได้ เอ้า…หากแต่ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

“อย่างนั้นก็ช่างเถอะค่ะ เอาเป็นว่าฉันลืมเองก็แล้วกัน” เธอว่าอย่างตัดใจก่อนจะยิ้มมุมปากพูดต่อว่า “…ว่าแต่ว่า คุณว่าคุณอยากรู้เกี่ยวกับมาร์ราเคช วันนี้ฉันก็พาคุณมาดูถึงรากฐานเลยนะคะ แหม…เกือบจะหกโมงพอดี ได้เห็นอย่างนี้แล้วคุณคงจะสมใจอยากและรับประทานอาหารเย็นได้คล่องคอดีนะคะ”

จบประโยคแล้วคนพูดก็ส่งใบมิ้นต์ทั้งกำที่ยังถืออยู่ในมือให้กับชายหนุ่มด้วยท่าทีกรีดกราย

ชารีฟมองคนที่เงยหน้า ตาเป็นประกาย จมูกเชิด ยิ้มตาหยีด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก ดวงหน้าใสนั้นดูยียวนกวนประสาทสะกิดหัวใจอย่างไรชอบกล อารมณ์บางอย่างที่ถูกซ่อนเอาไว้ลึกอยู่ในหัวใจคล้ายจะค่อยๆ ลอยขึ้นมา ทำให้เขาบอกกับตัวเองว่า…อย่าให้ถึงทีบ้างก็แล้วกัน

ติดตามตอนต่อไปวันพรุ่งนี้ เวลา 12.00 น.