ทดลองอ่าน เจรจาต่อ-ตาย ตอน ราคะ บทที่ 1-บทที่ 3

“น้ำหนักกำลังพอดี”

ชายสวมเสื้อสก็อตพูดกับถุงใส่เงินที่เพิ่งรับมาจากผู้จัดการสาขา เขาแบกมันไว้บนหัวไหล่แล้วโบกมือเป็นสัญญาณให้ผู้จัดการสาขาไปนั่งรวมกับตัวประกันคนอื่น ส่วนชายอีกคนยังยืนควบคุมสถานการณ์อยู่หน้าประตูเหมือนเดิม ตอนนี้เขามีถุงผ้าซึ่งใส่ของมีค่าของทุกคนไว้ด้วย

เวลาผ่านมาสิบนาทีอย่างที่พวกคนร้ายบอกไว้แล้ว อาการบาดเจ็บของพนักงานธนาคารดูจะไม่ค่อยดีนัก แม้เพื่อนของเธอจะดึงเอาผ้าพันคอของตนมารัดบาดแผลเพื่อห้ามเลือดไว้แล้ว แต่เลือดก็ยังไม่หยุดไหล ขณะนี้พื้นห้องจึงมีหยดเลือดเปรอะเปื้อนตามทางที่คนเจ็บถูกพาออกมาจากทางด้านหลังเคาน์เตอร์

ในห้องที่ค่อนข้างสลัว ร่างของสองคนร้ายดูจะน่าเกรงขามขึ้น ตัวประกันต่างหลบสายตาพวกเขา บางคนนั่งคู้ตัวและก้มศีรษะแนบหัวเข่า ชายคนที่รูปร่างใหญ่กว่ายื่นของสิ่งหนึ่งให้เพื่อนของมัน ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไรจนกระทั่ง…

“จับคู่เต้นรำกันหน่อย”

คำพูดของมันทำให้คนทั้งห้องร้องครางด้วยความหวาดกลัว ทุกคนหันรีหันขวาง ไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูด เสียงโลหะกระทบกันดังกริ๊กๆ อยู่ในมือของคนร้ายที่ยืนอยู่หน้าประตู มันเข้ามาทางด้านหลังลูกค้าชายสูงอายุคนหนึ่งแล้วดึงแขนข้างขวาของเขาขึ้นมา

“อย่า…” ชายสูงอายุคนนั้นร้องโหยหวน

“ไม่ต้องตกใจลุง แค่ขำๆ น่า”

กุญแจมือถูกล็อกเข้ากับข้อมือข้างนั้น ส่วนอีกห่วงแทนที่จะคล้องไว้ที่มืออีกข้าง คนร้ายกลับเลือกล็อกที่ข้อเท้าข้างหนึ่งของแม่บ้านแทน

“จะทำอะไรฉัน…” แม่บ้านเริ่มร้องไห้

“ใจเย็นๆ แค่จะทำให้มั่นใจว่าจะไม่มีใครตามพวกกูไป”

คนร้ายทำงานของมันอย่างใจเย็นโดยการจับคู่ตัวประกันให้ข้อมือของคนหนึ่งผูกติดไว้กับขาของอีกคนหนึ่งจนครบห้าคู่ เหลืออีกคู่เดียวเท่านั้น…

“กูจะไปแล้ว แต่กูจำเป็นต้องเอาใครบางคนไปด้วยเผื่อตำรวจตามมา”

คนเป็นหัวหน้าพูด สายตามันกวาดไปที่สุภาพสตรีวัยยี่สิบต้นๆ ซึ่งอยู่ใกล้มันมากที่สุด เธอผมสั้น แต่งตัวเรียบหรูเกินอายุ ใส่ชุดแซกยาวครึ่งน่อง แต่งหน้าทาปากสีแดง สวมรองเท้าหุ้มส้น และมีกระเป๋าหนังคล้องแขนอยู่ ตอนนี้ทั้งมือและเท้าของเธอยังเป็นอิสระไม่ได้ถูกคล้องกุญแจมือไว้ ท่าทางของเธอดูตื่นตกใจ เธอเขยิบเข้าไปชิดผู้จัดการสาขาซึ่งเป็นอีกคนที่ยังไม่ถูกพันธนาการ

“นายไปเถอะ ทิ้งพวกเราไว้ในนี้ ไม่มีใครตามนายออกไปหรอก ฉันรับรอง”

ผู้จัดการสาขายืนยันกับคนร้ายสวมเสื้อสก็อตอย่างหนักแน่น แต่มันส่ายหน้าช้าๆ

“ไม่มีมิตรในสนามรบหรอก” คนร้ายจ้องหน้าสุภาพสตรีท่านนั้น “ไปกับฉัน”

“มะ…ไม่ ไม่ ฉันไม่ไป”

“ไป!”

คนร้ายฉุดข้อศอกของเธอให้ยืนขึ้น ผู้จัดการสาขาผวาตามไปด้วย ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ทั้งกล้าทั้งกลัว

“อะ…เอาฉันไปแทน”

“แกเดินช้า”

มันบอกสั้นๆ แล้วเอาแขนข้างซ้ายล็อกคอสุภาพสตรีคนนั้นไว้จากทางด้านหลัง ตัวประกันทุกคนเห็นสีหน้าซีดเผือดและปากคอสั่นของเธอได้ชัดเจน แต่ไม่มีใครกล้าลุกขึ้นไปช่วย คนร้ายอีกคนก็กำลังจะรวบมือของผู้จัดการสาขาเพื่อตรึงไว้กับเก้าอี้ แต่ในระหว่างนั้นก็มีเสียงจากโทรโข่งดังขึ้น…

“นี่เสียงจากเจ้าหน้าที่ตำรวจ มีใครอยู่ในนั้นบ้าง”

“เฮ้ย! มาตั้งแต่เมื่อไรวะ”

“ฉิบหายแล้ว ต้องรีบออกไป เร็ว!” คนที่คุมตัวสุภาพสตรีไว้พูดขึ้น