เสียงโทรศัพท์ในธนาคารดังขึ้นอีกครั้ง โอ่งหันไปดูนาฬิกาที่แขวนไว้ข้างฝาผนังทันที เวลาที่เขาเป็นคนกำหนดนั้นยังไม่หมด โจรปล้นธนาคารจึงอดสงสัยไม่ได้ว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา มันหันไปมองหน้าลูกน้องซึ่งตอนนี้ออกจะขาวซีด
“ไม่รับเหรอพี่”
“ยังไม่ถึงเวลา”
“พวกมันอาจจะมีอะไรบอกเรา”
“เราต้องเป็นคนตั้งกฎ ไม่ใช่ตำรวจ”
“แต่…”
โอ่งตวัดสายตาจ้องมองตุ่นคล้ายกับต้องการสะกดให้เชื่อฟัง และมันก็ได้ผลเมื่อคนเป็นลูกน้องไม่โต้แย้งอะไรอีก แต่คนที่ทนต่อไปไม่ได้กลับเป็นผู้จัดการสาขา
“รับสิ เผื่อตำรวจจะมีข้อเสนอดีๆ มาให้พวกนาย”
“หุบปาก! พวกกูไม่ได้ถาม”
ตุ่นตวาดแล้วโบกปืนในมือไปมา ตัวประกันต่างหวีดร้องแล้วขดตัวแน่น
“ก็ได้ กูจะรับ” โอ่งบอก
“อ้าว ทำไมพี่ต้องเชื่อมันด้วย มันเป็นผู้จัดการ มันอาจจะเล่นตุกติกร่วมมือกับตำรวจได้นะ”
“มันทำอะไรไม่ได้หรอกน่า เอ็งมัดมันอยู่ไม่ใช่เหรอ”
ตุ่นเริ่มเห็นด้วย เขาจึงเงียบไป โอ่งรอให้เสียงเรียกเข้าดังขึ้นอีกสองครั้งจึงรับ แต่เขาไม่ได้กรอกเสียงลงไป กลับรอให้ฝ่ายตรงข้ามพูดขึ้นมาก่อน
“รถพยาบาลมาถึงแล้ว เราต้องให้คนเจ็บได้รับการรักษาด่วน”
“แล้วรถกระบะที่ขอล่ะ ถ้ารถไม่มาก็อย่าหวังว่ากูจะให้คนออกไป”
“ฉันว่าถ้ารอนานกว่านี้คนเจ็บจะไม่รอดนะ แล้วจากคดีปล้นมันจะกลายเป็นคดีฆ่าคนโดยเจตนาด้วย”
หัสยุทธได้ยินเพียงความเงียบ เขารู้สึกถึงความคิดที่วิ่งวนในสมองของคนร้ายแม้จะอยู่ห่างกันหลายเมตร เขารู้ดีว่าคนร้ายทุกคนต่างก็พยายามหาทางรอดของตัวเองทั้งนั้น ไม่มีใครอยากตาย…ถ้าพวกมันยังมีสติดีอยู่
นานเกือบนาทีในที่สุดก็มีเสียงตอบกลับ
“แล้วจะมั่นใจได้ยังไงว่าตำรวจจะเอารถมาให้จริง”
“นายเห็นรถตำรวจที่จอดเยื้องหน้าธนาคารไหม”
โอ่งขยับตัวออกจากเคาน์เตอร์นิดหนึ่งแล้วมองผ่านกระจก เขาเห็นรถคันเดิมที่จอดนิ่งอยู่นานแล้ว
“เห็น”
“ถ้าส่งมอบตัวประกันครบทุกคนเสร็จ นายก็เอาคันนี้ไปเลย”
“เฮ้ย!”
เสียงโอบเกียรติดังมาจากทางด้านหลังรถกระบะ เขาแอบฟังอยู่และนึกอยากจะเตะหัสยุทธขึ้นมาทันที
“แต่ตอนคุยกัน ฉันไม่ได้บอกว่าจะปล่อยตัวประกันทุกคน”
“แล้วนายจะทำอะไรกับพวกเขา เอาพวกเขาไปด้วยเพื่อให้แน่ใจว่าตำรวจจะไม่ตามจับตายนายงั้นเหรอ”
โอ่งเงียบอีกครั้ง เขาจำเป็นต้องใช้ความคิด สายตาเหลือบไปมองผู้จัดการสาขาที่ตอนนี้เริ่มขยุกขยิก เพราะปมเชือกที่มัดข้อมือไว้ทำให้ผู้จัดการสาขารู้สึกอึดอัด
“ขอเวลาคิดก่อน” เขาพูดออกมาในที่สุด
“ได้ แต่ตอนนี้นายต้องส่งคนเจ็บออกมาก่อน เวลาทุกนาทีสำคัญกับเธอนะ”
“ยังไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า”
แต่ริมฝีปากที่ซีดเซียวและดวงตาที่หรี่ลงจนแทบจะลืมไม่ขึ้นของคนเจ็บก็ทำให้เจ้าวายร้ายเริ่มไม่มั่นใจในคำพูดของตนเองเช่นกัน
“ฉันจะเป็นคนเข้าไปรับคนเจ็บเอง ตกลงไหม” หัสยุทธเริ่มรุกขึ้นไปอีกขั้น
“ไม่ ไม่ต้องเข้ามา ฉันจะส่งมันออกไปพร้อมแม่บ้านกับ รปภ.”
เป็นการตัดสินใจใหม่ ณ ขณะนั้น เพราะด้วยสภาพของคนเจ็บแล้วโอ่งคิดว่าเธอไม่สามารถเดินออกไปได้ด้วยตัวเองแน่ และแม่บ้านหรือ รปภ. คนใดคนหนึ่งก็คงรับน้ำหนักที่ต้องประคองเธอไม่ไหว เขาต้องการให้สถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นนั้นอยู่ในการควบคุม
การตัดสินใจของคนร้ายทำให้หัสยุทธเอะใจเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้พูดอะไรถึงมัน
“ไม่มีการยิงสวนออกมา รับปากอย่างลูกผู้ชาย เพราะถ้านายผิดคำสัญญา หน่วยจู่โจมคงไม่ยอมแน่…ตกลงไหม”
“ตกลง ถ้าตำรวจจะไม่เข้ามาใกล้ธนาคารเกินสามเมตร”
“โอเค ฉันจะเรียกรถพยาบาลเข้ามาจอดหน้าธนาคาร นายปล่อยคนเจ็บกับตัวประกันอีกสองคนออกมา” หัสยุทธรีบตอบรับ เขาไม่แย้งเลยว่าคนร้ายได้ปล่อยตัวประกันจำนวนมากกว่าที่เคยตกลงกันไว้
“ได้”
โอ่งวางหูโทรศัพท์ลงทันที ส่วนหัสยุทธก็เริ่มออกคำสั่ง
“มันเปลี่ยนใจปล่อยตัวประกันเพิ่มอีกหนึ่ง น่าจะเป็นคนแก่ทั้งคู่ คาดว่าสภาพของคนเจ็บคงแย่มาก ให้รถพยาบาลเข้ามาจอดหน้ารถกระบะได้ ถอยหลังเข้ามานะ แล้วให้อาสขึ้นมาในรถด้วย”
“รับทราบครับ”
ปารุสก์ติดต่ออาสดาไปยังเครื่องรับสัญญาณของเขาเพื่อย้ำคำสั่งอีกครั้งทันที
