ทดลองอ่าน เจรจาต่อ-ตาย ตอน ราคะ บทที่ 4-บทที่ 6

บทที่ 5

“มันเอารถมาจอดแล้ว”

โอ่งพูดให้ลูกน้องของเขาได้ยิน ในตอนนี้มันจับสุภาพสตรีคนนั้นให้ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ แล้วใช้มือข้างขวาซึ่งถือปืนอยู่ล็อกคอเธอให้อยู่ในตำแหน่งด้านหน้าตัวเขา ส่วนด้านหลังมีกระเป๋าเป้ที่ใส่เงินไว้เต็ม เธอดูตื่นกลัวและหวาดผวา มือไม้อ่อนคล้ายกับจะเป็นลม แสงไฟจากด้านนอกส่องผ่านกระจกของธนาคารเข้ามาไม่มากนักแต่ก็พอจะมองเห็นแววตาหลายคู่ที่จ้องมองความเคลื่อนไหวของพวกโจรในธนาคารได้ ทุกคนคงภาวนาให้เรื่องนี้จบลงเสียที

ตุ่นมีท่าทีลุกลี้ลุกลน มันเอาถุงผ้าของธนาคารมาผูกไว้กับเอวของตัวเอง มัดเงินในนั้นถูกเหวี่ยงไปมาเบาๆ ระหว่างที่มันขยับตัว ตุ่นจับถุงเงินให้ไปอยู่ด้านข้างลำตัว มันโผเข้ามาหาเจ้านายแล้วเขย่งเท้าขึ้นกระซิบถามเบาๆ

“แล้วทิ้งพวกนี้ไว้ในนี้เหรอพี่”

เขาหันมาดุเสียงเข้ม “เออ มึงจะเอาไปด้วยรึไง”

“แล้วถ้าเราโผล่ออกไป ตำรวจมันจะไม่ยิงสวนมาเหรอ กว่าจะไปถึงรถมันก็หลายก้าวอยู่นะ”

โอ่งหยุดคิดชั่วครู่แล้วตัดสินใจ “งั้นมึงเอาผู้จัดการไปเป็นตัวประกัน พอเราขึ้นรถเสร็จก็ถีบมันออกมาเลย”

ตุ่นยิ้มออกมาได้ “เออ ดี”

โอ่งคิดรอบคอบแล้วว่าในตอนนี้มีเพียงผู้จัดการสาขาคนเดียวเท่านั้นที่เขาจะสามารถควบคุมได้ แม้ว่าตุ่นจะไม่ทราบเรื่องนี้ แต่อย่างน้อยเขาก็รู้ดีว่าผู้จัดการจะไม่มีวันทรยศเขา เพราะต่างก็มีเป้าหมายเดียวกันอยู่แล้ว

ตุ่นเดินไปหาผู้จัดการสาขาอีกครั้งแล้วดึงตัวของเขาขึ้นจากเก้าอี้ “มากับกู”

“ไปไหน”

“อยากจะเป็นพระเอกไม่ใช่เหรอ โอกาสมาถึงแล้ว”

ในระหว่างที่ตุ่นกำลังยื้อยุดฉุดกระชากวิรุฬ โอ่งก็กำลังทอดสายตาออกไปยังเบื้องหน้า เมื่อเห็นว่ารถกระบะถูกจอดอยู่นานแล้วแต่คนในรถกลับไม่ยอมลงมาเขาก็นึกฉุน

“ทำไมมันไม่ออกไปจากรถซะทีวะ” เขาหันไปมองลูกน้องซึ่งลากวิรุฬออกมาได้สำเร็จแล้ว “มึงพาไอ้นี่ออกไปก่อน”

“พี่จะให้ฉันออกไปก่อนเหรอ”

“เออ มันตัวใหญ่กว่า เอามันไว้บังสิ ให้คนเจ็บกับคนแก่สองคนออกไปก่อน แล้วค่อยเดินตามไป ใช้พวกมันเป็นโล่”

ตุ่นดูตื่นกลัวแต่ก็พยายามทำตามคำสั่ง มันใช้ปืนจี้ให้วิรุฬเดินนำหน้าโดยมีตัวเองประกบซ้อนอยู่ด้านหลัง จากนั้นก็ออกคำสั่งให้แม่บ้านกับ รปภ. พยุงพนักงานหญิงที่ได้รับบาดเจ็บออกไปก่อน

“ออกไป เดินช้าๆ นะมึง”

คนทั้งสามเดินไปถึงชั้นวางของที่ใช้กั้นประตูกระจก รปภ. ผลักให้มันเลื่อนออกไปบางส่วนเพื่อที่จะเปิดประตูได้สะดวก และไขกุญแจเปิด จากนั้นก็แง้มบานประตูโดยมีโอ่งกับวิรุฬยืนซ้อนหลังอยู่

“ช้าๆ อย่าเปิดทั้งบาน” ตุ่นพูด

เมื่อทั้งสามออกจากประตูได้แล้วก็ยืนเป็นระนาบเพื่อรอให้วิรุฬกับตุ่นตามออกมา

“ออกไปเลยนะพี่”

“เออ ค่อยๆ ออกไป กูก็จะตามมึงไปติดๆ นี่แหละ”

ตุ่นดึงหมวกไอ้โม่งลงมาปิดบังใบหน้าไว้ทั้งหมดแล้วเริ่มเคลื่อนตัวไปด้านหน้า หัวใจของทุกคนสูบฉีดอย่างแรงแม้กระทั่งคนที่ถูกพันธนาการไว้ด้านในธนาคาร นี่เป็นครั้งแรกที่จะมีคนออกไปจากธนาคารนับตั้งแต่ถูกปล้น และเป็นครั้งแรกในช่วงเวลาเกือบห้าชั่วโมงเลยทีเดียว