ทดลองอ่าน เจรจาต่อ-ตาย ตอน ราคะ บทที่ 4-บทที่ 6

เมื่อประตูกระจกขยับ หัสยุทธซึ่งยังคงนั่งอยู่ในรถที่เปิดกระจกไว้กว้างประมาณห้าเซนติเมตรก็เริ่มขยับตัวเช่นกัน เขากำลังรอให้ฝั่งคนร้ายทำตามสิ่งที่ได้ให้สัญญาไว้ นี่ยังเป็นการประวิงเวลาให้หน่วยจู่โจมสามารถหาช่องทางที่จะเข้าประชิดตัวคนร้ายและตัวประกันอีกด้วย ขณะนี้ความกังวลยังมีอยู่หลายทาง เมื่อตัวประกันบางส่วนติดค้างอยู่ด้านในและตำรวจก็ไม่รู้ว่าคนร้ายมีอาวุธอื่นอีกหรือไม่นอกจากปืนประดิษฐ์เอง

ประตูไม่ได้ถูกผลักให้เปิดกว้างทั้งบาน มันแค่ถูกเปิดแง้มๆ หลังจากนั้นไม่กี่วินาที รปภ. คนเจ็บ และแม่บ้านก็ตามกันออกมา ยังไม่หมดแค่นั้นเมื่อชายร่างอ้วนซึ่งอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวก็ปรากฏกายขึ้นด้วย หัสยุทธไม่รู้จักผู้ชายคนนั้น แต่เขามั่นใจว่าคนคนนี้ไม่ใช่โจรปล้นธนาคารแน่ ตรงหัวไหล่ข้างซ้ายของชายร่างอ้วนมีมือของใครคนหนึ่งตรึงไว้ หัสยุทธรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของคนร้าย พวกมันกำลังจะใช้ตัวประกันเป็นโล่

หัสยุทธตัดสินใจเปิดประตูรถแล้วก้าวขาลงทีละข้าง การขยับของตำรวจทำให้เกิดเสียงโต้ตอบจากฝั่งธนาคารขึ้น

“ยะ…อย่ายิงครับ ผมเป็นผู้จัดการสาขา” ชายคนนั้นร้องบอกตำรวจเสียงสั่น “มะ…มันสั่งให้คุณตำรวจลงจากรถแล้วถอยไปไกลๆ ถ้าไม่ทำตาม มันจะไม่ออกไป”

หัสยุทธยืนขึ้นเต็มตัวแล้วพยักหน้า เขาไม่ละสายตาจากร่างของวิรุฬแม้แต่วินาทีเดียว หากแต่ไม่ได้มองแค่ผู้จัดการร่างอ้วน เขากำลังมองลึกเข้าไปถึงข้างใน นายตำรวจรู้ดีว่าคนด้านในก็กำลังจับจ้องเขาอยู่ หัสยุทธก้าวให้พ้นรัศมีการเหวี่ยงของประตูรถแล้วผลักบานประตูให้ปิด โดยที่ไม่ได้หันไปมองแม้แต่น้อย จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นทั้งสองข้างเพื่อให้ทุกคนเห็นว่าเขาไม่มีอาวุธ

“ให้คนเจ็บมาที่รถพยาบาลก่อน” หัสยุทธเริ่มการต่อรองอีกครั้ง “นายสัญญาแล้ว แลกคนเจ็บกับรถ”

หลังจากเสียงของหัสยุทธเงียบไปไม่นาน กลุ่มคนหน้าธนาคารก็เริ่มขยับ แสงจากป้ายหน้าอาคารพาณิชย์แต่ละห้องให้ความสว่างเพียงพอที่หน่วยจู่โจมจะหาเป้าหมายของพวกเขาได้อย่างแม่นยำ แต่ตอนนี้ทุกคนถูกสั่งให้พรางตัวเพื่อให้คนร้ายวางใจพอที่จะก้าวออกมาด้านนอก ขณะนี้สายตาทุกคู่จดจ้องมาที่ฝ่ามือของหัสยุทธซึ่งหากขยับเป็นสัญญาณเพียงนิด ทุกคนก็พร้อมจะเข้าจู่โจม แต่ตอนนี้ทุกอย่างยังคงถูกปล่อยให้ดำเนินต่อไปอย่างเงียบๆ

“ถอยไปอีกครับ มันให้คุณตำรวจถอยห่างจากรถมากกว่านี้” ยังคงเป็นเสียงของวิรุฬที่สั่งกลับมา

“โอเค ผมจะถอยพร้อมกับที่ทั้งสามคนเดินมาที่รถพยาบาล”

หัสยุทธเห็นวิรุฬพยักหน้า จึงเริ่มเดินถอยหลังทีละก้าวช้าๆ คนกลุ่มเล็กๆ ก็เริ่มขยับเช่นกัน เมื่อนายตำรวจหนุ่มถอยพ้นท้ายรถกระบะมาแล้ว จึงเหลือเพียงหัวของรถพยาบาล สายตาของเขายังคงจดจ้องไปที่วิรุฬ นายตำรวจเห็นการเคลื่อนไหวของฝ่ายนั้นได้ชัดเจนว่าคนที่ยืนซ้อนหลังผู้จัดการสาขานั้นกำลังขยับตัว แต่เขาต้องการให้มันออกจากประตูมากกว่านี้ เขาต้องการความมั่นใจว่าคนร้ายไม่ได้มีเพียงแค่หนึ่งคน

แล้วตุ่นก็เคลื่อนตัวออกมาจากประตูในที่สุด มันผลักหลังวิรุฬให้เดินนำหน้า ส่วนตัวเองก็ก้มศีรษะซุกด้านหลังชายร่างอ้วนจนมิด ไม่มีมุมที่หน่วยจู่โจมซึ่งอยู่ด้านหน้าธนาคารจะสามารถมองผ่านลำกล้องไปได้ เว้นแต่คนที่อยู่บนดาดฟ้าของอาคารพาณิชย์ซึ่งขึ้นไปรออยู่แล้วนั้นจะสามารถทำได้

หัสยุทธเบี่ยงตัวหลบหลังรถตู้ทันทีที่พ้นมุม เขาแอบอยู่ข้างรถพยาบาลโดยที่ลอบมองผ่านกระจกรถไปยังเป้าหมายเป็นระยะ อาสดาเริ่มรายงานให้ได้ยินเบาๆ

“ออกมามากขึ้นแล้วครับ คนร้ายยังหลบอยู่หลังตัวประกัน”

“คนเจ็บมาถึงรถกระบะรึยัง”

“ยัง ท่าทางมันจะถ่วงเวลา”

“อย่าเพิ่งขยับ รอให้คนเจ็บขึ้นรถพยาบาลก่อน แล้วรีบเอารถออกไปเลย”

“ถ้ามันเอาตัวประกันไปด้วยล่ะครับ”

“ปล่อยเป็นหน้าที่ของไอ้โอบ อย่าผิดสัญญาที่เจรจาไว้ ไม่อย่างนั้นมันอาจจะยิงตัวประกัน รอ…”

ความกดดัน ความเครียด ความกลัว ถูกสาดซัดใส่เจ้าหน้าที่ทุกนายที่อยู่ในเหตุการณ์ แม้แต่สภาพแวดล้อมในรัศมีเกือบกิโลเมตรของสถานที่เกิดเหตุก็ยังเงียบผิดปกติ โอบเกียรติซ่อนตัวอยู่ด้านหลังกระถางต้นไม้ซึ่งหล่อขึ้นจากปูนซีเมนต์ก็แทบจะไม่ได้หายใจ เขาอยู่ห่างออกไปทางด้านข้างของธนาคารซึ่งเป็นลานจอดรถจักรยานยนต์ ตรงนั้นสามารถมองเห็นผู้ร้ายกับตัวประกันด้านข้างได้ แต่เขาก็ไม่เสี่ยงที่จะใช้อาวุธระงับเหตุในตอนนี้ เนื่องจากตัวประกันหลายคนยังอยู่ในความควบคุมของคนร้ายอยู่

กล้องบนหลังคารถ NIC สามารถจับภาพคนร้ายไว้ได้ในบางมุม ปารุสก์กดคำสั่งให้กล้องบันทึกภาพเหตุการณ์ รวมถึงรูปพรรณสัณฐานของคนร้ายเป็นวินาทีต่อวินาที เสียงของวุฒิภาศดังขึ้นในหูของเขา

“ตัวประกันที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเป็นใคร”

“เดี๋ยวนะพี่ ผมได้รูปพนักงานมาแล้ว ขอเทียบแป๊บนึง”

ปารุสก์ดึงไฟล์ที่ฝ่ายบุคคลของธนาคารส่งมาให้ขึ้นมาดูประกอบภาพบนหน้าจอ ไม่ถึงนาทีเขาก็หาคำตอบให้เพื่อนร่วมงานได้ เพราะคนคนนั้นเป็นบุคคลแรกในไฟล์เลยทีเดียว

“ผู้จัดการธนาคารสาขาย่อย นายวิรุฬ พึ่งบุญ”

วุฒิภาศพยักหน้ารับรู้ข้อมูลนั้นแล้วจดบันทึกลงในสมุดของเขา ส่วนอาสดาเมื่อได้ยินคำตอบของปารุสก์ก็รีบรายงานหัสยุทธซึ่งยังคงหลบอยู่ข้างรถตู้

“ตัวประกันเป็นผู้จัดการครับ”

ยังไม่ทันที่หัสยุทธจะพูดอะไร ประตูกระจกของธนาคารก็ถูกดันออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นผู้หญิงในชุดแซกซึ่งปารุสก์จำได้ทันทีเพราะเคยเห็นเธอในกล้องวงจรปิดแล้ว วุฒิภาศก็เช่นกัน และเธอก็มีคนร้ายประกบอยู่ด้านหลังไม่ต่างจากผู้จัดการสาขาด้วย

“คนนี้ลูกค้าครับ” อาสดาแจ้งหัสยุทธเมื่อได้ยินปารุสก์บอกมาในเครื่องรับสัญญาณของเขา “คนร้ายใส่หมวกไหมพรมอำพรางใบหน้าทั้งสองคน”

“แล้วทำไมเลือกผู้หญิงวะ” หัสยุทธเริ่มโกรธ “อยากยั่วตำรวจนักรึไง ทุกคนอย่าเพิ่งขยับนะ รอให้มันออกมาพ้นประตูก่อน อย่าให้มันกลับเข้าไปข้างในอีก ไม่งั้นเราลำบากแน่ รอ…นิ่ง…”

ความกังวลของตำรวจมุ่งตรงไปที่ตัวประกันคนที่สองมากกว่าที่ออกมาชุดแรก เพราะเธอเป็นผู้หญิงและมีท่าทางหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด หัสยุทธสงสัยว่าทำไมคนร้ายเลือกที่จะใช้ตัวประกันผู้หญิง เพราะนั่นคล้ายกับไม่อยากจบปัญหาง่ายๆ ซึ่งตำรวจมักจะอ่อนไหวกับตัวประกันที่เป็นเพศหญิงมากกว่า เนื่องจากพวกเธออ่อนแอกว่าผู้ชาย และตำรวจจะกัดไม่ปล่อยแน่เพื่อให้มั่นใจว่าคนร้ายจะได้รับผลจากการกระทำที่สาสมกับความผิดของพวกมัน โดยเฉพาะโอบเกียรติ…