ทดลองอ่าน เจ้าชายฉบับมือสอง บทที่ 1

พอความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัว ความรู้สึกไม่ชอบมาพากลก็แผ่กระจายออกเป็นวงกว้างในใจของปฐวีทันที

‘ใช่ เรื่องขี้ปะติ๋วแค่นี้เอง แค่พี่พีทกระดิกนิ้วหน่อยเดียวก็หาเจอแล้ว’

‘หวังว่าพวกสตอล์กเกอร์จะไม่คิดว่าการตามหาบ้านผมเป็นเรื่องขี้ปะติ๋วไปด้วยก็แล้วกัน’

‘นี่ อย่าเอาพี่พีทไปเทียบกับพวกนั้นนะ’

‘ครับๆ’ ปฐวียกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ พลางหาวหวอดๆ ‘ผมง่วงแล้ว จะไปนอน’

‘หนึ่งก็ง่วงเหมือนกัน’

เอาล่ะสิ…เพียงพริบตาปัญหาใหม่ก็ตามติดมาจนได้ เพราะบ้านของปฐวีมีห้องนอนอยู่ห้องเดียว ส่วนห้องที่ว่างอยู่ก็อัดแน่นไปด้วยหนังสือมือสองจนพื้นแทบจะถล่มลงมาอยู่รอมร่อ

เนื่องจากตอนนี้ปฐวีทำธุรกิจขายหนังสือมือสองอย่างเต็มตัว ซึ่งนับว่าเป็นการกลับไปรื้อฟื้นกิจการเก่าของนาเมืองที่เคยเปิดร้านขายหนังสือร่วมกับแม่และใช้ชื่อว่า ‘ขวัญอ่าน’ มานานหลายสิบปี แต่ต้องปิดไปเพราะไม่อาจทำทั้งโฮสเทลและร้านหนังสือไปพร้อมกันได้

ลุงนาเมืองนั้นเป็นพี่ชายแท้ๆ ของแม่เขา และยังเป็นญาติสนิทในจำนวนน้อยนิดที่เหลืออยู่ของปฐวี เพราะปู่ย่าตายายของเขาล้วนอายุสั้นและจากไปตั้งแต่เขายังเด็กกันหมด

หลังจากเรียนจบใหม่ๆ ปฐวีก็ได้ทำงานเกี่ยวข้องกับวงการสื่อสิ่งพิมพ์อยู่ราวสองปี ครั้นถูกลุงนาเมืองชักชวนให้มาช่วยทำโฮสเทลกับร้านอาหารที่กำลังไปได้สวยของนฤมลซึ่งเป็นลูกสาวของลุง ปฐวีก็เลยตัดสินใจย้ายมาปักหลักอยู่เชียงรายอย่างถาวร

เนื่องจากความเสียดายหนังสือมือสองที่ยังเหลืออยู่เป็นจำนวนมาก บวกกับฝีมือเรื่องการสรรหาหนังสือเก่าหายากของลุงนาเมือง ปฐวีก็เลยตัดสินใจขายหนังสือมือสองแบบออนไลน์แทน ซึ่งพบว่าขายดิบขายดีกว่าที่เขาคิดไว้แต่แรกเป็นอย่างมาก

ด้วยเหตุนั้นปฐวีจึงไม่ได้ไปช่วยงานลุงนาเมืองที่โฮสเทลและร้านอาหารทุกวัน แต่จะแบ่งเวลาไปเป็นบางวันหรือจะอยู่ยาวก็ต่อเมื่อถูกนฤมลไหว้วานให้ไปช่วยดูเนื่องจากต้องไปธุระที่อื่น

‘จะให้หนึ่งนอนไหนล่ะ’ เห็นทีว่าน้ำหนึ่งเองก็พอจะเดาปัญหาได้รางๆ จึงรีบถามขึ้น

ปฐวีฟังแล้วก็อดถอนใจออกมาเบาๆ ไม่ได้ นี่ขนาดเชียงรายอยู่ไกลจากกรุงเทพฯ นับแปดร้อยกิโลเมตร หญิงสาวก็ยังไม่วายตามมาเป็นเจ้ากรรมนายเวรเขาได้อีก

‘อย่าบอกนะว่ามีห้องนอนห้องเดียว’

ชายหนุ่มพยักหน้า

‘ถ้าอย่างนั้นหนึ่งก็ต้องได้นอนห้องนั้น’ น้ำหนึ่งพูดอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ ‘ส่วนพี่ก็นอนข้างล่างนี่ไป’

‘หนาวขนาดนี้เนี่ยนะ ไม่ไหวหรอก’

‘ถ้าอย่างนั้นจะทำยังไง’

‘คุณหนึ่งก็นอนบนเตียงไป ส่วนผมจะเอาถุงนอนไปนอนบนพื้นแล้วกัน’

‘แล้วข้างบนมันจะอุ่นกว่าข้างล่างสักเท่าไหร่กันเชียว’ น้ำหนึ่งยกมือขึ้นกอดอก

‘พื้นกระเบื้องมันก็ต้องเย็นกว่าพื้นที่ปูพรมข้างบนอยู่แล้วสิครับ แม่คุณ’

‘อ้าว แล้วหนึ่งจะไปรู้ได้ยังไงว่าข้างบนปูพรม’ หญิงสาวเถียงกลับ

‘เอาเถอะๆ มัวเถียงกันอยู่ก็เสียเวลานอนไปเปล่าๆ รีบขึ้นไปนอนดีกว่านะผมว่า”

น้ำหนึ่งเองก็เริ่มตาแดงก่ำเพราะง่วงนอนเหมือนกัน จึงรีบสาวเท้านำหน้าหนุ่มเจ้าของบ้านไปราวกับรู้ดีว่าห้องนอนอยู่ไหน แต่พอกำลังจะเดินผ่านห้องแรกซึ่งปฐวีใช้เก็บหนังสือมือสองของร้านก็กลับหยุดกึกเสียดื้อๆ พานให้ปฐวีที่กำลังเดินตามมาแทบจะชนหลังเข้าอย่างจัง

‘โห…เยอะขนาดนี้ไม่กลัวบ้านพังหรือไง’

ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่ปฐวีก็สังเกตเห็นประกายในดวงตาของหญิงสาวเมื่อจ้องมองดูสันหนังสือมากมายตรงหน้าได้อย่างชัดเจน หากว่าจะมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งในโลกนี้ที่เชื่อมโยงผู้ชายธรรมดาสามัญอย่างเขาและผู้หญิงที่มีชีวิตเลิศเลอไม่ต่างจากเจ้าหญิงอย่างน้ำหนึ่งเข้าด้วยกันได้ สิ่งนั้นก็คงจะเป็นของที่อัดแน่นอยู่ในห้องนี้นี่เอง

พอปฐวีคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรก็อดประหลาดใจไม่ได้ทุกครั้ง ด้วยไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างน้ำหนึ่งจะเจียดเวลามานั่งเปิดไล่อ่านตัวหนังสือไปทีละหน้าๆ แทนที่จะออกไปเที่ยวเล่นไร้แก่นสารข้างนอก

‘ผมเพิ่งทำห้องเก็บของเสร็จเมื่อวันนี้เอง พรุ่งนี้ก็ว่าจะแบ่งลงไปแล้วล่ะ’

‘ดี เพราะพี่วีต้องย้ายมานอนห้องนี้นับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป’

คำพูดราวกับว่าจะไม่ได้มาอาศัยแค่ไม่กี่วันทำให้ปฐวีเบิกตาโตขึ้นทันที ขณะที่น้ำหนึ่งเดินไปที่ห้องถัดไปซึ่งคงจะเป็นห้องนอนของชายหนุ่มอย่างไม่ต้องสงสัย หญิงสาวกลับนึกอะไรขึ้นมาได้เสียก่อนจึงชะงักฝีเท้าลงแล้วหันมาบอก

‘ห้ามเอาไปบอกใครล่ะว่าเราเคยนอนห้องเดียวกัน’

‘ก็แล้วจะให้ผมเอาไปบอกใครล่ะ’ ปฐวีเอามือเกาหน้าผากอย่างรำคาญใจ

‘ใครจะไปรู้ พี่วีอาจจะอยากรวบหัวรวบหางหนึ่งก็ได้ ถ้าสำเร็จก็คงกลายเป็นหนูตกถังข้าวสารใบเบ้อเร่อ’

ปฐวีอดโมโหขึ้นมาไม่ได้กับคำดูถูกของหญิงสาว แต่ก็พยายามข่มอารมณ์อย่างสุดฤทธิ์แล้วตอบกลับไป

‘ลองถ้าคุณพีทส่งคุณหนึ่งมาหาผมกลางดึกขนาดนี้ คงไม่ต้องกลัวเรื่องอะไรพวกนั้นแล้วล่ะ เพราะฉะนั้น…เลิกเพ้อแล้วก็รีบไปนอนได้แล้วครับ’

น้ำหนึ่งได้ยินก็ได้แต่ยืนอ้าปากค้างด้วยยังนึกหาคำมาโต้เถียงไม่ได้ ปฐวีจึงรีบเดินไปค้นเอาถุงนอนที่กองทับถมกันไว้กับของจิปาถะอย่างอื่นในกล่องที่วางอยู่ติดหน้าต่างริมทางเดิน แล้วก้าวสวบๆ เอาไปปูนอนในห้องโดยไม่สนใจหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงนั้นอีก

ให้ตายเถอะ ไอ้พี่วีมันกล้าเมินกันขนาดนี้เชียว…นี่ถ้าไม่ได้เป็นเกย์ก็คงต้องตายด้านแน่!

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 11 ก.ย. 65  เวลา 12.00 น.