ทดลองอ่าน เจ้าบ่าวขบวนสุดท้าย บทที่ 3

บทที่ 3

รักนะ แต่ไม่แสดงออก

วิทยาเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นเรือนร่างสูงราวร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรนั่งรออยู่ตรงป้ายรถเมล์หน้าสถานีรถไฟกรุงโซลหรือโซลสเตชั่นซึ่งเป็นศูนย์รวมการคมนาคมในกรุงโซล มีท่ารถเมล์ รถไฟ และห้างสรรพสินค้าอยู่ในบริเวณเดียวกัน ท่าทางเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าและดวงหน้าแดงก่ำเหมือนคนเพิ่งออกกำลังกายมาหมาดๆ สร้างความแปลกใจให้ลูกน้องไม่น้อย

“มาอยู่ที่โซลสเตชั่นได้ยังไงครับท่านรอง”

“ฉันเดินมา”

“เดินมา?! จากนัมซานมาโซลสเตชั่นไม่ใช่ใกล้ๆ เลยนะครับ”

“ฉันอยากเดินเล่นไม่ได้รึไง”

หัวคิ้วของวิทยาย่นเข้าหากัน ขนาดจะข้ามถนนไปยังห้างสรรพสินค้าฝั่งตรงข้ามเจ้านายยังให้อ้อมรถไปเลย ประสาอะไรกับ ‘เดินเล่น’ จากนัมซานทาวเวอร์มาถึงโซลสเตชั่น

“เร่งแอร์ด้วย ฉันร้อน!”

ผู้เป็นเจ้านายกระแทกเสียงพลางถอดเสื้อแจ็กเก็ตและสเว็ตเตอร์ชุ่มเหงื่อออก เหลือเพียงเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนสีเข้ม ก่อนเหลียวกลับไปมองห้างสรรพสินค้าซึ่งหญิงสาวคนนั้นเดินเข้าไปช็อปปิ้งโดยเธอไม่รู้แม้แต่น้อยว่าเธอเป็นสาเหตุให้เขาเหงื่อตก หึ!

คิดแล้วมันหงุดหงิดนัก แทนที่ลงบันไดมาถึงชั้นล่างแล้วหญิงสาวจะเรียกแท็กซี่ กลับเดินทอดน่องเรื่อยเปื่อยจนเกือบจะตกฟุตปาธ ดีที่รถคันข้างหลังเบรกไว้ทัน ไม่งั้นป่านนี้เธอคงแบนติดล้อรถบัสไปแล้ว

“คืนนี้จองร้านเดิมให้ด้วย ฉันจะฉลองวันเกิดกับสาวๆ หามาสักสิบคนแล้วกัน”

“ครับท่านรอง เอ่อ…เมื่อสักครู่ท่านประธานโทรมา ท่านให้ท่านรองโทรกลับด้วยครับ”

ฉายพ่นลมหายใจแรงๆ

“ฉันโทรไปอาจจะกวนเวลาพ่อกับเมียน้อยพ่อน่ะสิ”

วิทยาลอบถอนหายใจ ทุกครั้งที่เจ้านายเอ่ยถึงบิดาก็มักค่อนขอดถึงบรรดาเมียน้อยของท่านเสมอ เขาเป็นเพียงลูกน้องตัวเล็กๆ จะกล้าแย้งอะไรได้ นอกจากตัดบท

“ท่านรองจะกลับวันไหนครับ ท่านประธานให้ถาม”

“อีกหลายวัน ฉันจะรอเจอแม่ อ้อ แกห้ามบอกพ่อนะว่าแม่ไม่อยู่”

“ผมไม่ได้พูดครับ”

วิทยารู้จักและทำงานใกล้ชิดฉายมาเป็นสิบปี นอกจากความสามารถแล้ว การเก็บความลับเก่งคืออีกเหตุผลที่อดีตประธานใหญ่ผู้ล่วงลับเลือกวิทยามาดูแลหลานชายหัวแก้วหัวแหวน เขารู้ดีว่าไม่ควรพาดพิงให้สุมาลีดูย่ำแย่ในสายตาท่านประธาน เพราะเจ้านายยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจให้พ่อแม่กลับมาคืนดีกัน

“ถ้าพ่อโทรมาอีก แกโม้ไปเลยนะว่าฉันมีความสุขมาก แม่ทำแต่ของโปรดให้ฉันกิน เข้าใจไหมวิทยา”

“ครับ ที่จริงท่านรองน่าจะโทรไปหาท่านประธานหน่อยนะครับ ท่านคงอยากอวยพรวันเกิด”

แต่ฉายกลับส่งเสียงจึ้กจั้กอย่างหงุดหงิด

“อย่าลืมสิครับ อดีตท่านประธานสั่งเสียให้ท่านรองคอยเป็นหูเป็นตาไม่ให้สองแม่ลูกเป่าหูท่านประธาน”

“รู้แล้วน่า ฉันถึงไม่ยอมย้ายออกจากบ้านถาวร เพราะอยากเป็นก้างขวางคอพวกมันเล่นไงล่ะ”

นัยน์ตาคมดุเปล่งประกายกร้าวก่อนสั่งเสียงเข้ม

“ต่อสายพ่อให้หน่อย”

วิทยาจัดแจงทำตามคำสั่งก่อนส่งมือถือให้ท่านรองหน้าหวาน แล้วปรายตามองผ่านกระจกมองหลัง