ทดลองอ่าน เจ้าสาวสโลว์ไลฟ์ บทที่ 2

ปกติโรงพยาบาลโคกเสือเผ่นมีคนไข้แน่นแม้ในช่วงเที่ยง ทำให้ทีมแพทย์แทบไม่ได้หยุดพัก กว่าจะได้กินข้าวก็ราวบ่ายสองไปแล้ว แต่ก็กินได้ไม่เกินสิบห้านาทีเพราะมักมีเคสฉุกเฉินเข้ามาบ่อยครั้ง นานวันเข้าปาลเลยกลายเป็นคนทานเร็วไปโดยปริยาย

“ถ้างั้นพี่ขอตัวก่อนนะคะ”

“ขอบคุณครับพี่แมว”

ชายหนุ่มเปิดเก๊ะหยิบมือถือขึ้นมาหลังจากมาลัยเดินลับไปแล้ว พบข้อความกับเบอร์ที่ไม่ได้รับนับสิบสายจาก ‘นุชนารถ’

‘นุชกลับจากอเมริกาแล้วนะคะ อยากเจอหมอจัง’

‘หมอจะขึ้นกรุงเทพฯ เมื่อไรคะ เราเจอกันหน่อยดีไหมคะ’

‘นุชคิดถึงหมอนะคะ’

‘นุชรู้แล้วว่าหมอดีกับนุชที่สุด’

‘ขอโอกาสนุชอีกสักครั้งได้ไหม รักหมอนะคะ’

เขาเพียงกดอ่านข้อความเหล่านั้น แต่ไม่ได้ตอบกลับไป

เมื่อก่อนใครๆ ก็พูดว่าเราสองคนคู่ควรกันราวกิ่งทองใบหยก เขาเป็นเดือน ส่วนเธอเป็นดาว เขาเรียนแพทย์ ส่วนเธอเรียนบริหาร ทั้งสองเจอกันเพราะปาลถูกขอร้องแกมบังคับให้เป็นตัวแทนของคณะร่วมงานประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัย

เขาเรียนหนัก ไม่มีเวลาไปจีบผู้หญิง หน้าที่นี้จึงตกเป็นของนุชนารถ

ครอบครัวเราทั้งสองต่างมีหน้ามีตาในสังคมจึงไม่มีใครคัดค้านการคบหากัน เรารักๆ เลิกๆ กันหลายครั้งแล้ว ครั้งหลังสุดนานหน่อยคือหนึ่งปี และปาลตั้งใจให้เป็นเช่นนั้นตลอดไป เพราะเขาไม่ใช่ของตายที่นุชนารถเบื่อเมื่อไรก็ทิ้งและกลับมาเมื่อไร้ทางไป

‘หมอเห็นคนไข้ดีกว่านุช แล้วนุชผิดตรงไหนที่อยากมีคนอื่นบ้าง หมอไม่เคยรักใคร หมอไม่เข้าใจหรอก’

ปาลรับฟังคำตัดพ้อเงียบๆ และจากมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชีวิตเขายุ่งเหยิงเกินกว่าจะเอาเวลาไปหมกมุ่นกับความรัก ทว่านับตั้งแต่ย้ายมาโคกเสือเผ่น เขาคิดว่าตนเองก็เริ่มรู้จักไอ้เจ้า ‘ความรัก’ นี้ขึ้นมาเหมือนกัน เพราะเด็กกะโปโลที่ชื่อ…อิศยา

เขาเจอเธอครั้งแรกที่หน้าโรงพยาบาล ร่างเล็กบอบบางกำลังแบกเด็กชายร่างใหญ่วัยไม่น่าเกินสิบขวบอยู่บนหลัง ศีรษะของเด็กชายคนนั้นแตก เลือดท่วมหน้าผาก

‘เกิดอะไรขึ้นครับ’

‘เอ๋ยผิดเอง เอ๋ยขว้างหินไปโดนหัวเด็กคนนี้ค่ะ’