ทดลองอ่าน เจ้าสาวสโลว์ไลฟ์ บทที่ 5

บทที่ 5

สมาชิกปิ่นโตคนใหม่

“แกกับหมอปาลเนี่ยนะ?”

เรืองยศซึ่งยังอยู่ในช่วงปิดภาคเรียนดึงแตงกวาออกจากเปลือกตา หันมองเพื่อนสนิทที่นอนมาสก์หน้าอยู่ข้างกัน

“ตกใจใช่ไหมล่ะ ฉันได้ยินกับหูยังตกใจเลย แกว่าเหมือนละครไหม”

“ก็เออน่ะสิ หมอปาลคิดยังไงของเขานะถึงขอเด็กกะโปโลอย่างแกแต่งงาน สมองกระทบกระเทือนรึเปล่า”

อิศยาเบะปาก ดึงแตงกวาออกพลางถลึงตาใส่เพื่อนสนิท

“ฉันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นป่ะ”

“แต่แกก็เด็กมากถ้าเทียบกับหมอปาล พวกสาวๆ ในอำเภอยังสวยกว่าแกอีก หมอปาลบอกเหตุผลป่ะว่าทำไมขอแกแต่งงาน”

“หมอปาลบอกว่าอยากชดเชยความผิดที่ทำให้พ่อตาย อยากคุ้มครองฉัน แต่ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจหรอก แต่งงานกับคนที่ทำให้พ่อตายนะยซซี่ ใครรู้เข้าจะคิดยังไง”

“ปกติแกก็ไม่แคร์คำพูดคนอื่นอยู่แล้วป่ะ อีกอย่างนะ หมอปาลไม่ได้ทำให้พ่อแกตาย มันเป็นอุบัติเหตุ แกบอกเองไม่ใช่เหรอว่าหมอปาลพยายามปฏิเสธไม่ให้พ่อแกไปส่งแล้ว แต่พ่อแกรั้นจะไปส่งให้ได้”

หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก

“แล้วอีกอย่างนะ ลุงถมปลื้มหมอปาลจะตาย ฉันเคยได้ยินลุงถมชมหมอปาลให้พ่อกำนันฟังบ่อยๆ ถ้าลุงถมรู้ว่าแกจะแต่งงานกับหมอปาล ลุงถมคงเบาใจ ฉันว่าแกก็รับๆ ไปเหอะ”

“แต่มันเร็วไปไหมแก จู่ๆ ก็ติดหนี้ จู่ๆ หมอปาลก็ขอแต่งงานแลกกับใช้หนี้ให้ แกว่ามันตลกไหมล่ะ”

“บางทีหมอปาลอาจจะชอบแก แต่ปากแข็ง ไม่กล้าสารภาพ เลยต้องหาทางมัดมือชกแกด้วยวิธีนี้ป่ะ”

“จะพูดไรแกเกรงใจหนังหน้าฉันด้วย”

เรืองยศหัวเราะพรืด “ของอย่างนี้มันก็ไม่แน่หรอกย่ะ หมอปาลอาจจะชอบของแปลก”

“มันเชื่อยากไง ระดับหมอปาลจะชอบฉันเนี่ยนะ เขาเพอร์เฟ็กต์ซะขนาดนั้น”

“ก็จริงของแก ฉันว่าหมอปาลต้องรวยเว่อร์อ่ะถึงมีปัญญาช่วยแกใช้หนี้ แต่แกกลับ…คือแกไม่ได้แย่นะเอ๋ย ในสายตาคนรุ่นราวคราวเดียวกันแกก็เก่งแหละ หาเงินล้านได้ตั้งแต่ตอนอายุสิบแปด แกทำมาหากินเอง ไม่ต้องแบมือขอเงินพ่อแม่แล้ว แต่ในสายตาผู้ใหญ่…แกก็ยังเด็กมาก แล้วก็ดูไม่เป็นโล้เป็นพายเท่าไร”

อิศยาโคลงศีรษะรับรู้ ไม่ใช่ไม่เคยได้ยินคำนินทาเหล่านั้น แต่เธอไม่เคยสนใจเลยต่างหาก หญิงสาวเป็นคนชัดเจนในตัวเอง รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร จึงไม่อยากเสียเวลากับเรื่องรายทางที่ไม่จำเป็น

“เอาเป็นว่าหมอปาลคิดไงไม่รู้ แต่แกน่ะตกลงรึเปล่า”

“ฉันมีทางเลือกที่ไหนล่ะ ไม่แต่งกับหมอก็เป็นเมียเก็บเสี่ยซ้ง”

“แล้วแกชอบหมอปาลรึเปล่า”

“ฉันแทบไม่รู้จักเขาเลยนะ โอเค เขาก็หล่อแหละ มันก็เหมือนเวลาเจอดาราหล่อๆ ป่ะ เราก็ปลื้มก็เขินบ้าง แต่มันก็แค่นั้นอ่ะแก”

“เป็นเมียหมอปาลก็ไม่แย่นะเอ๋ย หล่อเบอร์นั้น แถมยังสุภาพนุ่มนวล นิสัยดี รักคนไข้ ดีงามขนาดนี้แกจะหาจากไหนได้อีก แกจะคิดมากไปทำไม”

“แต่งงานเชียวนะ แกจะไม่ให้ฉันคิดหน่อยเหรอ ถึงยังไงเขาก็เป็นคนแปลกหน้า ภายนอกหมอปาลอาจจะนุ่มนวล แต่เวลาอยู่กันลำพังล่ะ เขาอาจจะ…”

“แกกลัวหมอปาลซาดิสต์ จับแกขึงพืดแล้วปล้ำเหรอ”

“คงไม่ถึงขั้นนั้นหรอกมั้ง เขาบอกว่าจะไม่ฝืนใจฉัน”

“แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ยุ่งกับแกใช่ไหม” อิศยาพยักหน้าหงึกหงัก “ถึงขั้นนี้แล้วยอมๆ ไปเหอะ แต่งก็แต่งแล้ว ทะเบียนสมรสก็มี”

“ไม่รู้สิแก ฉันกับเขาคิดต่างกันมากนะ ฉันโตมาแบบอิสรเสรี อยากทำอะไรก็ทำ ฉันไม่ชอบเรียนหนังสือ แต่หมอปาลเหมือนเด็กเนิร์ดๆ เจอทีไรก็อยู่กับตำรับตำรา แต่งไปแล้วจะเป็นไง เราอาจจะตีกันตั้งแต่วันแรกก็ได้”

“อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเป็นเมียเก็บเสี่ยซ้งเปล่าวะ อนาคตจะเป็นยังไงก็ช่างมันเหอะ ค่อยๆ แก้ไปทีละเปลาะ แกเป็นคนสอนฉันเองนะ”

อิศยายิ้มแห้งๆ บางครั้งปัญหาของตัวเองก็ต้องให้คนอื่นช่วยสาง เธอใช้เวลาครุ่นคิดหาคำตอบครู่หนึ่งก็ลุกพรวดออกจากเตียง

“นี่แกจะไปไหน”

“ลงไปหาปิ่นโตเถาใหม่”