ทดลองอ่าน เจ้าสาวสโลว์ไลฟ์ บทที่ 6

ปาลใช้เวลาเกือบสิบนาทีกับหนังสือหน้าเดิม นัยน์ตาดำจัดจับจ้องตัวหนังสือ แต่หัวใจกลับลอยตามภรรยาลงไปถึงชั้นล่างเสียแล้ว ในเมื่ออ่านเท่าไรก็ไม่เข้าหัว ปาลจึงปิดหนังสือแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปยังปลายสายพลางแจ้งจุดประสงค์ แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่วายสงสัย

“เรื่องนี้คุณท่านรู้รึเปล่าหมอ”

“ไม่ต้องเรียนคุณย่าเรื่องนี้นะครับ ผมใช้เงินส่วนตัวของผมเอง เพียงแต่ผมไม่ถนัดข้อกฎหมายจึงอยากให้คุณลุงช่วยจัดแจงเอกสารให้หน่อย”

“หมอขอมาทั้งที เดี๋ยวลุงจัดการให้ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เย็นเจ้าโตคงไปถึงโคกเสือเผ่น”

‘เจ้าโต’ ที่ว่าคือโชติศิริ ลูกชายของทนายประจำตระกูล และเป็นทนายฝีมือดีของบริษัทนั่นเอง

“ครับ แล้วผมค่อยโทรหานายโตอีกที”

ปาลวางสาย หลังจากนั้นไม่นานหัวคิ้วหนาก็มุ่นเข้าหากัน พอไล่เรียงคำพูดเป็นฉากๆ ได้แล้วจึงกดโทรศัพท์ไปอีกเบอร์หนึ่งแล้วเข้าประเด็นทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย

“พ่อครับ ผมจะแต่งงาน”

ปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนตอบกลับมาด้วยเสียงไม่มั่นคงนัก

“ปาลแน่ใจแล้วใช่ไหมลูก”

“ครับ ผมเพิ่งจดทะเบียนกับน้องเขาวันนี้”

ปาลไม่ได้ระบุเรื่องหนี้ เขาบอกเพียงว่าตกหลุมรักภรรยาป้ายแดง แต่ตอนนี้เธอเพิ่งสูญเสียบิดาเพราะเขาเป็นต้นเหตุ ปาลจึงอยากดูแลรับผิดชอบ ผู้เป็นพ่อรับฟังจนจบก็ระบายลมหายใจออกมายืดยาว

“เด็กคนนั้นท้องรึเปล่าปาล”

“เปล่าครับ ผมไม่เคยล่วงเกินน้องเขา ผมแต่งเพราะผมรักเขาครับ”

“แต่ปาลเพิ่งรู้จักเด็กคนนี้เองไม่ใช่เหรอลูก”

“ผมรู้จักเอ๋ยมาปีกว่าแล้วครับพ่อ ผมมั่นใจว่าผมรักน้องเขาครับ”

“แล้วปาลคิดจะจัดงานเมื่อไรล่ะ”

“ภายในอาทิตย์หน้าครับ”

“ทำไมเร็วนักล่ะลูก”

“ผมขอโทษที่ฉุกละหุกไปหน่อย แต่ผมอยากจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยครับ ไหนๆ ก็จดทะเบียนและย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว ผมไม่อยากให้เอ๋ยเสียหายครับ”

“พ่อเข้าใจแล้ว ว่าแต่ถ้าพ่อของเด็กคนนี้เสียไปแล้ว ผู้ใหญ่ฝ่ายเด็กคนนี้เป็นใคร”

“เป็นกำนันของโคกเสือเผ่นครับ ลุงกำนันกับพ่อของเอ๋ยเป็นเพื่อนรักกันครับ แต่เรื่องนี้…พ่ออย่าบอกแม่นะครับ ผมขอร้อง”

“ปาลก็รู้ว่าสักวันแม่เขาคงรู้เรื่องนี้”

“อย่างน้อยให้งานแต่งผ่านพ้นไปก่อนดีกว่าครับ”

“ปาลวางใจเถอะลูก พ่อรับปากว่าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”

“ขอบคุณครับพ่อ”

ปาลเห็นใจที่พ่อต้องเก็บงำความลับนี้จากแม่ แต่เพราะไม่ต้องการให้งานแต่งงานครั้งนี้ล่ม เขาจึงต้องทำเช่นนี้

“ปาลกลับมาเยี่ยมบ้านบ้างนะลูก ปาลก็รู้ว่าแม่เขาเหลือปาลแค่คนเดียว”

ชายหนุ่มขบริมฝีปากเมื่อจู่ๆ ก้อนสะอื้นก็แล่นขึ้นมาตีบตันที่ลำคอ ไม่ใช่เพราะแม่เหรอที่ทำให้เขาต้องเหลือตัวคนเดียว

“แค่นี้ก่อนนะครับพ่อ ผมต้องวางแล้ว”

ปาลไม่ได้เปลี่ยนอิริยาบถแม้จะวางสายไปแล้ว เปลือกตาหนักอึ้งปิดสนิท อารมณ์เศร้าหมองยังกรุ่นอยู่ในอก ความหมองหม่นที่เคยเผชิญหวนกลับมาหลอกหลอนเขาอีกครั้ง

หลายปีมานี้ปาลคิดว่าตนเองหลบซ่อนความทรงจำขมขื่นนั้นได้แล้ว แต่เพียงได้ยินคำว่า ‘แม่’ อีกครั้ง ความหดหู่ก็ไหลทะลักพรั่งพรูออกมาราวกับตาน้ำ

การห่างบ้าน ห่างจากสิ่งแวดล้อมเดิมๆ ไม่อาจลบเลือนอดีตไปจากหัวใจ ความเจ็บปวดยังคงซ่อนตัวรอวันแผลงฤทธิ์

ไม่เคยจางหาย…ไม่เคย!

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน เมษายน 64)