ทดลองอ่าน เชฟคนนี้มีรักมาเสิร์ฟ! บทนำ-บทที่ 1

บทนำ

ฤดูร้อนปี 2012 งานกีฬาโอลิมปิก ณ กรุงลอนดอนได้เปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่อลังการ

โรงพยาบาลสหภาพประจำปักกิ่ง แผนกจิตเวชขนาด 1,205 เตียง โทรทัศน์จอแก้วที่แขวนอยู่บนผนังกำลังถ่ายทอดสดการแข่งขันว่ายน้ำท่าผีเสื้อระยะทางสองร้อยเมตรชาย ช่างน่าเสียดายที่เฟลป์สพลาดเหรียญทองไป

ณ ห้องพักผู้ป่วยเดี่ยว ผู้ป่วยชื่อว่าเจียงเหมยอิ่ง

เจียงเหมยอิ่งยื่นมือออกไป กระดูกบนหลังมือปูดโปน อีกทั้งร่างกายยังผอมแห้งจนน่าใจหาย เธอคลำหารีโมตที่วางอยู่บนชั้นข้างหัวเตียง

คุณแม่เจียงเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยเข้ามา พอเห็นการเคลื่อนไหวของเจียงเหมยอิ่ง จึงหยิบรีโมตส่งให้เธอแล้วเอ่ยถาม “จะเปลี่ยนช่องเหรอลูก”

บนผิวบริเวณข้อมือด้านในของเจียงเหมยอิ่งถูกแทงด้วยสายน้ำเกลือ เพราะเจาะเข้าไปในเส้นเลือดโดยตรง จึงทำให้บริเวณรอบๆ ที่เจาะเข็มมีรอยช้ำเล็กน้อย

เธอพยักหน้า ไม่พูดจา มุดอยู่ใต้ผ้าห่ม มีเพียงดวงตาคู่หนึ่งที่โผล่พ้นออกมา มองดูเฟลป์สที่ตกอันดับในจอโทรทัศน์

คุณแม่เจียงพยายามชวนเธอคุย ถามว่า “นี่คงเป็นนักกีฬาที่ลูกชอบที่สุดสินะ แพ้แล้วเหรอ”

เจียงเหมยอิ่งส่ายหน้า ก่อนจะหดตัวเข้าไปในผ้าห่มโดยไม่หือไม่อือ คุณแม่เจียงถอนหายใจอย่างไร้สุ้มเสียง คุยกับเจียงเหมยอิ่งตั้งหลายประโยค ล้วนแต่ไม่ได้รับการตอบกลับ เธอจึงเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “เหมยอิ่ง ลูกคิดอะไรอยู่ก็บอกกับแม่ได้นะ แม่จะพยายามช่วยลูกให้ได้ อย่ามัวแต่กลุ้มใจหลบอยู่ในผ้าห่มเลย”

เจียงเหมยอิ่งค่อยๆ โผล่ศีรษะออกมาจากผ้าห่ม ท่าทางซึมกะทือ เธอไม่ได้มีอะไรที่อยากได้เป็นพิเศษ ถึงจะบอกแบบนั้น แต่เธอก็ยังอดหงุดหงิดตัวเองไม่ได้

เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ในช่วงฤดูร้อน ท้องฟ้าของเมืองหลวงเป็นสีครามสะอาดตา แม้จะร้อนอบอ้าวอยู่บ้าง แต่ก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศครึกครื้นที่อยู่นอกหน้าต่าง

เจียงเหมยอิ่งขยับริมฝีปาก เปล่งเสียงออกมาจากลำคอเบาๆ ไม่กี่คำ “หนูอยากออกไปข้างนอกค่ะ”

ในโทรทัศน์กำลังฉายภาพบันทึกเทปพิธีเปิดกีฬาโอลิมปิก ณ กรุงลอนดอนอีกครั้ง

พิธีการดำเนินไปจนถึงช่วงปล่อยนกพิราบแห่งสันติภาพ จักรยานที่ประดับด้วยปีกนกทยอยเข้าสู่สนามทีละคันๆ ขี่ล้อมรอบสนาม เปรียบดังการสยายปีกบินของนกพิราบแห่งสันติภาพ

หานต้งดูโทรทัศน์ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ทว่าในใจกลับเป็นกังวล

พ่อของหานต้งเอ่ยถาม “จัดของเสร็จแล้วเหรอ”

หานต้งพยักหน้า

“งั้นก็ไปเรียนที่ร้านสาขาใหญ่ซะ” น้ำเสียงของนายท่านหานไม่ได้แสดงความโมโห ทว่าเคร่งขรึม

หานต้งระบายลมหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย เขาหยัดกายลุกขึ้นแล้วคว้ากุญแจรถเตรียมออกไปข้างนอก นายท่านหานมองตามหลังเขาไป หานต้งก้าวเท้าไปได้เดี๋ยวเดียวก็หันกลับมามองพ่อของตนเอง

เขาเอ่ยถาม “พ่อ พ่อเคยกินอาหารที่ร้านแผงลอยหรือเปล่า”

นายท่านหานไม่รู้ว่าจู่ๆ เขาถามคำถามนี้ออกมาหมายความว่าอย่างไร บนใบหน้าปรากฏท่าทีสะอิดสะเอียน “เราทำภัตตาคารหรู จะไปเคยกินของโลว์คลาสพรรค์นั้นได้ยังไงกัน”

หานต้งเหม่อไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าแล้วเอ่ยปาก “ผมรู้แล้ว” พูดแค่นั้น แล้วก็ออกจากประตูไป

ทันทีที่ออกจากประตูอาคารผู้ป่วย อากาศร้อนระอุด้านนอกก็ปะทะเข้ามา เจียงเหมยอิ่งอยู่แต่ในห้องพักผู้ป่วยที่มีเครื่องปรับอากาศมาเกือบเดือน เธอเบิกตากว้าง พลันรู้สึกว่าตนเองขนลุกชันไปทั่วทั้งร่าง

รอบนอกโรงพยาบาลการจราจรแน่นขนัด เสียงดังจอแจ อึกทึกครึกโครม ความพลุกพล่านวุ่นวายของเมืองหลวงช่างต่างจากภายในห้องพักผู้ป่วยเมื่อห้านาทีก่อนหน้านี้ราวกับโลกคนละใบ

สำหรับเจียงเหมยอิ่งแล้ว เหมือนอยู่คนละโลกเลยด้วยซ้ำ