ทดลองอ่าน เชฟคนนี้มีรักมาเสิร์ฟ! บทที่ 2-บทที่ 3

บทที่ 2 คำขอโทษแลกกับอาหาร

1

เจียงเหมยอิ่งไม่ชอบเป็นที่สนใจนัก ทว่าทั้งสองคนที่อยู่ตรงนี้ต่างก็จ้องเธอไม่วางตา

หวงหรูหรูถาม “คนคนนี้เป็นใคร”

“คนตัดต่อรายการทัวร์กินทั่วจีน เธอแซ่เจียง” เจิ้งหลินเทียนบอก ก่อนจะถามอย่างเป็นมิตร “คุณเจียง คุณชื่ออะไรเหรอครับ”

เจียงเหมยอิ่งตอบเสียงเบา “เจียงเหมยอิ่งค่ะ”

“ฮะ?” เจิ้งหลินเทียนได้ยินไม่ชัด

หวงหรูหรูตอบคำถามแทนเธอ “เธอบอกว่าเธอชื่อเจียงเหมยอิ่ง นายหูหนวกหรือไง”

“เธอเสียงเบาเกินไปน่ะ”

เจิ้งหลินเทียนหงอย

เขาเดินเข้าไปใกล้โต๊ะของเจียงเหมยอิ่ง เธอกระเถิบเข้าไปชิดมุมผนังทันที อยากอยู่ห่างๆ เขาสักหน่อย ไหนเลยจะรู้ว่าเจิ้งหลินเทียนนึกว่าเธอเขยิบที่ให้เขานั่ง เขาจึงหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ เธอและถามด้วยรอยยิ้ม “คุณเจียง วันนี้คุณมาทำอะไรที่ร้านของเราเหรอครับ”

เจียงเหมยอิ่งก้มหน้าก้มตา ใบหน้าขมวดมุ่นจนจะกลายเป็นถุงหิ้ว รู้สึกเสียใจทีหลังจริงๆ

เด็กคนนี้ทำไมถึงได้ทำตัวสนิทสนมขนาดนี้นะ เธอไม่ชอบให้คนแปลกหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้เลยจริงๆ ต่อให้คนแปลกหน้าคนนี้จะเจอกันเป็นครั้งที่สองแล้วก็ตาม

เธอไม่รู้จะอธิบายอย่างไร จึงตอบไปว่า “มาหาเถ้าแก่หานค่ะ”

“อาจารย์อยู่ข้างบนน่ะครับ ผมจะไปเรียกเขาให้” เจิ้งหลินเทียนกระตือรือร้นมาก เขาลุกขึ้นจะออกไปข้างนอก แต่แล้วก็ย้อนกลับมา พูดกับเจียงเหมยอิ่งว่า “อ้อ คุณเจียงครับ ประสิทธิภาพของบริษัทพวกคุณสูงมากจริงๆ สองวันก่อนพอโพสต์ชี้แจงบนเวยป๋อ คนที่มาหาเรื่องที่ร้านเราก็น้อยลงไปกว่าครึ่งแล้ว นอกเหนือจากเวยป๋อก็ยังมีหลายคนเลยที่มาขอโทษ ดูเหมือนว่าอาจารย์จะอารมณ์ดีแล้วนะครับ”

หวงหรูหรูบ่นอยู่ด้านข้าง “เถ้าแก่ดูเหมือนจะอารมณ์ดีแล้วที่ไหนกันล่ะ ก่อนหน้านี้ที่ถูกคนเข้าใจผิดและมาตำหนิก็ไม่มีท่าทางโกรธเลยสักนิด นายต่างหาก แอบฉวยโอกาสตอนส่งอาหารหนีไปก่อเรื่องที่บริษัทคนอื่นเขา ขายหน้าแล้วไหมล่ะ”

เจียงเหมยอิ่งได้ฟังก็เข้าใจแล้วว่าทำไมตอนแรกคนที่มาร้องเรียนถึงไม่ใช่หานต้ง แน่นอนว่าหานต้งไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด ทว่ากลับเป็นเจิ้งหลินเทียนเองที่โมโหจนทนไม่ไหว

หานต้งคนนี้สงบนิ่งเกินไปแล้ว

เจียงเหมยอิ่งคิดอย่างถี่ถ้วนสักพัก ถึงได้รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ ในหัวก็พลันนึกขึ้นมาได้

เมื่อกี้เจิ้งหลินเทียนพูดว่าวันนี้เป็นวันเกิดของอาจารย์เขา? หมายความว่าวันนี้เป็นวันเกิดของหานต้ง และอาจารย์ของอาจารย์ ก็คืออาจารย์ของหานต้งหรือก็คือพ่อส่งของขวัญมาจากปักกิ่ง?

วันนี้เป็นวันเกิดและบ้านเกิดก็อยู่ที่ปักกิ่ง แถมยังมีพ่ออยู่ที่ปักกิ่งอีก

ทั้งหมดนี้ตรงเผงกับเจ้าของเบอร์มือถือของเธอคนเก่า ‘คุณหานต้งที่เคารพรัก’ คนนั้นนั่นเอง

บวกกับอาชีพพ่อครัว ชื่อแซ่ก็เหมือนกันเป๊ะ

เจียงเหมยอิ่งมีเหงื่อเย็นๆ ซึมออกมา

บังเอิญเกินไปแล้วมั้ง

ทุกอย่างทับซ้อนกันหมด มันบังเอิญขนาดนี้จริงๆ เหรอ

ประชากรในเมืองฝูเฉิงมีหกล้านคน เธอก็ยังเจอเขาจนได้!

เจียงเหมยอิ่งเบิกตากว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง

เจิ้งหลินเทียนเห็นท่าทางของเธอก็รู้สึกแปลกใจ ถามอย่างเป็นห่วง “คุณเจียง คุณเป็นอะไรไป”

จู่ๆ เจียงเหมยอิ่งก็สะดุ้งลุกขึ้นยืน เธอผลักเก้าอี้แล้วถอยหลังไปหลายก้าวพร้อมสั่นศีรษะ

เธอมองสำรวจร้านอีกครั้ง จากความประทับใจที่เดิมทีมีให้เก้าสิบคะแนนพลันลดฮวบเหลือศูนย์ นี่ก็คือร้านของหานต้งคนนั้น!

เวรกรรมจริงๆ! เธอรีบหมุนกายจะออกจากร้าน

หวงหรูหรูส่งเสียงด้วยความแปลกใจ “คุณเจียง ไม่สั่งอาหารแล้วเหรอคะ”

เจียงเหมยอิ่งโบกมือและก้มหน้า ใบหูร้อนผ่าว เธอเดินตรงไปยังประตูอย่างรีบร้อน ไม่ทันเห็นคนที่เพิ่งเข้ามาจากนอกประตู

‘กรุ๊งกริ๊ง’ กระดิ่งลมที่ประตูดังขึ้นมาตามแรงผลักประตู

เสียงกระดิ่งผ่าลงกลางใจของเจียงเหมยอิ่งทันใด

‘ปึ่ก’ เจียงเหมยอิ่งชนผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งเข้ามาจนเต็มรัก

เจียงเหมยอิ่งที่รูปร่างเล็กและผอมบาง ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาใดๆ ก็หงายหลังไปตามแรงสะท้อนกลับ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ายื่นมือออกไปอย่างว่องไว เขาจับมือขวาของเจียงเหมยอิ่ง ใช้แรงเล็กน้อยดึงเธอกลับมา แล้วทั้งสองคนก็ปะทะกันอีกครั้ง

ปลายจมูกของเจียงเหมยอิ่งชนกับบ่าของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า

เธอได้กลิ่นบางอย่างที่หอมมากจากบ่าของเขา ไม่ใช่กลิ่นโคโลญ และก็ไม่ใช่กลิ่นน้ำยาซักผ้าอะไรด้วย

แต่เป็นกลิ่นแสงแดดที่สะอาดหมดจด ทำให้คนพลันนึกถึงแสงแดดยามบ่ายในฤดูหนาว นึกถึงความเกียจคร้านและความสบายของการนอนอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาเบดอย่างเอื่อยเฉื่อย อาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่ชายหนุ่มอยู่บนชั้นดาดฟ้ามาสักพัก หรือไม่ก็เพราะวันนี้แดดกำลังดี

กลายเป็นว่ากลิ่นจากตัวเขาทำให้เจียงเหมยอิ่งตกอยู่ในภวังค์ไปครู่หนึ่ง

เจียงเหมยอิ่งเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย แล้วมองใบหน้าผู้ชายคนนี้

สันกรามของชายหนุ่มเด่นชัด ลูกกระเดือกขยับเล็กน้อย ริมฝีปากสีชมพูที่เม้มแน่น เวลานี้ริมฝีปากนั้นเผยอเล็กน้อยด้วยความตกตะลึง สันจมูกสูงโด่ง รวมไปถึงดวงตาที่มีหางตาลู่ลงเล็กน้อยขณะที่เขาหลุบมองต่ำ ตามหลักแล้วควรจะเป็นดวงตาที่อ่อนโยน แต่กลับเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด ถึงขั้นไม่เป็นมิตร ขนตาที่เป็นแพหนาลู่ตกลงเล็กน้อย คิ้วเฉียงตรง แววตาเป็นประกาย ดูทรงพลังมาก

เจียงเหมยอิ่งคุ้นเคยกับใบหน้านี้มาก เธอทำงานกับใบหน้านี้ตลอดทั้งสัปดาห์ จนสุดท้ายก็ตัดต่อวิดีโอเจ้าของร้านบะหมี่จอมเผด็จการออกมาด้วยภาพลักษณ์ของการกดขี่ทางชนชั้น

มาจากปักกิ่ง มีพ่อ วันเกิดวันนี้ ก็คือหานต้งที่เป็นพ่อครัว!

เจียงเหมยอิ่งอารมณ์สับสนไปชั่วขณะ

เธอยังต้องขอโทษหานต้งคนนี้หรือเปล่านะ ยังอยากพิสูจน์สาเหตุที่ตนเองไม่มีอาการคลื่นไส้กับบะหมี่ของร้านพวกเขาอยู่อีกไหม ยังมีสูตรอาหารเพื่อสุขภาพนั่นอีก ควรจะทำต่อไปหรือเปล่า

ในหัวของเจียงเหมยอิ่งสับสนวุ่นวาย เธอยืนทื่ออยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อนไปพักหนึ่ง

ชายหนุ่มก้มมองด้วยความงุนงง “คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”

เจียงเหมยอิ่งได้สติคืนมาหลังจากตกตะลึงไป เธอรีบถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ในที่สุดรูปลักษณ์ของคนที่อยู่ตรงหน้านี้ก็เข้าสู่สายตา ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาไว้ผมสั้นเกรียน น่าจะสูงประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร สวมชุดพ่อครัวสีขาว หมวกพ่อครัวห้อยอยู่ที่ข้างเอว เขาพับแขนเสื้อขึ้นมาไว้ที่แขนอย่างเป็นระเบียบ เผยให้เห็นข้อมือรวมถึงปลายแขนที่ขาวสะอาดและเห็นแนวกระดูกเด่นชัด ให้ความรู้สึกเซ็กซี่อย่างเหนือความคาดหมาย

ดูดีมาก หานต้งทั้งหล่อและสง่ากว่าที่เห็นในวิดีโอซะอีก

ทำไมตอนทำไฟนอลถึงไม่ให้ฟางเข่อเข่อลดแสงสีผิวของคนคนนี้สักหน่อยนะ

หานต้งผิวดีมาก ฟางเข่อเข่อไม่ได้ปรับผิวให้ขาว แต่พอได้เห็นตัวเป็นๆ เจียงเหมยอิ่งก็รู้แล้วว่าผิวพรรณของผู้ชายคนนี้ดีกว่าในวิดีโอมาก

“ไม่เป็นไรค่ะ” เจียงเหมยอิ่งก้มหน้า เก็บซ่อนท่าทีของตัวเองเอาไว้ ไม่อยากจะพูดไปมากกว่านี้ ก้มหน้างุด นึกอยากจะพุ่งออกไปข้างนอก

“เอ๊ะ คุณเจียง คุณไม่ได้มีธุระกับอาจารย์หรอกเหรอครับ” คนไม่ช่างสังเกตอย่างเจิ้งหลินเทียนตะโกนเรียกเจียงเหมยอิ่งเอาไว้

เจียงเหมยอิ่งชะงัก เขินอายจนหน้าแดง

“มะ…ไม่มีอะไรแล้วค่ะ” เจียงเหมยอิ่งก้มหน้าและพูดตะกุกตะกักเสียงเบา

หานต้งมองเจียงเหมยอิ่งแล้วเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะถามเจิ้งหลินเทียน “เพื่อนนายเหรอ”

เจิ้งหลินเทียนตบมือทีหนึ่ง แล้วก็แนะนำเจียงเหมยอิ่งอย่างดีใจ

จู่ๆ ก็เกิดกลัวขึ้นมาว่าหานต้งจะรู้ว่าตนเองคือตัวการที่ทำลายชื่อเสียงของเขา เมื่อก้มหน้า สายตาก็มองเห็นกล่องทัปเปอร์แวร์ที่อยู่ในมือหานต้ง เธอพยายามเค้นเสียงให้ดังขึ้นเพื่อดึงความสนใจของหานต้ง “เถ้าแก่ นี่อะไรเหรอคะ”

ในกล่องทัปเปอร์แวร์สีขาวดูเหมือนว่าจะใส่อาหารที่มีสีแดงเอาไว้ เดิมทีเจียงเหมยอิ่งแค่อยากจะดึงความสนใจของหานต้ง แต่แล้วตนเองก็เกิดอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา

หานต้งก้มมองกล่องทัปเปอร์แวร์ที่อยู่ในมือตนเองแล้วตอบ “กิมจิครับ”

เจิ้งหลินเทียนยังไม่ได้อธิบาย ก็ปิดปากอย่างรู้สถานการณ์

เจียงเหมยอิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยถามเสียงเบาด้วยความเกรงใจ “เปิดดูได้ไหมคะ”

หานต้งพยักหน้า เดินไปที่โต๊ะอาหารแล้วเปิดกล่อง

เจียงเหมยอิ่งจิตใจไม่สงบ เธอมาที่ร้านบะหมี่โหย่วเจียนแต่ยังไม่ได้สั่งอาหาร บะหมี่เนื้อชามก่อนหน้านั้นเธอกินไปได้สองคำก็กินต่อไม่ลง หลังจากเข้ามาในร้านเธอก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยสักอย่าง

ถ้าหาก…ถ้าหากแค่บังเอิญกินบะหมี่เนื้อได้นิดหน่อยแค่ตอนนั้นล่ะ ถ้าหากตอนนี้แค่เห็นกิมจิสีแดงสดในกล่องทัปเปอร์แวร์แล้วเธอกลับคลื่นไส้และวิ่งออกไปอาเจียนล่ะ อย่างนั้นเธอก็คงไม่มีหน้าจะอยู่แล้วจริงๆ

เธอมองหานต้งเปิดกล่องทัปเปอร์แวร์อย่างอกสั่นขวัญแขวน ฝากล่องค่อยๆ แง้มออก เผยให้เห็นกิมจิที่อยู่เต็มกล่อง

กิมจิหมักจนเข้าเนื้อ พอเปิดกล่อง เจียงเหมยอิ่งก็ได้กลิ่นเผ็ดเปรี้ยวที่เจือด้วยกลิ่นของรสหวาน พอเห็นตัวกิมจิอีกครั้ง เธอก็รู้สึกน้ำลายสออย่างประหลาด…รู้สึกตะกละขึ้นมา

หลายปีที่ผ่านมาไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาก่อน เธอตกตะลึงมาก จ้องกิมจิแล้วพึมพำถาม “นี่ใครเป็นคนทำคะ”

หานต้งขมวดคิ้วเล็กน้อย ตั้งแต่เริ่มแรกเขาได้ยินไม่ชัดเลยว่าเจียงเหมยอิ่งกำลังพูดอะไรอยู่ ตั้งสติสักพักถึงได้เข้าใจ แล้วตอบว่า “ผมเอง”

เจิ้งหลินเทียนคุยโวอยู่ด้านข้าง “กิมจิที่อาจารย์หมักเป็นต้นตำรับเชียวนะครับ”

ใครจะทำก็ช่าง ตอนนี้เจียงเหมยอิ่งคิดแค่ว่าอยากจะลองดูสักหน่อย

“ถ้างั้น…จะขายให้ฉันได้ไหมคะ” เอากลับบ้านไปค่อยๆ ลอง ดูซิว่าจะเยี่ยมแค่ไหน

เสียงของเจียงเหมยอิ่งดังขึ้นกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย คล้ายกับว่ากำลังรู้สึกตื่นเต้นอยู่เล็กๆ หานต้งได้ยินเสียงหญิงสาวคนนี้ เสียงของเธอก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไร ทว่ากลับกัน มันทั้งอ่อนโยนและนุ่มนวล ทั้งยังใสกังวานอย่างเด็กผู้หญิง ทั้งๆ ที่เสียงของเธอน่าฟังมาก แต่กลับกดมันไว้ในลำคอ ฟังดูอึดอัดพิกล

ภายในร้านบะหมี่เงียบลงทันใด เจียงเหมยอิ่งกลัวว่าข้อเสนอของตนจะฟังดูแปลกเกินไป จึงจ้องมองหานต้งอย่างกังวล ใบหน้าค่อยๆ แดงเรื่อ ดวงตากระจ่างทั้งสองข้างคลอด้วยหยดน้ำ ดูแล้วยิ่งเพิ่มความน่าสงสาร

หานต้งมองครู่หนึ่งแล้วก็หลบตา “เอาไปสิครับ”

“เท่าไหร่คะ” เจียงเหมยอิ่งถามอย่างยินดี

หานต้งเหลือบตามองเจิ้งหลินเทียน ก่อนจะพูดกับเจียงเหมยอิ่ง “คุณเป็นเพื่อนของอาเทียน ผมให้คุณก็แล้วกัน”

เจียงเหมยอิ่งนิ่งไป “…”

เจิ้งหลินเทียนเอ่ยด้วยรอยยิ้มทึ่มทื่อ “เฮ้ คุณเจียงชอบเครื่องเคียงของร้านเรา ก็เป็นโชคดีของเราแล้วล่ะครับ”

เธอไปเป็นเพื่อนของเจิ้งหลินเทียนตั้งแต่เมื่อไรกัน

เมื่อได้คลุกคลีกับหานต้งแล้ว เขาก็เป็นคนที่ไม่เลวเลยจริงๆ เจียงเหมยอิ่งรู้สึกสับสน เดิมทีเธออยากมาซึมซับบรรยากาศที่ร้านของหานต้งเพื่อหาแรงบันดาลใจและสูตรอาหาร แล้วก็มาขอโทษในคราวเดียว แต่กลับกลายเป็นว่าหานต้งทำให้เธอเอ่ยปากขอโทษไม่ออก อีกทั้งยังได้กิมจิกลับไปฟรีๆ อีกกล่องหนึ่ง

แต่จะให้ปฏิเสธ เธอก็พูดไม่ออก จึงทำได้แค่พยักหน้าและรับถุงที่หวงหรูหรูส่งให้ กล่าวขอบคุณเสียงเบาแล้วก็จากไปอย่างรวดเร็ว

หานต้งมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่จากไปอย่างเร่งรีบ ขมวดคิ้วมุ่น แล้วหันมาถามเจิ้งหลินเทียน “อาเทียน นายไปรู้จักเพื่อนคนนี้ที่ไหนกัน”

“เอ่อ…เธอคือคนตัดต่อของรายการทัวร์ชิมทั่วจีนน่ะครับ”

หานต้งเลิกคิ้ว ไม่พูดจา