ทดลองอ่าน เชฟคนนี้มีรักมาเสิร์ฟ! บทที่ 2-บทที่ 3

2

เจียงเหมยอิ่งหัวเสียตลอดทางกลับบ้าน

แต่ขณะที่โมโห เธอกลับคิดถึงรสชาติน้ำขิงต้มน้ำตาลทรายแดงไม่หยุด กลิ่นฉุนของขิงยังคงวนเวียนอยู่ที่ปลายจมูก ทำให้เธอค่อยๆ ผุดไอเดียเพิ่มขึ้นมาอีกอย่างหนึ่ง

พอออกจากรถไฟฟ้าใต้ดิน เจียงเหมยอิ่งก็แวะซูเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ข้างๆ อพาร์ตเมนต์ ซื้อขิงสดมาสองขีดครึ่ง เมื่อกลับถึงห้อง เธอก็พับแขนเสื้อและสวมผ้ากันเปื้อน เริ่มทำสูตรอาหารของตัวเอง

เธอนำขิงสดส่วนหนึ่งมาล้างให้สะอาด หลังจากปอกเปลือกก็วางไว้ในกะละมัง เติมเกลือและน้ำส้มสายชู จากนั้นก็ปิดฝาดองไว้สองชั่วโมง

ระหว่างที่รอ เจียงเหมยอิ่งก็นำขิงสดที่เหลืออยู่ล้างให้สะอาดและนำมาฝานเป็นแผ่น โยนมันลงไปในน้ำเดือด จากนั้นก็นำอกไก่ใส่ลงไปทั้งชิ้น รอหลังจากน้ำขิงซึมเข้าไปในเนื้อไก่แล้ว เจียงเหมยอิ่งก็ยกอกไก่ขึ้นมา นำไปทำเป็นไก่ฉีกและคลุกกับน้ำมันมะกอก

สองชั่วโมงต่อมา เจียงเหมยอิ่งก็นำขิงสดดองมาล้างให้สะอาด คลุกกับน้ำตาลนิดหน่อย สุดท้ายก็นำขิงสดดองมาหั่นฝอย

ทักษะการใช้มีดของเจียงเหมยอิ่งไม่เลวเลย โดยพื้นฐานแล้วสามารถหั่นขิงเป็นเส้นฝอยได้อย่างเสมอกัน และบางเหมือนเส้นผม

เจียงเหมยอิ่งหยิบขิงมาชิมเส้นหนึ่ง รสเผ็ดหายไปเกือบจะทั้งหมดแล้ว อมเปรี้ยวอมหวาน รสชาติกำลังดี กลิ่นขิงยังฉุนอยู่ ขิงอ่อนสดๆ ยังมีกลิ่นแรงขนาดนี้ คุณภาพไม่เลวเลย

เจียงเหมยอิ่งชิมไก่ฉีกผัดขิง กลิ่นคาวของเนื้อไก่ถูกขจัดไปจนหมดและแทนที่ด้วยกลิ่นฉุนของขิง แต่เพราะเป็นขิงอ่อนจึงไม่เผ็ด

เจียงเหมยอิ่งจัดไก่ฉีกผัดขิงลงบนกะหล่ำปลีหั่นฝอย จากนั้นก็โรยหน้าด้วยขิงดองหั่นฝอย และถ่ายรูป

‘พระเอกของวันนี้คือขิงสด เพราะกลัวว่าจะเผ็ดเกินไปก็เลยเลือกเป็นขิงอ่อนที่สดใหม่ รสชาติเป็นเอกลักษณ์มาก ค่อนข้างคล้ายกับหมูผัดขิงของญี่ปุ่น นำเนื้อไก่ฉีกและกะหล่ำปลีหั่นฝอยมากินคู่กัน ชูรสชาติให้โดดเด่น ข้างบนเป็นขิงดองหั่นฝอย เพราะใส่เกลือค่อนข้างเยอะ คนที่กำลังลดน้ำหนักต้องกินน้อยๆ นะ’

หานต้งเห็นสูตรอาหารสูตรใหม่ของตำรวจตัวกลมก็นึกสงสัย ทำไมวันนี้ถึงได้เกี่ยวกับขิงสด

เขาส่งไดเร็กต์เมสเสจไปให้ตำรวจตัวกลม

เชฟแคป : ของวันนี้เป็นขิงสด?

ตำรวจตัวกลม : เห็นในซูเปอร์มาร์เก็ตวางขายขิงอ่อนฤดูใบไม้ผลิ ก็เลยอยากทำดู

เชฟแคป : คืนนี้หลังจากปิดร้านแล้วผมจะลองดู

ตำรวจตัวกลม : อืม เป็นสูตรที่ทำให้พวกคุณ เอาไปเถอะ

มือที่กำลังพิมพ์ข้อความของหานต้งชะงักไป เธอเข้าใจลักษณะพิเศษของร้านพวกเขาจริงๆ

หานต้งอดไม่ไหวที่จะถามเธอ

เชฟแคป : ช่วงนี้คุณมาที่ร้านเราเหรอครับ

ตำรวจตัวกลม : เปล่านี่

ความรู้สึกผิดหวังพุ่งขึ้นมาในใจหานต้งอย่างสะกดไม่อยู่

เชฟแคป : ผมชอบสูตรอาหารของคุณในช่วงนี้มาก ค่อนข้างเหมาะกับเทสต์ของคนหมู่มากทีเดียว

ตำรวจตัวกลม : ขอบคุณ

เจียงเหมยอิ่งวางโทรศัพท์ลง ลอบก่นด่าตัวเองว่าใจบุญสุนทานเสียจริงๆ หงุดหงิดอยู่เต็มอกแต่กลับปิดบังตัวตนของตัวเอง แถมยังเอาสูตรอาหารให้อีกฝ่ายอย่างสุภาพนุ่มนวลอีก

ไม่ว่าอย่างไรเธอก็จะไม่ไปขอโทษหานต้งอีกแล้ว ถ้าผู้กำกับหลิวถามขึ้นมาเธอก็จะบอกว่าหานต้งไม่ยินดีที่จะรับคำขอโทษ เธอไม่อยากจะเอาหน้าร้อนๆ ไปแนบกับก้นเย็นๆ* หรอก

เจียงเหมยอิ่งนั่งบนเตียงแล้วใช้สองมือกอดเข่าไว้ มองไปยังบทสนทนาในโทรศัพท์มือถือ แล้วฟุบหน้าลงบนเข่า

เจียงเหมยอิ่งคิดไว้เสียดิบดี แต่ไม่กี่วันต่อมาเธอก็พบว่าตัวเองคิดไกลเกินไป

ผู้กำกับหลิวเกรงใจหานต้งกับซานเว่ยฟางมาก จึงเรียกเจียงเหมยอิ่งไปคุยอีกครั้ง

“เสี่ยวเจียง เธอขอโทษแล้วหรือยัง”

เจียงเหมยอิ่งหน้าบึ้ง “ผู้กำกับหลิว ฉันขอโทษแล้วค่ะ”

“ถ้างั้นแล้วทำไมเถ้าแก่หานถึงยังไม่ติดต่อฉันมาล่ะ ฉันได้ฝากนามบัตรของฉันให้เธอไปหรือเปล่า” ท่าทางของผู้กำกับหลิวเองก็กระวนกระวาย

เจียงเหมยอิ่งพูดหงอยๆ “เถ้าแก่หานไม่ยอมรับคำขอโทษจากฉันค่ะ”

“ฮะ! เขายังโกรธอยู่เหรอ” ผู้กำกลับหลิวพลันมีเหงื่อเย็นๆ ซึมออกมา

เจียงเหมยอิ่งอธิบาย “ไม่ใช่ค่ะ เขาไม่ได้แคร์เลยสักนิด บอกว่าไม่เป็นไร”

นี่เป็นนิสัยของหานต้ง ไม่อย่างนั้นตอนแรกที่ทำรายการ เขาจะไม่สนใจอะไรเลย และไม่ดูแม้แต่วิดีโอตัวอย่างแบบนั้นเหรอ

ผู้กำกับหลิวผ่อนลมหายใจ เห็นท่าทางเป็นทุกข์ของเจียงเหมยอิ่ง ในที่สุด ความสำเร็จนั้นยิ่งใหญ่กว่าความเมตตา เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้าง “งั้นเสี่ยวเจียง เธอดูสิ เธอไปมาหาสู่บ่อยๆ ก็คงค่อนข้างสนิทกับเถ้าแก่หานแล้วล่ะสินะ”

“…” ในใจของเจียงเหมยอิ่งเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี

“ฉันคิดว่าจะฝากเธอเอานามบัตรของฉันไปให้เขาด้วย เธอว่า…เธอพอจะมีเวลาไหม” ผู้กำกับหลิวถาม

ท่าทางของผู้กำกับอ่อนโยนเสียจนเจียงเหมยอิ่งทำอย่างไรก็ไม่อาจปฏิเสธได้

เธอหลับตาลง รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ผู้กำกับหลิวคะ ทำไมต้องเอานามบัตรไปให้เขาให้ได้ด้วย”

ผู้กำกับหลิวขยิบตาให้เจียงเหมยอิ่ง “คนหนุ่มสาวเนี่ยไม่รู้จักมองการณ์ไกลกันสินะ ถ้ามีคอนเน็กชั่นกับซานเว่ยฟาง เราจะถ่ายทำร้านเก่าแก่อะไรทำนองนั้นกันไม่ได้เชียวเหรอ อย่าลืมสิว่าพวกเราเป็นรายการอะไร”

รายการทัวร์ชิมทั่วจีนที่เป็นสกู๊ปพิเศษด้านอาหารอันดับหนึ่งของประเทศ พอไม่มีเรื่องกินแล้วก็ไม่มีค่าอะไร

เจียงเหมยอิ่งใจเย็นลง เข้าใจแล้วว่าทำไมผู้กำกับหลิวถึงอยากถ่ายทำซานเว่ยฟาง

ก็ใช่ ตอนนี้ยังไม่มีรายการที่เคยถ่ายทำวัฒนธรรมอาหารการกินของซานเว่ยฟาง แม้จะมีรายการแข่งขันทำอาหารเคยใช้ห้องครัวและห้องอาหารของซานเว่ยฟาง แต่เชฟใหญ่ของซานเว่ยฟางเองล้วนไม่เคยได้เข้ากล้อง

“ก็นับได้ว่าพวกเราเคยถ่ายเชฟใหญ่ของซานเว่ยฟางแล้ว หานต้งไม่ใช่หรอกเหรอคะ” เจียงเหมยอิ่งเปลี่ยนเรื่อง

ผู้กำกับหลิวส่ายหน้า “ที่พวกเราถ่ายทำเป็นแค่อาหารระดับพื้นๆ ของเขา ไม่ได้เกี่ยวกับอาหารอันโอชะของซานเว่ยฟางเลย อีกอย่าง หานต้งเคยบอกกับเราว่าถ่ายเขาได้ แต่ห้ามใช้ซานเว่ยฟางโปรโมต ห้ามดึงซานเว่ยฟางเข้ามาเกี่ยวข้อง ร้านบะหมี่โหย่วเจียนคือร้านบะหมี่โหย่วเจียนของเขา ไม่ใช่ของซานเว่ยฟาง” ผู้กำกับหลิวนึกย้อนไป เอ่ยอย่างทอดถอนใจ “ดูไปแล้ว เถ้าแก่น้อยคนนี้จะมีความเชื่อมั่นเป็นของตัวเอง และมีความคิดต่างจากซานเว่ยฟาง”

เจียงเหมยอิ่งคิดว่าก็ถูก ซานเว่ยฟางที่มีร้านร้อยกว่าสาขาทั่วประเทศ มีภัตตาคารระดับมิชลินสิบกว่าแห่ง แต่ละแห่งล้วนเป็นภัตตาคารหรู การบริโภคเฉลี่ยต่อคนต่ำสุดอยู่ที่ห้าร้อยถึงหกร้อยหยวน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอสังหาริมทรัพย์และสินทรัพย์จำนวนมหาศาลของซานเว่ยฟาง การประดับตกแต่งและรสนิยมของแต่ละแห่งล้วนหรูหราประณีต มีเอกลักษณ์โดดเด่น และทุ่มเงินไม่อั้น

ถึงอย่างไรเธอก็คิดไม่ถึงว่าผู้รับช่วงต่อคนต่อไปของอาณาจักรอาหารที่เก่งกาจขนาดนี้ จะยอมมามุดอยู่ในร้านบะหมี่ร้านเล็กๆ ในแถบชานเมืองฝูเฉิง ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ทำงานกันอยู่แค่สามคน ผลประกอบการในแต่ละวันเทียบไม่ได้แม้แต่กำไรสุทธิในสองชั่วโมงของร้านที่เล็กที่สุดของซานเว่ยฟางด้วยซ้ำ

เหตุผลอะไรที่ทำให้หานต้งยอมแตกหักกับพ่อของตนเอง หนีออกจากบ้าน หนีจากชีวิตที่ดีพร้อมและผู้คนต่างอิจฉาก่อนหน้านี้มาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่

แม้เจียงเหมยอิ่งจะไม่พอใจหานต้ง แต่กลับสนใจใคร่รู้ขึ้นมา