ทดลองอ่าน เชฟคนนี้มีรักมาเสิร์ฟ! บทที่ 4-บทที่ 5

บทที่ 4 แขกที่เหนือความคาดหมาย

1

เจียงเหมยอิ่งแบล็กลิสต์เบอร์ของหานต้ง

เธอคิดว่าในเมื่อฉีกหน้ากันไปแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องติดต่อกันอีก

เซียวอิ่นจางไม่เห็นด้วยกับความคิดของเธอ

“ไม่ง่ายเลยนะกว่าจะมีโอกาสที่ทำให้อาการป่วยดีขึ้น อย่าปล่อยโอกาสนี้ไปแค่เพราะอารมณ์ชั่ววูบเลย”

เจียงเหมยอิ่งขมวดคิ้ว พูดอย่างลำบากใจ “ฉันก็อยากพยายามต่อ แต่พอนึกถึงหานต้งคนหน้าตายไม่เปลี่ยน พูดจาเหมือนคนตกยุค อบรมสั่งสอนคนอื่นเป็นกิจจะลักษณะ ฉันก็อยากจะเอาบะหมี่น้ำสาดหน้าเขาจริงๆ”

เธอพูดอย่างโมโหฟึดฟัด ทำเอาเซียวอิ่นจางกลั้นขำไม่อยู่

เซียวอิ่นจางโบกมือ “อย่าโมโหไปเลยน่า พูดจาอย่างกับเด็กน้อยแน่ะ”

เซียวอิ่นจางลูบศีรษะเธอเบาๆ “เด็กดี”

เจียงเหมยอิ่งถอนหายใจ “ฝากไว้ก่อนเถอะ…”

ท่าทางของเจียงเหมยอิ่งเหมือนเด็กกำลังโกรธไม่มีผิด เซียวอิ่นจางส่ายหน้าอย่างจนใจ

“อิ่งจื่อ งั้นฉันพนันกับเธอเอาไหม”

“ฮะ?”

“ฉันจะไปช่วยคุยกับหานต้งให้เธอ แล้วให้เขามาขอโทษเธอ เธอก็สงบศึกกับเขาชั่วคราว ให้เขาทำอาหารให้เธอกิน ดีไหม”

เจียงเหมยอิ่งนิ่งเงียบไม่พูดจา

“เธอก็เข้าใจเจตนาของฉัน” เซียวอิ่นจางกดเสียง สบตากับเจียงเหมยอิ่งด้วยแววตาลุ่มลึก เสียงที่อ่อนโยนโน้มน้าวเธอ “ทำให้เขาไม่ขัดขวางเธอที่จะไปกินอาหารที่เขาทำ พยายามสั่งอาหารที่รสอ่อนๆ หน่อย เธอก็จะค่อยๆ ปรับตัวได้ และอาหารการกินจะได้กลับมาเหมือนคนปกติอีกครั้ง”

เจียงเหมยอิ่งกล่าว “ฉันทะเลาะกับเขาถึงขนาดนั้นแล้ว…มันจะได้เหรอ…”

“เพราะงั้นฉันเลยจะไปช่วยคุยให้เธอไง” เซียวอิ่นจางตัดบท

เจียงเหมยอิ่งมองเซียวอิ่นจางอย่างเหม่อลอย

“อิ่งจื่อ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องให้โอกาสตัวเองนะ ปลุกความกล้าแล้วไปเผชิญหน้ากับมัน” เขาพูดอย่างชัดเจน

เจียงเหมยอิ่งขอบตาแดงเรื่อ เธอกัดริมฝีปากแล้วส่ายหน้า

เซียวอิ่นจางไม่พูดอะไร เขาลุกขึ้นมองขวัญบนศีรษะของเจียงเหมยอิ่ง บริเวณใกล้ๆ หน้าผากของเจียงเหมยอิ่งก็มีขวัญ จึงทำให้ผมหน้าม้าของเธอปัดไปด้านหนึ่ง

ลักษณะนิสัยของคนแบบเธอ มีจิตใจที่อ่อนไหว แต่กลับดื้อดึงมาก

เขาถอนหายใจเบาๆ ลูบผมเจียงเหมยอิ่งและนิ่งเงียบ

เจียงเหมยอิ่งไม่ได้ไปร้านบะหมี่โหย่วเจียนแล้ว อันที่จริงเธอก็รู้สึกไม่สบาย

ฟางเข่อเข่อทำไข่ม้วนทูน่าใส่กล่องตามสูตรของตำรวจตัวกลม แบ่งให้เพื่อนร่วมงานที่สนิทกันในบริษัทไปสองคำ

สุดท้ายแล้วก็ยังเหลืออีกครึ่งกล่อง ฟางเข่อเข่อประเคนให้เจียงเหมยอิ่ง “มาเร็ว ท่านปรมาจารย์ลองชิมหน่อยซิว่ารสชาติโอเคไหม”

เจียงเหมยอิ่งหน้านิ่ง ฝืนทนความคลื่นเหียนในใจ ไข่ม้วนดูๆ ไปแล้วก็ไม่ได้มันเลี่ยน แต่ตอนนี้เจียงเหมยอิ่งอารมณ์ไม่ดี อาการป่วยจึงกำเริบรุนแรง

ฟางเข่อเข่อยังไม่สังเกตเห็นอาการผิดปกติของเธอ คีบไข่ม้วนใส่ปากเจียงเหมยอิ่ง “มา อ้ำ…”

สีหน้าของเจียงเหมยอิ่งพลันเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ เธอรีบลุกขึ้นแล้วปิดปากไว้ วิ่งตรงไปยังห้องน้ำ

“ขอโทษ…แหวะ…”

ฟางเข่อเข่อมองเธออย่างประหลาดใจ ในหัวมึนงง “เธอเป็นอะไรไป…”

เจียงเหมยอิ่งค่อยยังชั่วขึ้น เช็ดน้ำตาตรงหางตาออก แล้วค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ “อาจจะ…เป็นหวัดนิดหน่อย…”

ฟางเข่อเข่อมองเธอด้วยความสงสัย แล้วก็กินไข่ม้วนเองจนหมด ส่วนเจียงเหมยอิ่งก็ขอโทษอย่างรู้สึกผิด เธอก้มหน้าส่งข้อความไปหาเซียวอิ่นจาง

‘หมอเซียว…คงต้องฝากคุณแล้ว ขอบคุณนะ’

เธอเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ไม่เพียงแค่ทำร้ายตัวเองเท่านั้น แต่มันยังทำร้ายคนอื่นอีก

อีกอย่าง แม้ว่าเธอจะมอบนามบัตรไปแล้ว แต่ผู้กำกับหลิวก็ยังไม่ได้รับโทรศัพท์จากหานต้ง เขามักกระวนกระวายใจ และมักเศร้าซึมยามเห็นเจียงเหมยอิ่ง ทำให้จิตใจของเธอได้รับแรงกดดันมหาศาล