ทดลองอ่าน เชลยรักกักใจ

“เนื่องจากองค์หญิงฉู่เหลียนเฉิงแห่งหนานฉู่มีความสามารถโดดเด่น ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งแต่งตั้งให้องค์หญิงเป็นผู้ช่วยอาลักษณ์ และให้เข้าวังเพื่อรับตำแหน่งทันที”

สิบวันให้หลัง ฉู่เหลียนเฉิงซึ่งรับบัญชาอยู่ที่จวนตัวประกันหนานฉู่ยังคงตกตะลึงเสียจนสติยังไม่คืนมาเต็มที่

ตำแหน่งผู้ช่วยอาลักษณ์นี้เป็นตำแหน่งข้าหลวงใกล้ชิดฮ่องเต้ ในตอนที่ฮ่องเต้กำลังพิจารณาฎีกาต่างๆ ก็จำเป็นต้องเรียบเรียง คัดลอก และร่างราชโองการออกมา ในตอนนี้ฮ่องเต้กำลังพยายามทดสอบว่านางมีความสามารถจริงหรือไม่ ถึงแม้เขาจะรู้แล้วว่านางมีความสามารถ แต่การเอาตัวประกันจากต่างแคว้นไว้ใกล้ตัวเช่นนี้…เขาไม่กังวลใจเลยหรือไรนะ

นางเดาความคิดของเขาไม่ออกจริงๆ

“กระหม่อมซย่าหล่าง จากนี้ไปหากองค์หญิงเหลียนเฉิงมีเรื่องอันใด บอกกระหม่อมได้เลยพ่ะย่ะค่ะ” ซย่าหล่างยิ้มให้นางและคารวะ

ฉู่เหลียนเฉิงมองใบหน้าดูดีหมดจดและเฉลียวฉลาดของขันทีผู้นี้จึงส่งยิ้มบางๆ พลางเอ่ยตอบกลับไป

“ขอบคุณท่านมาก”

“ยังมีอีกอย่างหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ ฮ่องเต้ทรงประทานอาหาร ยา และชุดผ้าไหมให้ท่าน กระหม่อมจะให้คนในจวนขององค์หญิงไปตรวจสอบดู อีกทั้งฮ่องเต้รับสั่งให้ท่านรีบเข้าวัง รถม้ารออยู่ทางด้านนอกแล้ว องค์หญิงโปรดเตรียมตัวเข้าเฝ้าเถิดพ่ะย่ะค่ะ” ซย่าหล่างกล่าวรายงานจนครบถ้วน

ฉู่เหลียนเฉิงกลับไปที่ห้อง เพราะต้องเข้าเฝ้าฮ่องเต้ นางจึงสวมชุดผ้าไหมสีนวลตัวเดียวกันกับที่นางใส่ในพิธีราชาภิเษกของเฮยทั่วเทียน เสื้อผ้าราคาแพงที่สุดที่นางมีอยู่ก็มีเพียงชุดนี้ที่เขาพระราชทานให้เท่านั้น โชคดีที่หลังจากได้รับตำแหน่งทางราชการ นางก็จะมีชุดขุนนางไว้ใส่ มีเงินเดือนไว้เก็บ รวมไปถึงรางวัลที่ฮ่องเต้พระราชทานให้ เช่นนั้นแล้วสถานการณ์ความเป็นอยู่ที่ลำบากในตอนนี้ก็จะดีขึ้นทั้งหมด

นางหวังเพียงแต่ว่าตำแหน่งผู้ช่วยอาลักษณ์นี้จะกำหนดนโยบายที่มีประโยชน์กับความเป็นอยู่ของราษฎรได้ ดังนั้นจึงไม่รู้สึกเสียดายมากหากนางต้องตายไป หลังจากความหวังสูงสุดในชีวิตนางได้เป็นจริงไปแล้ว

จูเซวียนเอ๋อร์กำลังช่วยฉู่เหลียนเฉิงเปลี่ยนเสื้อผ้า พลางเอ่ยขึ้นมาพร้อมดวงตาแดงก่ำ “ในที่สุดองค์หญิงก็ทำสำเร็จแล้วเพคะ”

“ใช่แล้ว หลังจากนี้พวกเราก็จะกินอิ่มได้ทุกมื้อ แม้แต่ตัวข้าเองยังอยากจะร้องไห้ออกมาเลย”

ตัวตนขององค์หญิงผู้นี้แท้จริงแล้วไม่มีอะไรเลย สิ่งที่นางต้องการในชีวิตมีไม่มาก เพียงได้เลี้ยงดูตนเองดูแลคนรอบข้าง และจะดีที่สุดหากได้ช่วยเหลือคนอื่น เพียงเท่านี้นางก็พอใจมากแล้ว…

“หลังจากที่องค์หญิงเข้าวังแล้วจะได้กินอิ่ม ร่างกายจะได้มีน้ำมีนวลขึ้น ต้องงดงามยิ่งขึ้นเป็นแน่เพคะ” จูเซวียนเอ๋อร์เอ่ย

“พอมีน้ำมีนวลขึ้นก็ใช่ว่าข้าจะงามดั่งเทพธิดาเสียหน่อย ข้าก็ยังต้องใช้ชีวิตแบบนี้จนเจ้าเลี้ยงข้าไม่ไหวนั่นแหละ”

ฉู่เหลียนเฉิงลุกขึ้น จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางพลางมองตนเองในกระจก แม้ใบหน้าดูหมดจดงดงาม แต่กลับดูซูบผอมเกินไป โชคยังดีที่ชุดนี้มีหลายชั้นจึงพออำพรางหุ่นผอมแห้งของนางไว้ได้บ้าง จูเซวียนเอ๋อร์ค่อยๆ เกลี่ยชาดบนแก้มให้นาง จึงทำให้สีหน้าซีดเซียวนี้ดีขึ้นมาจากเดิมเล็กน้อย

“ยาลูกกลอนเตรียมพร้อมไว้หมดแล้วใช่หรือไม่” ฉู่เหลียนเฉิงผินหน้าไปถาม

“เรียบร้อยแล้วเพคะ ท่านจำเป็นต้องพึ่งยาพวกนี้ในการดำรงชีวิต หม่อมฉันจึงจัดการนำมันใส่ไว้ในเหอเปาเรียบร้อยแล้ว เพราะหม่อมฉันกังวลว่าองค์หญิงจะยุ่งจนลืมกินมันไป”

“เจ้าวางใจเถอะ แม้ข้าจะยุ่ง แต่ชีวิตข้า ข้าก็ต้องดูแลอยู่แล้ว”

ฉู่เหลียนเฉิงหยิบยาบำรุงเม็ดสีขาวขึ้นมาหนึ่งเม็ดหยิบใส่ปากแล้วดื่มน้ำตามลงไป จากนั้นจึงเดินไปที่ห้องโถง มีซย่าหล่างส่งขึ้นรถม้าที่มุ่งหน้าไปยังวังหลวง