ทดลองอ่าน เชลยรักกักใจ

จวนของตัวประกันจากแต่ละแคว้นล้วนถูกจัดให้อยู่ในเขตวังหลวงชั้นนอกสุด เมื่อเทียบกับจวนของเหล่าขุนนางชั้นอ๋องและโหวแล้วนับว่าใกล้วังหลวงกว่า จวนของฉู่เหลียนเฉิงห่างจากตำหนักชั้นในไม่ไกล ใช้เวลาเดินทางสองเค่อก็มาถึง ทั้งนางยังมีเวลาให้งีบหลับบนรถม้าได้จนเข้าสู่ตำหนักชั้นใน

หน้าเขตพระราชฐาน ทุกคนล้วนต้องลงจากรถ ดังนั้นซย่าหล่างจึงลงมาเปิดประตูรถม้าก่อน แล้วค่อยเดินไปพร้อมกับฉู่เหลียนเฉิง

ฉู่เหลียนเฉิงเดินอยู่บนทางเดินระหว่างตำหนัก จึงเห็นว่าที่นี่มองเห็นทัศนียภาพที่มีน้ำพุ สายน้ำคดโค้งล้อมรอบ ตรงโค้งข้างหน้าก็มีดอกไม้นานาพันธุ์ปลูกอยู่ เดินเลยไปอีกสักหน่อยก็เป็นทะเลสาบสีเขียวมรกตอยู่ใกล้กับต้นหยาง ในตอนนั้นนางรู้สึกผ่อนคลายจิตใจเบิกบาน นึกถึงฮ่องเต้เป่ยโม่องค์ก่อนที่ใช้ใจครุ่นคิดอย่างหนักเพราะซินฮองเฮา มีข่าวลือว่าทางเดินนี้ถูกสร้างขึ้นมาก็เพราะอยากเอาใจนางที่ไม่ชอบโดนแสงแดดและอยากมองเห็นทิวทัศน์ที่งดงามนี้เท่านั้น

“ด้านหน้าองค์หญิงก็เป็นวังจื่อจี๋แล้วพ่ะย่ะค่ะ” ซย่าหล่างพูดกับฉู่เหลียนเฉิงที่เดินอย่างสบายอกสบายใจราวกับมาเดินทอดน่องเฉยๆ

ฉู่เหลียนเฉิงพยักหน้ารับ

“จากนี้ไปองค์หญิงจะต้องอยู่ข้างกายฝ่าบาทเสมอ มีเรื่องใดที่ท่านต้องการคำแนะนำหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“บอกเจ้าตามตรง” ฉู่เหลียนเฉิงหยุดก้าวเดิน มองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง “ข้าปล่อยให้ตนเองหิวไม่ได้”

ซย่าหล่างเบิกตาโต อยากหัวเราะแต่กลับอดทนไว้

“หากเป็นเช่นนั้นจะทำอย่างไรดี ฝ่าบาทก็เอาแต่ยุ่งจนลืมเสวยพระกระยาหารไปเสีย…เอาเช่นนี้ดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะเตรียมของว่างไว้ หากองค์หญิงรู้สึกหิวขึ้นมาก็เดินออกมาขยิบตาให้ กระหม่อมจะเร่งนำมาถวายทันที”

“ความคิดนี้…แม้ว่าจะดีแต่คงไม่เหมาะ” ฉู่เหลียนเฉิงนึกภาพตนเองเหมือนเจ้าหนูที่แอบย่องออกไป แล้วหลบฮ่องเต้เพื่อกินของว่างอยู่ตรงมุมห้อง จึงอดไม่ได้ที่นางจะส่ายหน้าออกมา

“ขอกราบทูลความจริง กระหม่อมก็…คิดเช่นนั้นเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ” ซย่าหล่างยิ้มฝืดๆ ออกมา

ทั้งคู่ต่างมองตากันแล้วก็ทนไม่ไหวจึงหัวเราะออกมา รอจนกระทั่งขันทีที่หน้าวังจื่อจี๋มาต้อนรับทั้งสองคน ทั้งคู่จึงได้กลับมาทำตัวสำรวมเช่นเดิม

“ฝ่าบาท…องค์หญิงเหลียนเฉิงเสด็จมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ซย่าหล่างยืนอยู่ด้านนอกตำหนักพูดเสียงดังฟังชัด

“อืม”

“ฝ่าบาทน่าจะอยู่ห้องทรงพระอักษรที่อยู่ทางด้านหลังพ่ะย่ะค่ะ” ซย่าหล่างเปิดประตูให้นางแล้วก็ไม่ได้เดินตามเข้ามาอีก

ฮ่องเต้เป็นคนรักความสงบเงียบ ที่วังจื่อจี๋นี้นอกจากผู้ที่ถูกเรียกแล้วใครก็เข้าไปไม่ได้ และเป็นเพราะเหตุนี้พวกเขาจึงต้องคอยเตือนให้ฝ่าบาทเสวยพระกระยาหารซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ด้านนอก บางครั้งพูดไปเสียหลายครั้ง ฝ่าบาทก็ไม่แม้แต่ส่งเสียงตอบกลับมา

ฉู่เหลียนเฉิงค่อยๆ ก้าวเข้าไปในตำหนักซึ่งก็เป็นสถานที่ที่เฮยทั่วเทียนเคยเรียกให้นางมาเข้าเฝ้าเมื่อครั้งก่อน ยามนี้ยังเห็นว่าในนั้นมีเตียงยาวตั้งติดกับหน้าต่างและตู้หนังสืออีกนับไม่ถ้วน กลิ่นหอมจางๆ ของไม้กฤษณาลอยออกมาจากเตาเครื่องหอมทองลายหัวสัตว์