ทดลองอ่าน เชลยรักกักใจ

ฉู่เหลียนเฉิงอดทนต่อความรู้สึกอยากจะสำรวจหนังสือไว้ แล้วค่อยๆ ก้าวเข้าไปภายในห้อง ภาพตรงหน้าคือเฮยทั่วเทียนซึ่งกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะยาวที่เต็มไปด้วยฎีกา

“เป็นพระมหากรุณาธิคุณที่ฝ่าบาททรงอนุญาตให้หม่อมฉันเข้ารับราชการเพคะ” นางก้าวไปข้างหน้าแล้วโค้งคารวะ

“คุกเข่าคารวะ” เขาพูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา

ฉู่เหลียนเฉิงตัวชาวาบ

“เจ้าเข้ามารับราชการภายใต้เป่ยโม่ของเรา ยังคิดว่าตนเองเป็นองค์หญิงแห่งหนานฉู่อีกอย่างนั้นหรือ” เฮยทั่วเทียนมองนางนิ่งเฉย

ฉู่เหลียนเฉิงคุกเข่าลงกับพื้นทันที คารวะอยู่ในท่าหมอบคลาน “ขอบพระทัยในพระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาทเพคะ”

“ลุกขึ้นเถอะ เจ้าเหมาะสมแล้ว หากเจ้าจัดการเรื่องขุนนางข้างกายเราได้เรียบร้อย หลังจากนั้นเราจะอนุญาตให้เจ้าเข้าสำนักบัณฑิตหลวง”

“หม่อมฉันจะคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน ไม่เอาเปรียบความเมตตาของฝ่าบาทเพคะ” ฉู่เหลียนเฉิงลุกขึ้นยืน

“คิดอย่างถี่ถ้วนนั้นไม่จำเป็นหรอก แค่เจ้าอย่ามาตายตรงหน้าเราก็พอ” เฮยทั่วเทียนหยิบม้วนกระดาษบนโต๊ะขึ้นมาหนึ่งม้วนแล้วส่งมันมาให้กับนางพร้อมกับพูดว่า “เจ้าอ่านดูสิ”

ฉู่เหลียนเฉิงยื่นมือออกไปรับมาไว้ ในนั้นล้วนมีชื่อคนที่นางสนิทชิดเชื้อและคนใกล้ตัว ทั้งท่านลุง ท่านป้า น้องสาว ยังมีจูเซวียนเอ๋อร์ข้ารับใช้และคนอื่นๆ อีก

“มีผู้ใดตกหล่นหรือไม่” เขาเอียงตัวแล้วเอนไปข้างหลังพิงเบาะไหมทอง

ฉู่เหลียนเฉิงขมวดคิ้ว

“เจ้าไม่ใช่คนเป่ยโม่ ยามที่ทำงานแทนเรา ก็ขอให้นึกถึงคนอื่นให้มาก”

“ฝ่าบาทใช้คนใกล้ตัวมาข่มขู่หม่อมฉันอย่างนั้นหรือ…”

“เจ้ามีฐานะเป็นตัวประกัน คนหนานฉู่เหล่านั้นถือเป็นหมากไว้ควบคุมไม่ให้เจ้าทำอะไรบุ่มบ่าม หากข่าวที่เจ้าเข้ารับราชการที่เป่ยโม่แพร่งพรายออกไป พวกเขาจะใช้ชีวิตสงบสุขได้อย่างนั้นหรือ ตอนนี้เราจึงได้ส่งคนไปรับตัวพวกเขามาที่เป่ยโม่อย่างลับๆ แล้ว”

ฉู่เหลียนเฉิงจ้องมองดวงตาดำขลับราวกับสีน้ำหมึกของเขา ให้รู้สึกปั่นป่วนอยู่ภายในอก แล้วคุกเข่าลงทั้งสองข้าง โขกศีรษะแรงๆ สามที

“ฉู่เหลียนเฉิงจะทำตามพระประสงค์ของฝ่าบาทเพคะ”

ในภายภาคหน้าเมื่อนางได้รับมอบหมายให้ทำงานก็ต้องทำออกมาให้ดี ไม่อาจให้เกิดความผิดพลาดได้เลย เพราะคนใกล้ตัวของนางล้วนอยู่ในกำมือของเฮยทั่วเทียนแล้ว แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ยังอยู่ในสายตาของนาง เฮยทั่วเทียนเองก็ไม่ได้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเหมือนพี่ใหญ่ของนางที่คิดจะฆ่าจะแกงใครล้วนแต่ขึ้นอยู่กับอารมณ์

“เจ้าเหมาะสมที่สุดแล้วกับความคิดนี้ของเรา” เขาพยักหน้าไปข้างๆ โดยไม่แยแส “นั่งลง แล้วร่างราชโองการจากเรา”

ฉู่เหลียนเฉิงนั่งลงอีกฝั่ง เริ่มจรดปลายพู่กันตามคำพูดของเขา ระหว่างที่ตวัดปลายพู่กันไปมาก็นำเอาคำสั่งทุกคำจากฮ่องเต้มาทวนซ้ำในหัวอีกรอบ อดไม่ได้ที่จะให้กำลังใจตนเองเงียบๆ

เขาสามารถแนะนำ ทั้งเข้าใจความรู้สึกของราษฎร และใช้อำนาจต่อสู้เพื่อราษฎร เป่ยโม่มีฮ่องเต้ที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้มีแต่จะเพิ่มความแข็งแกร่งให้แก่แคว้นนี้