ทดลองอ่าน เชลยรักกักใจ

ฉู่เหลียนเฉิงก้มหน้าขีดเขียนไปไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ จนกระทั่งนางหรี่ตาแล้ววางพู่กันลงเพื่อจะฝนแท่งหมึก ร่างกายกลับรู้สึกวิงเวียนขึ้นมา นางจึงฉุกคิดถึงอาการเวียนหัวตาลายของตนขึ้นมาได้ และเห็นว่ามือของนางกำลังสั่นอยู่จริงๆ

“จุดตะเกียงน้ำมัน” เฮยทั่วเทียนออกคำสั่ง

ซย่าหล่างเดินนำข้ารับใช้ไม่กี่คนเข้าไปข้างใน ห้องทรงพระอักษรมีเทียนไขที่วางอยู่บนเชิงเทียนหลายก้าน ซึ่งครู่หนึ่งหลังจากจุดตะเกียงแสงก็ส่องสว่างไปทั่วทั้งห้อง

“ฝ่าบาทจะเสวยพระกระยาหารหรือยังพ่ะย่ะค่ะ” ซย่าหล่างทูลถาม

“ยังไม่ต้อง”

ฉู่เหลียนเฉิงกลับสูดลมหายใจเข้าทันทีที่ได้ยินคำตอบ อาจเป็นเพราะเสียงดังเกินไป ตาคมของเฮยทั่วเทียนจึงได้มองมาที่นาง

“เจ้าหิวแล้ว?”

“หิวมาก” นางพยักหน้ารับแล้วเห็นสีหน้าแปลกๆ ของเขา จึงนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้นางกำลังพูดอยู่กับฮ่องเต้

เป็นเพราะเหนื่อยล้าแท้ๆ ข้าถึงได้ลืมกฎข้อห้ามไปเสียสิ้น

นางตัวสั่น ใบหน้าพลันซีดเผือด รีบคารวะเขาพลางกล่าว “ฝ่าบาทโปรดประทานอภัย หม่อมฉันไม่กล้าทูลเรื่องเท็จกับฝ่าบาทเพคะ”

เมื่อสักครู่เฮยทั่วเทียนได้เห็นนางเขียนราชโองการไปหลายฉบับ ต้องยอมรับจริงๆ ว่านางเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้ สำนวนการเขียนเรียบร้อยอ่านง่ายคงไว้ซึ่งมารยาท ตัวหนังสือสวยงามหนักแน่น มือซ้ายของนางคงเคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน พอยามเขียนตัวหนังสือเล็กๆ จึงต้องใช้แรงมากเป็นพิเศษ ก่อนหน้านี้เขาก็เคยมีอาลักษณ์อยู่สองคนที่รับผิดชอบหน้าที่นี้ แต่ไม่ได้เอาใจใส่ในงานเช่นเดียวกับที่นางทำ

“ใครก็ได้เข้ามาหน่อย ยกสำรับมาให้นางที” เฮยทั่วเทียนลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง “เจ้ากินเสร็จแล้วก็ไปได้”

“เพคะ”

แค่นี้หรือ ข้าไม่ถูกตำหนิหรือ

ฉู่เหลียนเฉิงค่อยๆ เหลือบตามอง กลับเห็นซย่าหล่างที่กำลังตกตะลึงตาโตอ้าปากค้างจ้องมองแผ่นหลังของฮ่องเต้อยู่เช่นกัน

นางค่อยๆ ก้มหน้าลง เผลอลูบคอตนเองโดยไม่รู้ตัว สวรรค์เมตตาไว้ชีวิตน้อยๆ ของนางแล้ว

“องค์หญิงเหลียนเฉิง โปรดเชิญทางด้านนี้พ่ะย่ะค่ะ” ซย่าหล่างนำนางมาที่โต๊ะยาวตรงห้องด้านนอกซึ่งเป็นห้องที่ฝ่าบาทไว้ใช้พักผ่อนเสวยพระกระยาหาร โดยเขายืนอยู่อีกด้านหนึ่งคอยดูแลนางอย่างใส่ใจระมัดระวัง

ฉู่เหลียนเฉิงเห็นซย่าหล่างที่คอยดูแลนางอย่างขยันขันแข็งแล้ว คิดว่าเขาอาจเข้าใจอะไรผิดไปหรือไม่

ฝ่าบาทจะมาเกิดสนใจในตัวข้าได้อย่างไรเล่า…

แต่ว่าหากความเข้าใจผิดของผู้อื่นมีประโยชน์ต่อนางแล้ว เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องไปอธิบายให้เสียเวลา ฉู่เหลียนเฉิงนั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะนั่ง มุมปากยกยิ้มขึ้นเพราะกำลังคาดหวังถึงอาหารมื้อนี้

อีกไม่นานก็จะได้กินอาหารให้อิ่มแล้ว