ทดลองอ่าน เชลยรักกักใจ

ฉู่เหลียนเฉิงที่เดิมทีวางแผนว่าจะกลับจวน แต่ก่อนที่จะออกจากวังจื่อจี๋ก็ได้รับคำสั่งเรียกนางเข้าเฝ้า ระหว่างที่กำลังเร่งรีบอยู่นั้นนางก็หยิบยาบำรุงขึ้นมากินมากกว่าเดิมอีกหนึ่งเม็ด ภาวนาอย่าให้ฮ่องเต้มีเรื่องอะไรสำคัญที่ต้องพูดคุยเลย

เดิมทีระยะทางแค่นี้นับว่าไม่ไกลนัก แต่เป็นเพราะร่างกายฉู่เหลียนเฉิงไม่เหมือนผู้อื่น นางจึงต้องใช้เวลาเดินมากกว่าผู้อื่นเป็นเท่าตัว เมื่อเดินเข้าไปในตำหนักอู่หวงใบหน้าของนางก็ขาวซีด แขนขาเย็นเฉียบ อากาศเย็นได้เสียดแทรกเข้าไปในเนื้อผิว ทั้งเนื้อตัวก็พลันสั่นขึ้นมา

ฉู่เหลียนเฉิงหยิบผ้าออกมาซับเหงื่อบนหน้าผาก สูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากสิ้นเสียงขันทีเรียกนางเข้าตำหนักแล้วจึงทำความเคารพต่อหน้าเฮยทั่วเทียน

“ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท”

“ไม่ต้องมากพิธี” เฮยทั่วเทียนมองที่ริมฝีปากปราศจากสีเลือดของนาง

โม่ชิงยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง เมื่อเขามองนางใกล้ๆ เช่นนี้ก็ไม่ประหลาดใจเรื่องอายุและสุขภาพอ่อนแอของฉู่เหลียนเฉิงสักนิด

ใบหน้าก็ไม่มีสีเลือด รูปร่างที่เหมือนลมพัดมาก็ปลิวได้ จะทำงานอะไรได้อย่างนั้นหรือ

“เอาจดหมายลับฉบับนั้นให้นาง” เฮยทั่วเทียนว่า

หรือควรจะตามหมอหลวงมาก่อนดี ป้องกันไว้เผื่อหลังจากนางได้อ่านจดหมายแล้วอาการเจ็บป่วยอาจกำเริบขึ้นมาจนเจ้าตัวเป็นลม โม่ชิงแอบบ่นอยู่ภายในใจแต่ก็ยังนำจดหมายลับส่งให้ฉู่เหลียนเฉิงถึงมือ

ฉู่เหลียนเฉิงซึ่งมองตรงไปข้างหน้าตลอดตอนนี้เพิ่งสังเกตรูปร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ทางด้านซ้ายของเฮยทั่วเทียน

“ขอบคุณท่านแม่ทัพโม่” ฉู่เหลียนเฉิงรับมาไว้ด้วยสองมือ

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าเป็นใคร” โม่ชิงมองนัยน์ตาสุกใสของนางที่แฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าอย่างเป็นกังวล

“แม่ทัพหนุ่มที่ทำงานให้ฝ่าบาทราวกับเป็นมือขวา อีกทั้งสามารถพูดสิ่งที่ใจคิดออกมาได้ต่อหน้าพระพักตร์ ท่าทางสงบเยือกเย็นเช่นนี้ ต้องเป็นตำแหน่งของท่านแน่”

“ถึงข้าพูดสิ่งที่ใจคิดออกมาได้อย่างเต็มที่ต่อหน้าฝ่าบาท หรือมีท่าทางสงบเยือกเย็น แต่บางทีอาจจะไม่ได้มีแค่ข้าคนเดียวก็ได้ที่เป็นอย่างนี้” โม่ชิงว่า

ฉู่เหลียนเฉิงหัวเราะออกมาเบาๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอีก เพียงอยากรีบอ่านจดหมายนี้ให้จบ แล้วรีบกลับจวนของนางให้เร็วที่สุดที่จะเป็นไปได้

เพียงแต่เมื่อฉู่เหลียนเฉิงเปิดม้วนกระดาษออกมานางก็ต้องตกใจเสียจนร่างซวนเซ ไม่สามารถทรงตัวให้ยืนตรงได้อีกต่อไป