ทดลองอ่าน เชิดรักมังกรซ่อนเงาหงส์ บทที่ 80-81

บทที่ 80

“กระหม่อมชิวหมิงเยี่ยนคารวะฮองเฮา คารวะองค์หญิงหย่งอันพ่ะย่ะค่ะ” หลังจากที่ใต้เท้าชิวทำความเคารพคนทั้งสองแล้วก็ยืดตัวตรงพร้อมเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าขึงขัง “อันที่จริงการที่ฮองเฮาและเหล่าสตรีฝ่ายในชมการแสดงงิ้วในยามว่างเพื่อผ่อนคลายหาใช่เรื่องที่กระหม่อมสมควรจะพูดมากนัก แต่โรงละครอยู่ใกล้ท้องพระโรงเหลือเกิน ขณะที่พวกพระองค์ชมการแสดงอยู่นั้น บรรดาข้าราชสำนักในส่วนหน้าก็พลอยเพลิดเพลินไปด้วยตลอดทั้งเช้า ยามนี้ท่านราชครูกำลังบัญชาการรบอยู่ที่แนวหน้า พวกพระองค์กลับมาชมละครอยู่ในตำหนักในเช่นนี้ เกรงว่า…จะไม่เหมาะสมกระมังพ่ะย่ะค่ะ”

เสิ่นฮองเฮาได้ฟังดังนี้ก็พลันตื่นตระหนกทันที ครั้นนึกถึงว่าสามียังนอนป่วยอยู่บนเตียง แต่นางกลับมาชมการแสดงงิ้วอยู่ที่นี่เสียได้ก็ตำหนิตนเองด้วยความรู้สึกละอายใจมากจนสองข้างแก้มแดงระเรื่อไปหมด “สิ่งที่ใต้เท้าชิวกล่าวมานั้นถูกต้องยิ่งนัก ต่อไปข้าจะออกคำสั่งให้ตำหนักในงดเว้นการแสดงฟุ้งเฟ้อเหล่านี้เสีย…”

ชิวหมิงเยี่ยนปากก็เอ่ยวาจา “ขอบพระทัยฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ” ทว่าหางตากลับชำเลืองไปทางองค์หญิงหย่งอันที่ยืนสงบนิ่งอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าท่าทางอ่อนโยนสงบเสงี่ยม นางค้อมศีรษะน้อยๆ อย่างนอบน้อม ถึงแม้ได้ยินเขาเอ่ยปากตำหนิออกมาก็มิได้เผยความหยิ่งยโสในฐานะองค์หญิงของราชวงศ์ให้เห็นเลยสักนิด นี่คือความสุภาพอ่อนน้อมเฉกเช่นสตรีตัวน้อยพึงมี ซึ่งแตกต่างจากโอรสสวรรค์ผู้เป็นพี่ชายที่ซ่อนคมไว้ในรอยยิ้มและมีวาจาคมคายเชือดเฉือนโดยสิ้นเชิง

หลังจากที่เสิ่นฮองเฮาพูดจบก็พาองค์หญิงหย่งอันผู้เป็นน้องสามีกลับไปยังตำหนักใน หยวนกงกงที่ตามเสด็จอยู่ด้านหลังยังไม่ได้จากไปในทันที แต่กลับก้าวมาข้างหน้าพร้อมกล่าวทักทายใต้เท้าชิวด้วยรอยยิ้ม “ใต้เท้าชิว ผู้น้อยขอคารวะท่านขอรับ”

ใต้เท้าชิวพยักหน้ารับโดยไม่รู้ว่าหัวหน้าขันทีแห่งฝ่ายในมีเรื่องอันใดต้องการพูดกับเขา “คำพูดของใต้เท้าชิวเมื่อครู่นี้ ผู้น้อยจะจดจำให้ขึ้นใจเลยทีเดียว เพียงแต่…ก่อนที่ท่านราชครูจะออกเดินทางไปนั้นได้กำชับผู้น้อยเอาไว้โดยย้ำแล้วย้ำอีกว่าอย่าปล่อยให้องค์หญิงทรงรู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอันขาด ดังนั้นผู้น้อยจึงเชิญคณะงิ้วมาแสดงในวันนี้ ซึ่งไปรบกวนความสงบในที่ประชุมราชสำนักเข้าจนได้ ผู้น้อยเองก็ไม่ได้ไตร่ตรองให้รอบคอบ ขอใต้เท้าชิวโปรดยกโทษให้ด้วยขอรับ แต่เมื่อครู่ที่ใต้เท้าพูดออกไปโดยไม่ถนอมน้ำใจและไม่ไว้หน้าองค์หญิงเช่นนั้น หากทำให้องค์หญิงขุ่นเคืองพระทัยขึ้นมา งานของผู้น้อยที่ได้รับมอบหมายมาก็จะยิ่งยุ่งยากลำบากเข้าไปใหญ่น่ะสิขอรับ! เช่นนี้ดีหรือไม่…ต่อไปหากใต้เท้ารู้สึกว่ามีอะไรไม่เหมาะไม่ควรก็มาบอกกล่าวให้ผู้น้อยทราบก่อนดีกว่า ผู้น้อยจะพิจารณาให้รอบคอบถี่ถ้วนอย่างแน่นอน แต่จะตรงเข้ามาพูดต่อว่าต่อหน้าองค์หญิงเช่นนี้คงไม่ดีขอรับ ไม่อย่างนั้นพอท่านราชครูกลับมาและเห็นว่าองค์หญิงซูบผอมลงไปต้องไม่ชอบใจแน่ๆ ผู้น้อยก็จะถูกตำหนิเอาได้น่ะสิขอรับ!”

ชิวหมิงเยี่ยนเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ ท่านราชครูถึงกับต้องกำชับเรื่องหยุมหยิมพรรค์นี้ไว้เชียวหรือ แต่พอตรองดูก็เห็นว่าหยวนกงกงคงไม่กล้าอ้างชื่อติ้งกั๋วโหวมาเป็นโล่กำบังตนเองหรอก

หลังหยวนกงกงโค้งคำนับและจากไปพร้อมกับรอยยิ้มที่แผ่ไปไม่ถึงดวงตาแล้วนั้น ชิวหมิงเยี่ยนกลับยืนนิ่งอยู่กับที่เป็นเวลานานโดยไม่ขยับเขยื้อน ท่านราชครู…ท่านรู้สึกอย่างไรกันแน่ถึงได้โปรดปรานองค์หญิงหย่งอันผู้มีหน้าตาเหมือนฮ่องเต้ราวกับคนคนเดียวกันถึงเพียงนี้

ในจิตใจของชิวหมิงเยี่ยน ราชครูเว่ยเปรียบเสมือนแผ่นศิลาอันมั่นคงยิ่งใหญ่ในชีวิตที่ไม่อาจเอื้อมถึงได้ สำหรับเด็กหนุ่มเลือดร้อนที่มีปณิธานทุกคน การมีเป้าหมายให้เคารพนับถือย่อมเป็นสิ่งที่ดี เขาชิวหมิงเยี่ยนช่างโชคดีเหลือเกินที่ไม่ต้องชื่นชมวีรบุรุษของราชวงศ์ก่อนๆ ตามหนังสือประวัติศาสตร์หรือเหล่าผู้กล้าที่ถูกสร้างขึ้นจากจินตนาการเหมือนคนอื่นๆ เรื่องเล่าขานของราชครูเว่ยผู้มีตัวตนจริงอยู่ที่นั่นแล้ว กลายเป็นแรงบันดาลใจให้แก่บุรุษหนุ่มผู้มีปณิธานทุกคนของต้าเว่ย อีกทั้งยังทำให้คนที่กำลังเตรียมตัวสอบขุนนางอย่างเขาในขณะนั้นแน่วแน่ที่จะดำเนินชีวิตตามความปรารถนาของตนเอง ถึงขั้นโกนผมและหนีออกจากบ้านไปเข้าร่วมกับกองทัพธงดำที่โม่เป่ย^* และเมื่อครอบครัวของเขาประสบเคราะห์กรรมก็เป็นท่านราชครูผู้นี้ที่ยืนหยัดต่อสู้กับการคุกคามข่มเหงของเสนาบดีหรงผู้ชั่วช้าเหิมเกริม กลายเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยให้เขามีชีวิตรอดมาได้จนถึงทุกวันนี้

ราชครูเว่ยจึงเป็นเสมือนดาวฤกษ์ที่ส่องแสงนำทางให้กับชีวิตที่ต้องดิ้นรนต่อสู้ของเขา การที่สามารถช่วยวีรบุรุษอย่างราชครูเว่ยให้ขึ้นครองบัลลังก์มังกรกลายเป็นเป้าหมายสำคัญในชีวิตที่ชิวหมิงเยี่ยนยึดมั่นไม่มีวันลืมเลือน

ทว่าตอนนี้ปณิธานของท่านราชครูยังไม่บรรลุผล แต่เจ้าตัวกลับดูเหมือนตกอยู่ในห้วงแห่งความสุขเสน่หาของสตรีไปเสียแล้ว สิ่งนี้ทำให้ชิวหมิงเยี่ยนอดหวาดระแวงและวิตกกังวลอยู่ลึกๆ ในใจไม่ได้ เป็นไปได้หรือไม่ว่าฮ่องเต้จอมเจ้าเล่ห์นั่นมีเจตนาร้ายวางแผนให้น้องสาวแท้ๆ ของตนเองมาล่อลวงท่านราชครูให้ลุ่มหลงเข้า