ทดลองอ่าน เชิดรักมังกรซ่อนเงาหงส์ บทที่ 84-85

บทที่ 84

การที่ราชครูเว่ยช่วยหนานเจียงอ๋องคนใหม่แก้ปัญหาที่เกิดขึ้นภายในดินแดน จะว่าไปก็มิใช่หน้าที่โดยตรงที่ต้องนำทัพมาช่วยรบเลย ในฐานะที่หนานเจียงถือเป็นแคว้นบริวารของต้าเว่ย ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องแสดงน้ำใจตอบแทนต่อทหารต้าเว่ยที่ได้เสียหยาดเหงื่อเลือดเนื้อช่วยรบในครั้งนี้สักหน่อย

ราชครูเว่ยเองก็ไม่ได้เข้มงวดกับบรรดาแคว้นบริวารในหนานเจียงที่ออกจะอัตคัดขัดสนอยู่ กล่าวเพียงว่ายกเว้นของบรรณาการที่เป็นเงินทองให้ ไม่ต้องส่งมา เพราะถึงอย่างไรพวกเจ้าก็คงหามาให้ไม่ได้อยู่ดี ส่งเป็นข้าวสารปีละสามฤดูมาให้มากหน่อยก็พอ อีกทั้งยังให้ทางหนานเจียงคัดเลือกผู้เชี่ยวชาญด้านการปลูกข้าวและนำเมล็ดพันธุ์ข้าวที่สามารถปลูกได้สามฤดูต่อปีมาทดลองปลูกที่เจียงหนานด้วยเป็นการตอบแทน

หลังจากประสบกับความอดอยากขาดแคลนอาหารจากภัยแล้งแล้ว ราชครูเว่ยก็ตระหนักถึงความสำคัญของการเพิ่มผลผลิตทางการเกษตรอย่างยิ่งยวด โชคดีที่หลังจากข้าวและธัญญาหารจำนวนมากถูกส่งมาจากหนานเจียงแล้ว ราษฎรของต้าเว่ยก็มีอาหารเพียงพอให้กินอิ่มตลอดฤดูหนาวปีนี้

เมื่อเทียบกับปีที่แล้วแม้ท้องพระคลังในปีนี้จะไม่ได้ร่อยหรอจนถึงจุดต่ำสุด แต่ก็ยังตึงมืออยู่บ้าง กระนั้นวันเกิดของราชครูเว่ยใกล้จะมาถึงแล้ว เหล่าขุนนางทั้งหลายต่างก็เริ่มหวั่นใจว่าราชครูผู้นี้อยากจะประหยัด ยกเลิกการจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดอีกหรือไม่

อันที่จริงราชครูเว่ยเองก็ตั้งใจว่าปีนี้อยากทำทุกอย่างให้เรียบง่ายอีกเช่นเคย แต่บรรดาขุนนางที่เชี่ยวชาญในการประจบสอพลอกลับคัดค้านอย่างหนักพร้อมให้เหตุผลสนับสนุนที่ฟังดูเข้าทีอย่างยิ่ง พิธีเฉลิมฉลองการก้าวสู่วัยผู้ใหญ่ของฮ่องเต้แห่งต้าเว่ยเมื่อปีที่แล้ว ‘ทุ่มทรัพยากรทั้งหมดของแคว้น’ เพื่อจัดงานอย่างใหญ่โตเอิกเกริกฟุ่มเฟือย เมื่อมีฮ่องเต้น้อยพระองค์นี้เป็นแบบอย่างแล้ว ต่อให้ราชครูเว่ยอยากทำตัวเป็นขุนนางสมถะก็สามารถอาศัยต้นไม้ใหญ่อย่างฮ่องเต้จัดงานเสียหน่อย แต่ไม่ต้องหรูหราโดดเด่นเกินหน้าจนเป็นที่สะดุดตาก็ได้ ขณะที่เหล่าขุนนางใหญ่เหล่านี้พยายามเกลี้ยกล่อมให้ราชครูเว่ยเปลี่ยนใจอยู่นั้นเอง ฮ่องเต้ซึ่งกำลังเดินมาที่ห้องตำราเพื่อเรียนรู้หลักการปกครองแคว้นจากราชครูเว่ยก็บังเอิญได้ยินบทสนทนาบางส่วนเข้าพอดี

“ใกล้จะถึงวันเกิดของท่านราชครูแล้วหรือ ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ให้เขาสักชิ้นสินะ” ฮ่องเต้น้อยนึกถึงพิธีเฉลิมฉลองการก้าวสู่วัยผู้ใหญ่ของตนที่ท่านราชครูจัดให้อย่างยิ่งใหญ่อลังการก็เกิดความรู้สึกอยากตอบแทนบุญคุณในทันใด บรรดาขุนนางได้ยินดังนั้นพลันเกิดความหวังอย่างแรงกล้าขึ้นมาทันที

แต่เมื่อราชครูเว่ยได้ยินแล้วกลับกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ความปรารถนาดีของทุกท่าน ข้าเว่ยเหลิ่งเหยาขอน้อมรับไว้ด้วยใจ แต่เนื่องจากสงครามเพิ่งยุติ การจะใช้จ่ายฟุ่มเฟือยนั้นไม่เป็นการเหมาะสมนัก ทุกอย่างต้องเรียบง่ายที่สุด”

ขุนนางทุกคนพอได้ยินดังนี้ต่างก็พากันหน้าม่อยคอตก หากราชครูเว่ยไม่จัดงานเลี้ยงวันเกิด เช่นนั้นเมืองหลวงก็คงจะต้องเงียบเหงาไปอีกปี ไม่มีเสียงขับขานของเหล่านางรำและงานรื่นเริงในเรือนเหล่าขุนนางอีกแล้วสินะ เฮ้อ สิบปีที่อุตส่าห์ทุ่มเทตรากตรำอย่างหนักในการเล่าเรียนเพื่อสอบเข้ารับราชการให้ได้เป็นขุนนางจะมีความหมายอันใดเล่า

จนกระทั่งเหล่าขุนนางออกไปกันหมดแล้ว ราชครูเว่ยก็จับมือนุ่มของฮ่องเต้ไว้พลางเอ่ยถามว่า “ฝ่าบาททรงเตรียมของขวัญอะไรให้กระหม่อมหรือพ่ะย่ะค่ะ”

เนี่ยชิงหลินได้ยินดังนั้นก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านราชครูเพิ่งบอกไปไม่ใช่หรือว่าจะไม่จัดงานฉลองวันเกิด”

ราชครูเว่ยหรี่นัยน์ตาหงส์พลางพูดว่า “ฉลองวันเกิดกับพวกคนแก่กลุ่มหนึ่งจะมีอะไรน่าสนุกเล่าพ่ะย่ะค่ะ แต่ในเมื่อฝ่าบาททรงตั้งใจไว้แล้วว่าจะพระราชทานของขวัญให้แก่กระหม่อม ฮ่องเต้ตรัสแล้วย่อมไม่อาจคืนคำกระมัง กระหม่อมก็ขอฝืนใจฉลองวันเกิดกับฝ่าบาทแล้วกันพ่ะย่ะค่ะ” พูดพลางก็เหยียดนิ้วออกเชยคางอ่อนนุ่มของฮ่องเต้ขึ้นมาอย่างแผ่วเบา “ไม่ทราบว่าฝ่าบาททรงเตรียมฉลองวันเกิดให้กระหม่อมอย่างไรหรือพ่ะย่ะค่ะ”

เนี่ยชิงหลินได้ยินดังนี้ก็หน้าม่อยคอตกเล็กน้อยเช่นเดียวกับเหล่าขุนนางพวกนั้นทันที ใครๆ ต่างก็กล่าวกันว่าโอรสสวรรค์มีอำนาจใหญ่โต แต่พวกเขาหารู้ไม่ว่าโอรสสวรรค์ผู้นี้ถุงเงินสะอาดเกลี้ยงเกลายิ่งกว่าใบหน้าเสียอีก ราชครูเว่ยไม่อนุญาตให้นางสะสมทรัพย์สินส่วนตัว เป็นฮ่องเต้ผู้สิ้นเนื้อประดาตัวคนหนึ่งที่ต้องซื้อของขวัญวันเกิดให้กับขุนนางคนสำคัญ ช่างเป็นเรื่องยากเหลือเกิน! ไม่รู้ว่าภาพวาดฝีมือไม่ได้เรื่องสองภาพนั้นของนางจะพอสามารถถ่ายทอดรูปลักษณ์อันผึ่งผายสง่างามของราชครูผู้หล่อเหลาจนทำเอาตกตะลึงไปทั่วตำหนักทั้งหกได้หรือไม่ นางได้แต่พูดอึกๆ อักๆ ว่า “หรือไม่ท่านราชครูก็ให้เงินเราก่อนสิ เราจะได้ตระเตรียมของได้สะดวกขึ้นหน่อย”

ท่านราชครูเว่ยเลิกคิ้วดกหนาขึ้นสูง “ฝ่าบาทจะทรงเตรียมของขวัญให้กระหม่อม แต่กลับให้กระหม่อมออกเงินไปก่อน นี่คือเหตุผลแบบใดกันพ่ะย่ะค่ะ หากท้องพระคลังของพระองค์ว่างเปล่า เสียดายเงินที่ต้องใช้ในการจัดหาของขวัญจริงๆ ก็พอมีอยู่วิธีหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ ทรงสละพระวรกายอันล้ำค่าทำอะไรบางอย่างที่น่าตื่นตาตื่นใจ ให้กระหม่อมได้ชื่นชมลีลาอันงดงามเย้ายวนอีกด้านหนึ่งของฝ่าบาทดูสักหน่อยเป็นอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”

เจ้าคนหน้าไม่อาย!