ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

“หยวนเอ๋อร์กินเถิด นี่เป็นลูกกวาดใส ช่วงก่อนหน้านี้อีกาคาบกลับมา” นางหยิบลูกกวาดใสรสส้มเม็ดหนึ่งยัดใส่ปากเขา

“พักนี้ไม่เห็นอีกาเลย นี่อาจจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่อีกาคาบกลับมาให้ แต่หยวนเอ๋อร์วางใจ พี่ไม่ให้หยวนเอ๋อร์กับท่านแม่ต้องทนหิวแน่” นางไม่มีวิชาเวทแล้ว ไม่อาจควบคุมอีกาได้ เมื่อนึกถึงอนาคตข้างหน้า แม้นางจะพูดอย่างมั่นเหมาะ ทว่าในใจกลับมีความรู้สึกหวั่นหวาดกับอนาคตอันเลือนรางยิ่ง

“เช่นนั้นข้าจะกินทีละน้อย หาไม่อีกไม่นานก็จะไม่มีแล้ว”

“ไม่ เจ้ากินให้หมดเถิด หาไม่กลับไปถูกคนอื่นเห็นเข้าก็จะยุ่งยากแล้ว”

“ได้ เช่นนั้นข้าจะกินลูกกวาดให้หมด ไม่เหลือให้พวกเขากินแม้แต่เม็ดเดียว”

“หยวนเอ๋อร์ เจ้านั่งกินลูกกวาดอยู่ที่นี่ พี่จะไปหาผักหาหญ้าให้หมูกิน”

เหมยหรูเซียนหยิบเคียวขึ้นมา ตัดหญ้าหมูที่ขึ้นอยู่ข้างหินก้อนใหญ่ด้วยมือไม้ที่คล่องแคล่ว “หยวนเอ๋อร์ เจ้าอย่าไปจากหินใหญ่ก้อนนั้น ถ้ามีเรื่องอะไรก็ตะโกนเรียกพี่ดังๆ รู้หรือไม่”

“ได้”

เหมยหรูเซียนตัดหญ้าหมูไป ฉับพลันนั้นเองก็เห็นบนเนินเบื้องหน้ามีศาลเจ้าที่ผุพังอยู่แห่งหนึ่ง นางใช้หลังมือเช็ดเหงื่อที่หน้าผากแล้วมองไปที่ศาลเจ้าที่แวบหนึ่ง จึงได้พบว่าผู้เฒ่าเจ้าที่ถึงกับปรากฏตัวออกมาแล้ว และกำลังกวักมือให้นางอยู่

“เทพน้อยแห่งหายนะ เทพน้อยแห่งหายนะ!”

นางหันไปมองเหมยชิงหยวนที่กำลังกินลูกกวาดใสอย่างมีความสุขแวบหนึ่ง แล้วจึงเดินไปหาผู้เฒ่าเจ้าที่ “ผู้เฒ่าเจ้าที่ เจ้าเรียกหาข้าหรือ”

“คารวะเทพน้อยแห่งหายนะ” ผู้เฒ่าเจ้าที่ทำความเคารพนางอย่างนอบน้อม

“ผู้เฒ่าเจ้าที่ เวลานี้ข้ามีความผิดติดตัวอยู่ ไม่ต้องทำความเคารพข้า ข้ารับไม่ไหว” นางไม่วางใจเหมยชิงหยวน คอยหันไปมองเขาอยู่ตลอดเวลา ก่อนจะเอ่ยปากเร่งรัดอีกฝ่าย “มีอะไรก็พูดออกมาตรงๆ เถิด”

“เทพน้อยแห่งหายนะ เมื่อวันก่อนข้าโชคดีได้ไปร่วมงานเลี้ยงของเทพประจำเมือง บังเอิญได้พบเทพน้อยแห่งเคราะห์ที่มาทำธุระเข้าพอดี ข้าได้รับการไหว้วานจากเทพน้อยแห่งเคราะห์ให้แอบมาบอกท่านเรื่องหนึ่ง เรื่องนี้ท่านต้องจำไว้ ห้ามพูดออกไปเด็ดขาด”

“พูดมา”

“เรื่องนี้” ผู้เฒ่าเจ้าที่หยิบเหอเปาที่เปล่งประกายวิบวับด้านบนปักตัวอักษรคำว่า ‘ซวย’* อยู่ตัวหนึ่ง เป็นงานปักที่ฝีมือประณีตงดงามยิ่งยื่นส่งให้นาง “เทพน้อยแห่งเคราะห์ต้องใช้เวลาไปไม่น้อยกว่าจะช่วยท่านเอาคืนมาได้ ครั้งนี้ตั้งใจเอาติดมา ทั้งยังบอกข้าว่าถ้าพบท่านให้มอบให้ท่าน และยังบอกให้กำชับท่านไม่อาจสาปแช่งผู้อื่นให้พบความหายนะส่งเดช เดือนหนึ่งอย่างมากทำได้เพียงสองครั้งเท่านั้น”

ได้เห็นเหอเปาแห่งหายนะที่สูญเสียไปแล้วกลับคืนมา จิตใจที่อึดอัดกลัดกลุ้มของเหมยหรูเซียนก็เปลี่ยนเป็นคึกคักสดใส ทว่าพอได้ยินคำสั่งกำชับของผู้เฒ่าเจ้าที่ นางก็หุบรอยยิ้มมุมปาก ถามอย่างไม่เข้าใจ “เพราะเหตุใดกัน”

“เทพน้อยแห่งเคราะห์บอกว่าเซียนเทพสูงสุดไม่ได้เรียกคืนอาคมสาปแช่งของท่าน ก็เพราะตั้งใจให้ท่านกระทำความผิด ถ้าคำสาปแช่งให้หายนะใช้ออกมามากย่อมผิดกฎเซียน ถึงเวลานั้นแม้จะใช้ชีวิตหมดไปชาติหนึ่งแล้ว ท่านก็ไม่อาจกลับแดนเซียนได้ทันที ยังมีอีกยามนี้เทพน้อยแห่งเคราะห์ถูกจับตามองแล้ว นอกจากทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายก็ไม่อาจลอบลงมาแดนมนุษย์ได้ชั่วคราว ขอให้ท่านรักษาตัวให้ดี จำไว้ว่าเพื่อจะกลับสวรรค์ จะต้องอดทนต่อความอัปยศและภาระที่หนักหนา”