ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

พอรู้ว่าคนที่จะแต่งงานเพื่อแก้ดวงให้ผู้อื่นไม่ใช่บุตรสาวของตน เฮ่อซื่อก็ไม่กลัวเพราะถือว่ามีคนหนุนหลัง ยืนในท่าสามเจ็ด* สองมือกอดอก หยักยกมุมปากดีใจในความโชคร้ายของผู้อื่น “เสี่ยวกู ที่ข้าทำไปก็เพราะหวังดีต่อเจ้า เจ้าแม่ม่ายตัวคนเดียวต้องเลี้ยงลูกสาวที่ดวงชะตาต่ำต้อยเป็นภัยต่อผู้เป็นพ่อ คิดจะแต่งออกไปก็ยาก ข้าตั้งใจดีช่วยเจ้าขจัดอุปสรรคปัญหา เจ้าดูของหมั้นหนึ่งคันรถยังมีเงินอีกห้าสิบตำลึง ในหมู่บ้านมีบ้านใดให้ได้ สำหรับลูกสาวของเจ้าแล้วเรียกได้ว่าเป็นโชควาสนายิ่งใหญ่เทียมฟ้า เจ้าน่ะรีบรับไว้เสียจะดีกว่า”

“เจ้าเป็นป้าสะใภ้นางเหตุใดจึงใจดำอำมหิตเช่นนี้! ยังมีจิตสำนึกรู้ดีชั่วหรือไม่ หากไม่ใช่ขายหรูเซียนให้คนตายไปเข้าพิธีแต่งงานระหว่างคนตาย ก็จะขายให้คนไปแต่งงานแก้ดวง หรูเซียนของเราไปล่วงเกินอะไรเจ้าหรือ” เพื่อลูกแล้วแม่ย่อมเข้มแข็ง จย่าอิ๋งชุนที่แต่ไรมาอ่อนแอไม่อาจสะกดกลั้นโทสะได้อีกต่อไป นางแผดเสียงคำรามใส่เฮ่อซื่อ “นางไปขุดหลุมฝังศพบรรพบุรุษสกุลเหอของเจ้า หรือเอาลูกของเจ้าโยนลงบ่อน้ำ เจ้าถึงได้ทำร้ายนางเช่นนี้ ข้าขอบอกกับเจ้า ต่อให้ข้าต้องสู้ตาย ก็จะไม่ให้หรูเซียนไปแต่งงานเพื่อแก้ดวงให้ผู้อื่น!”

เฮ่อซื่อเบิกตากว้าง “เจ้าพูดอะไร ข้ากำลังช่วยครอบครัวของเจ้า เจ้าถึงกับเห็นความหวังดีของผู้อื่นเป็นดั่งตับปอดลา* ถ้าเจ้าอยู่ไม่ได้ก็ไสหัวออกไปจากที่นี่ กินข้าวของพวกเราเปล่าๆ แล้วยังกล้าเสียงดังตำหนิข้า”

“เจ้าเอ่ยคำพูดนี้ออกมาก็ไม่กลัวลิ้นจะเคล็ด เจ้าแน่จริงก็เอามือชี้ฟ้าพูดอีกครั้ง ข้าไม่เชื่อว่าฟ้าจะไม่ผ่าเจ้าตาย”

“จย่าอิ๋งชุน เจ้าแน่มาก ถึงกับกล้าแช่งข้า!”

จย่าอิ๋งชุนกระโจนเข้าไปขยุ้มผมเฮ่อซื่อและตบหูนางไปฉาดหนึ่งด้วยความโมโห “แช่งเจ้าแล้วอย่างไร สตรีที่ดีแต่คิดร้ายต่อผู้อื่นอย่างเจ้า ต้องไม่ได้ตายดีแน่นอน”

“ดี เจ้าถึงกับกล้าตีข้า เบื่อหน่ายชีวิตแล้วสิ!” เฮ่อซื่อก็ดึงทึ้งเส้นผมนางอย่างไม่ยอมแพ้ และข่วนใบหน้าของนาง

ต่อหน้าธารกำนัล สตรีสองคนทะเลาะตบตีกันวุ่นวาย ผู้เฒ่าจย่าเห็นแล้วหางตากระตุกไม่หยุด หันไปตวาดลูกสะใภ้คนโตที่ยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ข้างๆ “สะใภ้ใหญ่ เจ้ายังจะมองอะไร ยังไม่รีบแยกพวกนางออกจากกันอีก”

วังซื่อเดินเข้าไปจะแยกคนทั้งสองออกจากกัน คิดไม่ถึงว่านางยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ถูกเฮ่อซื่อข่วนหน้าเอาเสียก่อนแล้ว โทสะจึงพวยพุ่งขึ้นมาทันที ถือโอกาสนี้เอาแค้นเก่าบวกแค้นใหม่มาคิดบัญชีกับเฮ่อซื่อไปพร้อมกันเสียเลย

มองเผินๆ เหมือนวังซื่อจะเข้าไปแยกคนทั้งสอง แต่กลับร่วมมือกับจย่าอิ๋งชุนคอยหยิกตรงจุดที่ไม่มีใครเห็น เฮ่อซื่อจะอย่างไรก็สู้พวกนางไม่ไหว ถูกหยิกถูกตีจนร้องโอดโอย

หลงจู๊เกาเห็นแล้วมุมปากกระตุกไม่หยุด อยากจะหมุนตัวเดินจากไปยิ่งนัก แต่คำสั่งของนายท่านยังดำเนินการไม่ลุล่วง ไม่ว่าอย่างไรก็ยังไปไม่ได้ จำต้องชมละครฉากใหญ่นี้ต่อไป

ในเวลานั้นจย่าต้าหลางที่ทำงานอยู่ในไร่นาได้รับการแจ้งข่าวจากคนในหมู่บ้าน แต่ไม่รู้ว่าสถานการณ์แปรเปลี่ยนไปแล้ว ก็ถือจอบเร่งรุดกลับมาถึง

เขาไม่เห็นสตรีสามคนที่ตบตีกันนัวเนียอยู่ที่พื้น เพียงเงื้อจอบในมือจะฟาดหลงจู๊เกาอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น “เจ้าโจรสุนัขที่จิตใจไม่รู้ดีชั่ว อย่าคิดว่าเจ้ามีเงินเน่าเหม็นไม่กี่ก้อนก็จะมาบังคับซื้อคนที่หมู่บ้านของเราได้ ข้าจะฟาดเจ้าให้ตาย!”

จย่าซานหลางที่ได้พักงานและเพิ่งกลับมาจากตำบลรีบเข้าไปกอดตัวเขาไว้แน่น “พี่ใหญ่ หยุดก่อน คนที่เขาจะมาพาไปไม่ใช่เป่าเหลียน ท่านอย่าบุ่มบ่าม”

“ไม่ใช่เป่าเหลียน?”

“ใช่ คนที่หลงจู๊เกาจะมาพาไปคือหรูเซียน” จย่าซานหลางพูดพลางพยักหน้า