ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

“ไม่ว่าจะมาเอาตัวเป่าเหลียนหรือหรูเซียน ข้าก็ไม่รับปากทั้งนั้น วันนี้ข้าจะต้องเล่นงานคนผู้นี้ให้ได้!” จย่าต้าหลางจะพุ่งเข้าไปอีกครา

“ต้าหลาง เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้ คนที่หลงจู๊เกาจะมาเอาตัวไปคือหรูเซียน นางไม่ใช่คนสกุลจย่าเรา เจ้าจะร้อนรนอะไร ก็ให้หลงจู๊เกาเอาตัวไปเถิด ทิ้งเงินไว้ก็พอ”

“ท่านพ่อ ท่านพูดอะไร!” จย่าต้าหลางกับจย่าอิ๋งชุนร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนกตกใจ มองผู้เฒ่าจย่าที่เลือดเย็นไร้ความเมตตา แบ่งหลานนอกหลานใน* ออกจากกันอย่างชัดเจน ในดวงตาเต็มไปด้วยความคาดคิดไม่ถึง

“อะไร ข้าพูดผิดหรือ หรูเซียนนางเด็กต่ำช้านั่นแซ่เหมยไม่ได้แซ่จย่า” ผู้เฒ่าจย่าถลึงตาใส่พวกเขาสองพี่น้องแวบหนึ่ง

จย่าต้าหลางฟังแล้วเพลิงโทสะก็พวยพุ่งขึ้นมาทันที อดที่จะตวาดใส่ผู้เฒ่าจย่าด้วยความโมโหไม่ได้ “ท่านพ่อ ท่านพูดเช่นนี้ได้อย่างไร ดีชั่วหรูเซียนก็เป็นหลานตาของท่าน!”

“หลานตาแล้วอย่างไร ไม่ใช่คนสกุลเดียวกันย่อมไม่เหมือนกัน เจ้าหุบปากไป!” ผู้เฒ่าจย่าหันไปเรียกจย่าฝูเป่าบุตรชายคนโตของเฮ่อซื่อ “ไปเรียกหรูเซียนออกมาตามหลงจู๊เกาไป”

จย่าฝูเป่าได้ยินดังนั้นก็ราวกับมีลมอยู่ใต้ฝ่าเท้า วิ่งไปที่ลานด้านหลังอย่างรวดเร็ว

เมื่อวานท่านแม่บอกแล้ว ขอเพียงขายเหมยหรูเซียนไปเสีย พวกเขาก็จะได้กินเนื้อสัตว์ทุกวัน ยังจะแต่งภรรยาให้เขาได้อีกด้วย ดังนั้นนับตั้งแต่เมื่อวาน เขาก็ตั้งตารอให้คนที่จะซื้อนางเด็กต่ำช้ารีบปรากฏตัวขึ้น

เมื่อครู่มีเรื่องเอะอะเอ็ดตะโรกันเช่นนั้น เขาก็เป็นห่วงว่าเรื่องแต่งภรรยาจะไม่มีหวังแล้ว ตอนนี้เขาเพียงคิดว่าขายนางเด็กต่ำช้าเหมยหรูเซียนออกไปได้เร็วหน่อยก็ย่อมได้เงินมาเก็บอยู่ข้างกายเร็วหน่อย

จย่าอิ๋งชุนที่อยู่ด้านข้างไม่มีเวลาจะมาทะเลาะตบตีกับเฮ่อซื่ออีก นางคุกเข่าลงข้างเท้าผู้เฒ่าจย่า ร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางร้องเรียก “ท่านพ่อ ท่านเองก็พูดแล้ว หรูเซียนนางแซ่เหมยไม่ได้แซ่จย่า ท่านไม่มีสิทธิ์ขายนาง”

“ข้าเป็นคนขายนางหรือ เป็นเจ้าที่เป็นแม่เป็นคนขายนางเอง เจ้าเป็นคนประทับลายนิ้วมือเองแล้วยังไม่ยอมรับ ถ้านางเด็กต่ำช้านั่นจะโทษก็ต้องโทษตนเองที่มีแม่ไม่มีตาอย่างเจ้า ถ้าเจ้ายังเอะอะโวยวายอีก ก็พาลูกชายของเจ้าไสหัวไปให้พ้น!” ผู้เฒ่าจย่าถีบจย่าอิ๋งชุนกระเด็นไป ก่อนจะตวัดชายแขนเสื้อไปนั่งสูบยาฝิ่นอยู่ด้านหนึ่ง

“ท่านแม่…” จย่าอิ๋งชุนหันไปมองมารดาที่มีสีหน้าอับจนปัญญาอยู่ด้านข้างด้วยความเศร้าโศกเสียใจ เพียงเห็นมารดาสั่นศีรษะให้นางอดทนอดกลั้น ความไม่เป็นธรรมและความเจ็บแค้นเศร้าโศกเสียใจที่ได้รับได้หลอมรวมเป็นหยาดน้ำตา นางร่ำไห้ออกมาอย่างไม่อาจควบคุมตนเองได้

จย่าฝูเป่ามาเรียกเหมยหรูเซียนที่ลานด้านหลังด้วยความตื่นเต้นดีใจ แต่เพิ่งจะมาถึงลานด้านหลัง ประตูกระท่อมยังไม่ได้ถูกเขาถีบให้เปิดออกก็ได้ยินเสียงร้องไห้ราวหัวใจแตกสลายของเหมยชิงหยวนดังมาจากข้างใน…

“พี่สาว ท่านอย่าตายนะ…”

จย่าฝูเป่าในใจร้องแย่แล้ว รีบพุ่งเข้าไปในกระท่อม เพียงเห็นเหมยหรูเซียนนอนอยู่บนพื้นแน่นิ่งไม่ขยับ เขาลองเอานิ้วมือแหย่ไปที่ใต้จมูกนางด้วยความหวาดผวา พลันพบว่านางไม่มีลมหายใจแล้ว จึงรีบพุ่งออกนอกกระท่อมไปร้องตะโกนขึ้น “แย่แล้ว! เหมยหรูเซียนตายแล้ว นางเด็กต่ำช้านั่นตายอีกแล้ว!”

คำว่า ‘ตายอีกแล้ว’ ประหนึ่งฟ้าผ่าลงมาบนที่ราบ ทำเอาทุกคนที่อยู่ตรงลานด้านหน้าหัวหมุนทำอะไรไม่ถูก

“เจ้าว่าอะไรนะ! นางเด็กต่ำช้านั่นตายอีกแล้ว?!” ผู้เฒ่าจย่าคว้าตัวจย่าฝูเป่ามาถามด้วยความตื่นตระหนก

จย่าฝูเป่าสีหน้าซีดเผือด พยักหน้าอย่างแข็งทื่อ “ใช่ นางตายอีกแล้ว ข้าเพิ่งจะเอามือจ่อที่ใต้จมูกนาง ไม่มีลมหายใจเลย นอนอยู่กับพื้น น่ากลัวยิ่งนัก…”