ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

หลงจู๊เกาสังเกตสีหน้าเขียวคล้ำและไม่อาจตัดใจของผู้เฒ่าจย่าอยู่ชั่วขณะ จึงเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ข้างนอกยิ้มข้างในไม่ยิ้ม “ท่านผู้เฒ่าจย่าท่านคิดได้แล้วหรือยัง จะชดใช้เงินหรือจะมอบคน” พร้อมกับคำเตือน เขาก็กระดิกนิ้วชี้ องครักษ์สามคนรูปร่างสูงใหญ่ล่ำสันที่ยืนอยู่ด้านนอกด้วยสีหน้าเย็นชามาโดยตลอดก็เดินเข้ามา

“ข้าขอเตือนพวกเจ้าก่อน ถ้าไม่อยากให้จย่าเอ้อร์หลางเหลือเพียงลมหายใจรวยริน นอนอยู่บนเตียงไปตลอดชีวิตก็จงคายเงินออกมาให้ข้าเสีย”

“ท่านผายลมแล้ว ข้ายังว่าท่านมาเพื่อจะขู่เข็ญ ท่านบอกเอ้อร์หลางของเรารับเงินท่านมาสามสิบตำลึงก็สามสิบตำลึงหรือ” เฮ่อซื่อตะโกนใส่หน้าหลงจู๊เการาวกับแม่เสือ “แต่ข้าไม่เคยได้เห็นเงินแม้แต่อีแปะเดียว ท่านมีปัญญาก็ไปหาเอ้อร์หลางเอาเอง ใครติดค้างเงินท่านก็ไปทวงเอาเอง บ้านสกุลจย่าเราอีแปะเดียวก็ไม่ให้ หาไม่ท่านก็เอาศพนางเด็กต่ำช้าที่พื้นนั่นกลับไป”

หลงจู๊เกาคิดไม่ถึงว่าเฮ่อซื่อจะเล่นลูกไม้หน้าด้านๆ กับเขา จึงแค่นเสียงหัวเราะออกมาสองคำ “ดีมาก ในเมื่อให้หน้าพวกเจ้าแต่พวกเจ้าไม่รับ เช่นนั้นก็อย่าว่าข้าเหี้ยมโหด ไม่ชดใช้เงินเช่นนั้นข้าก็จะเอาคนแทน” เขาสั่งการองครักษ์ “พวกเจ้าสามคนฟังให้ดี กลับไปแล้วปล่อยข่าวออกไปทันทีให้ตามตัวจย่าเอ้อร์หลางให้พบ ไม่ว่าเป็นหรือตาย ข้าต้องการมือสองข้างของเขา”

ผู้เฒ่าจย่าฟังจบก็รีบเข้าไปวิงวอนขอร้องด้วยความตื่นตระหนกตกใจและเคร่งเครียด “หลงจู๊เกา หากท่านเอามือของเอ้อร์หลางไปแล้ว ต่อไปเขาจะทำงานในไร่นาได้อย่างไร…”

“นั่นเป็นเรื่องของพวกเจ้า ลูกชายคนรองของเจ้ารับเงินข้าไปแล้วยังคิดจะบิดพลิ้ว เห็นเงินของข้ามีลมพัดพามาหรืออย่างไร”

“ไม่ใช่เราไม่ใช้คืน…แต่เพราะเวลานี้ในบ้านไม่มีเงินมากเช่นนั้น…”

“ข้าให้เวลาเจ้าสามวัน ถ้าหลังจากสามวันข้ายังไม่ได้เงินสามสิบตำลึงคืนมา เจ้าก็จงวิงวอนเทพเทวาให้คุ้มครองลูกชายคนรองของเจ้าให้หลบซ่อนตัวมิดชิดพอ แน่นหนาพอก็แล้วกัน” พูดจบหลงจู๊เกาก็ตวัดชายแขนเสื้อเดินจากไป

พอคิดว่าต้องรวบรวมเงินสามสิบตำลึงให้ได้ภายในสามวัน ผู้เฒ่าจย่าก็ใบหน้ายับย่นราวกับลูกมะระ ทันใดนั้นความคิดก็มาตกอยู่ที่ร่างของเหมยหรูเซียนที่กลายเป็นคนตายไปแล้ว

“เจ้าสาม เจ้าค่อนข้างรู้จักพูดจา จงไปที่ตำบล ไปลองถามที่บ้านคหบดีซุนดูว่าพวกเขายังต้องการซื้อหญิงสาวที่เพิ่งตายไปแต่งงานกับศพลูกชายเขาหรือไม่”

เห็นบิดาจะรีดเค้นหาผลประโยชน์จากร่างบุตรสาวจนหยดสุดท้าย จย่าอิ๋งชุนก็ไม่อาจทนต่อไปได้อีก กล่าวขู่ขวัญขึ้น “ท่านพ่อ หรูเซียนเป็นลูกสาวของข้า ท่านที่เป็นตาไม่มีสิทธิ์และอำนาจที่จะจัดการศพของนาง หากท่านดึงดันจะทำเช่นนั้น ก็อย่าตำหนิว่าลูกอกตัญญู ไปฟ้องร้องท่านที่ศาล”

“เช่นนั้นเจ้าก็ไสหัวไป พาลูกสาวลูกชายแซ่เหมยของเจ้าไสหัวไปให้หมด บ้านสกุลจย่าข้าไม่รับลูกสาวที่ไม่คิดเพื่อคนในครอบครัวเช่นเจ้า!” ผู้เฒ่าจย่าชี้นิ้วออกไปข้างนอก

“ได้ ข้าจะพาหยวนเอ๋อร์กับหรูเซียนไปเดี๋ยวนี้” จย่าอิ๋งชุนเช็ดน้ำตาบนใบหน้า นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เอาเสื้อผ้าสะอาดไม่กี่ตัวในกระท่อมวางลงบนผ้าแล้วมัดเป็นห่อสัมภาระ ห้อยไว้บนหลังเหมยชิงหยวน แล้วแบกบุตรสาวที่ไร้ลมหายใจไปแล้วขึ้นมา

“ท่านพ่อ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะเรียกท่านว่าท่านพ่อ ต่อให้ข้าต้องเป็นขอทานอยู่ข้างนอกก็จะไม่มีวันมาขอร้องท่านให้ข้าวข้ากินสักคำอย่างเด็ดขาด ต่อไปท่านก็คิดเสียว่าไม่มีข้าลูกสาวคนนี้”

ในเวลาเดียวกับที่คำพูดหลุดจากปาก นางก็ตัดสินใจเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ที่จะไปจากบ้านสกุลจย่าที่ที่นางเคยคิดว่าจะเป็นแหล่งพักพิงสุดท้าย