ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

“หรูเอ๋อร์ เป็นเพราะแม่ไร้ความสามารถ ไม่อาจดูแลพวกเจ้าสองพี่น้องให้ดีได้…” เมื่อนึกถึงความไร้เมตตาของคนในบ้านแม่ จย่าอิ๋งชุนก็ชอกช้ำใจ อดไม่ได้ที่จะน้ำตาร่วงพรูลงมาอีก

เหมยหรูเซียนระงับเพลิงโทสะในอกขุมนั้นไว้ เอ่ยปลอบโยนมารดา “ท่านแม่ ท่านไม่ต้องกังวลใจ วันหน้าข้าจะดูแลท่านกับหยวนเอ๋อร์ให้ดีเอง ข้าจะให้คนสกุลจย่าต้องนึกเสียใจภายหลัง โดยเฉพาะพวกท่านลุงรอง!”

“เพียงแต่…หรูเอ๋อร์ เวลานี้พวกเราไม่มีที่ไปแล้ว…”

เหมยหรูเซียนยืนขึ้นพลางหันหน้าชี้ไปบนภูเขา “ท่านแม่ พวกเราไปอยู่ที่ศาลเทพแห่งขุนเขาที่ถูกทิ้งร้างบนเขาแห่งนั้นก่อนเถิด” เวลานี้พวกนางไม่มีบ้านให้กลับ คนในหมู่บ้านก็ไม่มีทางรับตัวพวกนางไว้ นอกจากศาลเทพแห่งขุนเขาที่พอพักอาศัยชั่วคราวได้แล้ว ก็ไม่มีที่อื่นให้ไปได้อีก

“ศาลเทพแห่งขุนเขา หรูเอ๋อร์ ได้ยินมาว่าที่ศาลเทพแห่งขุนเขามีผี…” จย่าอิ๋งชุนเอามือลูบๆ แขน น้ำเสียงออกจะหวาดกลัวเล็กน้อย

“ท่านแม่ พวกเราสามคนแม่ลูกยากจนเสียจนแม้แต่ผีก็ดูถูก ดังนั้นเวลานี้ผีต้องกลัวพวกเรา ท่านไม่ต้องกังวล”

จย่าอิ๋งชุนกล่าวอย่างลังเล “เอ้อ ที่เจ้าพูด…ก็ถูก ศาลเทพแห่งขุนเขาอย่างน้อยก็ยังบังลมบังฝนได้ พวกเราไม่ต้องนอนตากแดดตากฝน”

เหมยชิงหยวนผงกศีรษะเล็กๆ ของตน พูดอย่างน่ารักน่าเอ็นดู “อืม พี่สาวไปไหน ข้าก็ตามพี่สาวไปที่นั่น” ตอนนี้เขาสนิทกับพี่สาวยิ่งกว่าแม่

“อืม เราไปกันเถิด” เหมยหรูเซียนลูบเส้นผมบนศีรษะที่แห้งราวกับต้นหญ้าที่เหี่ยวเฉาของเขาด้วยความรักและเอ็นดู ก่อนจะยอบตัวลงมา “หยวนเอ๋อร์ จากที่นี่ไปถึงศาลเทพแห่งขุนเขาไกลพอสมควร ขาสั้นๆ ของเจ้าเดินไม่เร็ว ขึ้นมา พี่สาวจะแบกเจ้า เราต้องรีบไปให้ถึงศาลเทพแห่งขุนเขาก่อนฟ้ามืด ไปถึงที่นั่นยังต้องจัดเก็บให้เป็นระเบียบ ไม่อาจโอ้เอ้ชักช้า”

เมื่อรู้สึกได้ว่าร่างเล็กๆ ของเหมยชิงหยวนขึ้นมาเกาะอยู่บนหลัง นางก็ยื่นแขนไปดันร่างเล็กๆ ของเขาขึ้นมา แล้วมุ่งหน้าไปยังศาลเทพแห่งขุนเขา

ไปอยู่ศาลเทพแห่งขุนเขา ไม่มีคนบ้านสกุลจย่าที่เรียกใช้นางราวกับวัวควาย นางก็เริ่มงานสร้างความร่ำรวยให้กับครอบครัวได้แล้ว นางจะต้องทำหน้าที่แทนเหมยหรูเซียนกตัญญูต่อจย่าอิ๋งชุน ดูแลเหมยชิงหยวนให้ดี ให้พวกเขามีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี ตอบแทนน้ำใจที่เหมยหรูเซียนให้นางยืมร่าง พร้อมกันนั้นก็ให้เซียนเทพสูงสุดได้ตกตะลึงพรึงเพริด ให้เขาได้เห็นว่าแม้เขาจะมีคำสั่งเช่นนั้นลงมา นางก็ยังคงใช้ชีวิตได้อย่างยอดเยี่ยม!

ศาลเทพแห่งขุนเขาตั้งอยู่บนไหล่เขา อยู่ค่อนข้างไกลจากหมู่บ้าน

เหมยหรูเซียนสามคนใช้เวลาเดินไปราวครึ่งชั่วยาม* จึงเดินถึง นางกวาดตามองไป เพียงรู้สึกว่าศาลแห่งนี้ไม่ใช่เสื่อมโทรมธรรมดา เมื่อผลักประตูที่โอนเอนจะหลุดมิหลุดแหล่ให้เปิดออก กลิ่นเชื้อราขุมหนึ่งก็พุ่งมาปะทะจมูก ในศาลมีใยแมงมุมน้อยใหญ่เกาะอยู่เต็มไปหมด ในห้องมีใบไม้เน่าเปื่อยและต้นหญ้าขึ้นไปทั่วทุกแห่ง

รูปปั้นเทพมีสง่าน่าเกรงขามที่แกะสลักจากไม้สามองค์ เพราะถูกปลวกกินและขึ้นราจากความอับชื้น จึงทำให้มองดูแล้วน่าเกลียดน่ากลัวและน่าขยะแขยง กำแพงด้านตะวันออกพังทลายลงมาทั้งหมด ในศาลมีแมลงที่ไม่รู้จักชื่อเคลื่อนไหวไปมาอย่างรวดเร็วอยู่ทั่วพื้น

“พี่สาว คืนนี้พวกเราจะอยู่ที่นี่กันหรือ” เหมยชิงหยวนถามด้วยสีหน้าหวาดหวั่น หดๆ คอพลางขยับเข้ามาจนชิดตัวเหมยหรูเซียน