ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

นางใช้มือข้างหนึ่งลูบหลังเขาเบาๆ แล้วเอ่ยปลอบ “หยวนเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว ที่นี่ขอเพียงเก็บกวาดให้เรียบร้อยก็อยู่อาศัยได้แล้ว เชื่อพี่ อีกไม่นานพี่จะให้เจ้ากับท่านแม่ได้อยู่บ้านหลังใหญ่”

“หยวนเอ๋อร์ไม่กลัว ขอเพียงมีท่านแม่กับพี่สาวอยู่ก็พอ”

เหมยหรูเซียนดึงหญ้าหมาง* มากำหนึ่งเพื่อทำเป็นไม้กวาด กวาดหยากไย่ที่ข้างประตูใหญ่ลงมา “ท่านแม่ เราทำความสะอาดมุมหนึ่งมาเป็นที่หลับนอนคืนนี้ก่อน ข้าว่าที่ใต้แท่นบูชาหินแกะสลักนั่นดูจะเหมาะ”

“อืม ได้ เราช่วยกันเก็บกวาดออกมา หยวนเอ๋อร์ก็มาช่วยด้วย” จย่าอิ๋งชุนพับแขนเสื้อขึ้น ก่อนจะออกไปข้างนอกหักกิ่งไม้กลับมาจำนวนหนึ่งและเริ่มลงมือเก็บกวาดในศาล

“ได้ ข้าจะช่วยท่านแม่กับพี่สาว” เหมยชิงหยวนไปช่วยมารดากวาดพื้น

เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม สามคนแม่ลูกปัดหยากไย่ เก็บผงฝุ่นยังมีพวกเศษขยะเน่าเปื่อยออกมาจนหมด เก็บกวาดคร่าวๆ จนสะอาด ศาลเทพแห่งขุนเขาทั้งหลังมองดูแล้วก็นับว่าพออยู่อาศัยได้

ระหว่างทางมา เหมยหรูเซียนเห็นที่ละแวกใกล้เคียงมีกองหญ้าแห้งอยู่ นางขนหญ้าแห้งกองนั้นเข้ามาในศาล นำมาปูแผ่ไว้ใต้แท่นบูชาหิน นับเป็นเตียงนอนอย่างเรียบง่าย โชคดีที่ตอนนี้เป็นฤดูร้อน ตอนกลางคืนไม่ต้องห่มผ้านอนก็ไม่เป็นไร

หลังจากออกแรงทำงานก็ทำให้พวกนางที่เดิมทีก็ไม่ได้กินข้าวอิ่มมาท้องร้องอย่างหนัก สามแม่ลูกมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา

“หรูเอ๋อร์ เจ้ากับหยวนเอ๋อร์อยู่ที่นี่นอนพักไปก่อน แม่จะขึ้นเขาไปหาของกิน”

“ไม่ ท่านแม่ เมื่อครู่ก่อนท่านแบกข้าเดินมาตั้งไกล ทั้งยังมาเก็บกวาดอีก คงเหนื่อยมากแล้ว ท่านกับหยวนเอ๋อร์อยู่พักผ่อนที่นี่ ข้าจะไปหาเอง” เหมยหรูเซียนพูดจบ คนก็เดินออกจากศาลเทพแห่งขุนเขาไปแล้ว

นางเพียงหลบสายตามารดาเอาผลไม้ออกมาจากในพื้นที่ลับก็พอแล้ว ไยต้องยุ่งยากเที่ยวเสาะหาของกินไปทั่ว ย่อมต้องให้มารดากับน้องชายนั่งพักผ่อน ทว่ามีแต่ผลไม้กินไม่อิ่ม ยังต้องมีอาหารอื่นจึงจะยับยั้งความหิวโหยได้…

นางกลอกนัยน์ตาไปมา ตัดสินใจเรียกผู้เฒ่าเจ้าที่ออกมา “ผู้เฒ่าเจ้าที่ เจ้าอยู่ที่ใด รีบออกมา”

หากผู้เฒ่าเจ้าที่รู้ว่านางมาถึงอาณาเขตในการควบคุมดูแลของเขา จะต้องคอยใส่ใจนางอยู่ตลอดเวลาแน่นอน ถือโอกาสนี้เชิญเขาออกมาช่วยทำงานให้นางพอดี

ไม่ผิดจากที่คาด ครู่เดียวผู้เฒ่าเจ้าที่ก็ปรากฏตัวขึ้นมาเบื้องหน้านาง ถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ไม่ทราบเทพน้อยแห่งหายนะเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใด”

“ผู้เฒ่าเจ้าที่ ข้ากับแม่และน้องชายจะมาอาศัยอยู่ในศาลแห่งนี้ชั่วคราว ประเดี๋ยวเจ้าประกาศคำสั่งออกไป ห้ามสัตว์ที่มีอันตรายพวกงู แมลง หมูป่า มาปรากฏตัวรอบบริเวณนี้ เรื่องนี้เจ้าทำได้กระมัง”

“เทพน้อยแห่งหายนะท่านวางใจเถิด ความสามารถเท่านี้ข้ายังพอมี ไม่ทราบท่านยังมีอะไรจะสั่งอีกหรือไม่”

“เสกไก่ออกมาสักสองตัวเถิด หาไม่คืนนี้คงต้องทนหิวแล้ว” นางกล่าวขึ้นอย่างไม่มัวเกรงใจผู้เฒ่าเจ้าที่แล้วเช่นกัน

“เทพน้อยแห่งหายนะ เสกไก่ออกมาสองตัวสำหรับข้าแล้วค่อนข้างลำบาก แต่ข้าสามารถชี้แนะท่านได้ว่าจะจับได้จากที่ไหน”

“อ้อ ก็ดี รีบบอกมา” ดวงจิตของนางเข้าไปสำรวจดูในพื้นที่ลับ เคลื่อนย้ายผลไม้สองผลออกมายัดใส่มือผู้เฒ่าเจ้าที่ “ให้เจ้ากิน หวานดี”

“ขอบคุณมากเทพน้อยแห่งหายนะ ข้าชอบผลไม้นี้” เห็นผลไม้สองผลในมือ ผู้เฒ่าเจ้าที่ก็ยิ้มหน้าบาน ปากแทบหุบไม่ลง

“ไม่ต้องเกรงใจ ระยะนี้ข้ากับแม่และน้องชายต้องพักอาศัยอยู่ในศาลเทพแห่งขุนเขาชั่วคราว เจ้าดูแลบริเวณนี้ให้ดี อย่าให้สัตว์และแมลงที่กัดคนเข้ามาก็พอ วันหน้าข้าย่อมตอบแทนเจ้าแน่”

“แน่นอนๆ”

“จริงสิ ที่ที่เจ้าบอกว่าสามารถจับไก่ป่าได้อยู่ที่ใด”

“เดินไปทางนั้นข้ามไปก็จะเห็น ที่นั่นมีหลุมดักสัตว์อยู่หลุมหนึ่ง พรานคนหนึ่งขุดไว้ พรานผู้นั้นสองวันก่อนถูกหมูป่าขวิดตาย ดังนั้นเหยื่อที่ดักได้จึงไม่มีคนเก็บ ท่านเอาไปก็ไม่มีคนมาต่อว่าต่อขานท่าน” ผู้เฒ่าเจ้าที่รีบชี้บอกสถานที่แก่นาง

“ดี เช่นนั้นข้าไปล่ะ”