ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

เพียงแต่หลังจากหลงจู๊เกาขึ้นไปบนเขาแล้ว ทั้งสองคนพูดคุยอะไรกันไม่มีใครรู้ และหลงจู๊เกาก็ไม่ได้มาที่หมู่บ้านต้าเคิงอีก

เรื่องใหญ่ในหมู่บ้านนอกจากบ้านที่กำลังก่อสร้างหลังนั้น กับการไปตลาดนัดทุกสิบวันครั้งแล้วก็ไม่มีเรื่องใหญ่หรือเรื่องมโนสาเร่อะไรให้คุยกันอีก วันเวลาจึงผ่านไปอย่างสงบเงียบเช่นนี้

เพียงแต่คนในหมู่บ้านที่ตาแหลมหลายคนเริ่มมองคนในครอบครัวเหมยหรูเซียนด้วยแววตาที่ไม่เหมือนเดิมแล้ว พวกนางไม่ใช่เพิ่งถูกไล่ออกมาจากบ้านสกุลจย่าหรอกหรือ แม่ม่ายคนหนึ่งพาลูกสองคนไปอาศัยอยู่ในศาลเทพแห่งขุนเขา จะมีชีวิตความเป็นอยู่สุขสบายได้อย่างไร แต่เหตุใดจึงดูเหมือนพวกนางนับวันยิ่งมีชีวิตความเป็นอยู่ดีขึ้น

ต่อให้ไม่ใช่วันไปตลาดนัด ก็มักเห็นพวกนางทั้งบ้านสามคนเรียกรถเทียมวัวไปซื้อของที่ตำบล ที่เห็นบ่อยที่สุดก็คือในหลัวที่พวกนางแบกอยู่บนหลังมีเนื้อหมู เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่บนตัวเป็นเสื้อผ้าใหม่ ทั้งมีข้าวสารกิน มีชีวิตความเป็นอยู่ดีกว่าทุกครอบครัวในหมู่บ้าน และยังเห็นเหมยชิงหยวนมีขนมหวาน ขนมอบใส่อยู่ในกระเป๋า นั่งดูคนปลูกบ้านอยู่ในสถานที่ก่อสร้างอยู่เสมอ ข้างกายเขามีเด็กในหมู่บ้านหลายคนชอบมาห้อมล้อมขอขนมกิน โดยเฉพาะหลานๆ หลายคนของผู้ใหญ่บ้านจะสนิทสนมกับเขาเป็นพิเศษ

ความเปลี่ยนแปลงของบ้านเหมยทำให้คนบางคนลอบวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นานา กระวนกระวายอยากจะซักถามเรื่องราวจากปากของพวกนาง

บ้านใกล้จะสร้างเสร็จแล้ว เครื่องเรือนยังไม่ได้จัดหา ครั้นแล้วพวกนางสามคนแม่ลูกก็ฉวยโอกาสที่วันนี้มีตลาดนัด ไปที่ตำบลดูรูปแบบเครื่องเรือนและสืบถามราคากัน

เนื่องจากจุดประสงค์การมาครั้งนี้เพียงเพื่อมาดูราคาก่อน ทั้งไม่ได้รีบร้อน และไม่มีสิ่งของให้ซื้อมากมายเช่นก่อนหน้านี้ ดังนั้นพวกนางจึงไม่ได้เหมารถต่างหาก เห็นในรถเทียมวัวยังมีที่ว่าง จึงโดยสารกลับมาพร้อมกับคนในหมู่บ้าน

แม่ลูกสามคนนั่งเบียดอยู่ข้างหญิงแม่บ้านหลายคน

แม่บ้านที่นั่งอยู่ข้างเหมยหรูเซียนก็ทำเสียงเล็กเสียงน้อยพูดขึ้นมาอย่างอิจฉา “อิ๋งชุน พวกเจ้าแม่ลูกสามคนซื้อของดีอะไรมาอีกหรือ ข้าเห็นพักนี้พวกเจ้ามาตำบลอยู่บ่อยๆ” นางเปิดผ้าคลุมหลัวไม้ไผ่ที่เหมยหรูเซียนแบกอยู่ข้างหลังออกทันที ก่อนจะรื้อดูข้าวของที่อยู่ข้างใน

เหมยหรูเซียนไม่ทันได้ป้องกัน กว่าจะรู้ตัวแม่บ้านผู้นั้นก็ร้องอุทานออกมาแล้ว…

“อิ๋งชุน บ้านเจ้าเก็บถุงเงินได้หรืออย่างไร ข้าได้ยินว่าพวกเจ้าไปซื้อเนื้อสัตว์ ซื้อข้าวสารที่ตำบลอยู่เสมอ ดูเหมือนคำเล่าลือจะไม่ผิดจากความจริง ดูเนื้อหมูที่อยู่ข้างบนชิ้นนี้สิ อย่างน้อยต้องมีห้าชั่ง ยังมีซาลาเปานี่เป็นซาลาเปาไส้หมูกระมัง…”

พอพูดคำว่า ‘เนื้อหมูห้าชั่ง’ ออกมา ทุกคนบนรถเทียมวัวก็ต่างเบิกตาโต มองจ้องหลัวไม้ไผ่ของเหมยหรูเซียนราวกับสุนัขเห็นกระดูกเช่นนั้น

เหมยหรูเซียนปัดมือหญิงแม่บ้านผู้นั้นออกไปด้วยความโกรธ พลิกมือไปเปิดสิ่งของที่หญิงผู้นั้นแบกอยู่ด้านหลัง โก่งเสียงสูงเอ่ยขึ้น “เจ้าก็ไม่ด้อยไปกว่าพวกข้า ฐานะทางบ้านไม่เลว มันหมูชิ้นใหญ่เช่นนี้ ที่บ้านเจ้าผัดผักคงมีแต่น้ำมันกระมัง!”

นึกไม่ถึงว่าเรื่องที่ตนแอบซื้อมันหมูมาชิ้นหนึ่งในวันนี้จะถูกแฉโพยออกมา แม่บ้านอายจนพานโกรธ ตวาดขึ้น “เอ๊ะ นางหนูนี่มารื้อของข้าส่งเดชได้อย่างไร!”