ทดลองอ่าน เฝ้าเรือนแม่ทัพไม่เหลียวแล ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

เหลียงเฉินน้อยยามอายุห้าขวบ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา นางเงยหน้ามองเขา เต็มไปด้วยความรู้สึกพึ่งพิงทั้งใจ

เหลียงเฉินน้อยยามอายุเจ็ดขวบ รูปร่างไม่สูง ไม่รู้ว่ากินข้าวลงไปมากน้อยเท่าไรแต่กลับไม่สูงขึ้นเลย

ตอนที่อายุสิบสองขวบ รูปร่างของนางแม้จะยังตัวเล็กแต่กลับโตขึ้นเป็นหญิงงามน่าเอ็นดู ถึงแม้จะไม่ได้มีดวงหน้างามจนเล่าลือไปทั่วเมืองอะไร แต่ดวงตากลม ริมฝีปากโค้ง ยามที่ยิ้มบางๆ มักจะให้ความรู้สึกนิ่งเงียบอย่างบอกไม่ถูก

ไม่รู้ว่านางไปได้ยินมาจากที่ใด บอกว่าเขาชอบดื่มชาเข็มเงินจวินซาน^* เช่นเดียวกับท่านพ่อของเขาจึงมักจะหาโอกาสชงชามาให้เขาดื่มอยู่บ่อยๆ ภายหลังเขาเริ่มเบื่อหน่ายจึงบอกนางออกไปตามตรง เมื่อเขาดื่มชาแล้วรู้สึกง่วง เห็นชาแล้วรู้สึกเอียน หลังจากนั้นนางก็รู้ว่าอะไรควรไม่ควรจึงไม่ได้ชงชาอะไรมาให้เขาอีกเลย

ในปีที่นางอายุสิบสี่ เขาก็ได้เข้าไปในกองทัพสกุลเซียวกลายเป็นทัพหน้า นำทหารกำจัดโจรตามหมู่บ้านบนเขาซึ่งเป็นภัยต่อเมืองหลวงและเมืองใกล้ๆ นางหลงใหลไปกับการเย็บรองเท้าหนังวัว ชุดเกราะ ทำให้มือของนางเต็มไปด้วยบาดแผล

ตอนแรกเขารู้สึกสลดใจ และคิดว่านางเป็นคนโง่เสียจริง เป็นน้องสาวเหตุใดต้องทำเพื่อพี่ชายถึงเพียงนี้ นี่นับว่าคุ้มค่าแล้วหรือ

แต่หลังจากนั้นเขาจึงได้รู้ว่านางยึดมั่น ‘ความคิด’ อย่างไรไว้จึงได้ทำเรื่องเหล่านั้นให้แก่เขา

นางค่อยๆ ก้าวทีละก้าวราวกับสานตาข่ายแอบล้อมเขาไว้เข้าไปในโลกของนางให้ทุกคนล้วนรู้ว่านางชมชอบเขา ต้องการจะเป็นภรรยาของเขา…เขาเกลียดแผนการเช่นนี้ แต่ในยามที่เห็นนางที่ทำนั่นทำนี่แทนเขาอย่างจริงใจ คำพูดขุ่นเคืองใจล้วนกลืนหายลงไปจนหมดสิ้น

กระทั่งเมื่อสี่ปีก่อน นางอายุครบสิบห้าปีเหมาะแก่การออกเรือน เขาถูกบังคับให้หมั้นหมายกับนางต่อหน้าแขกเหรื่อและผู้มีตำแหน่งและอิทธิพลสูงในเมืองหลวง

ในตอนนั้นความรู้สึกไม่ยินยอม เกลียดชัง โกรธเคือง กระอักกระอ่วนใจ และขายหน้าพลันดั่งคลื่นกระหน่ำซัดทำนบออกมา ยามเขาจ้องดวงหน้าที่เขินอายระเรื่อแดงของนางด้วยสายตาเหี้ยมโหดนั้นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่รู้สึก…อยากอาเจียน

กับดวงหน้านี้ คนผู้นี้…นางทำให้เขาอยากจะอาเจียนออกมา

แต่เพื่อท่านพ่อท่านแม่ เพื่อหน้าตาแล้วเขายังต้องอดกลั้นต่อไป สองมือกำเป็นหมัดแน่น เล็บมือจิกฝังลงไปในฝ่ามือลึกจนกระทั่งเลือดแทบไม่เดิน

เขาสาบานว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขา เซียวอี้เหรินจะถูกหลอกลวงและทำให้ขายหน้า

“ฟู่เหลียงเฉิน ตลอดมาเจ้า…” เขาเอ่ยด้วยเสียงทุ้มทีละคำทีละคำ “อย่าคิดว่าจะควบคุมข้าได้อีก!”