ทดลองอ่าน เฝ้าเรือนแม่ทัพไม่เหลียวแล ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

บทที่สาม

 หลังจากนั้นไม่กี่วัน เกล็ดหิมะบางๆ ก็ร่วงหล่นลงมาตัดกับดอกเหมยแดงที่ผลิบานอยู่ในลานหิมะยิ่งดูงดงามทนต่ออากาศหนาวเป็นอย่างยิ่ง

ฟู่เหลียงเฉินสวมเสื้อคลุมสีม่วง ภายในอ้อมแขนโอบรายชื่อของขวัญสิ้นปีกองหนาพลางเดินไปตามระเบียงทางเดินซึ่งมุ่งไปทางห้องนอนของแม่สามี แต่กลับถูกเสียงหัวเราะใสก้องกังวานดึงความสนใจไปจนหยุดก้าวเดิน

“ท่านแม่ทัพใหญ่! เรามาเล่นสงครามหิมะกันดีหรือไม่ ตอนอยู่ทางเหนือข้าเป็นผู้เล่นสงครามหิมะที่มีฝีมือเป็นอันดับหนึ่ง พี่ชายข้าพวกเขาเอาชนะข้าไม่ได้เลย ทุกครั้งที่ถูกข้าบุกโจมตีจะต้องหนีหัวซุกหัวซุนแล้วยกมือยอมแพ้เสีย” กู่เหยาเอ๋อร์สวมเสื้อขนจิ้งจอกสีแดงสด งามดั่งเปลวเพลิง รอยยิ้มสดใส ดวงหน้างดงามราวกับกำลังเปล่งประกาย “ท่านแม่ทัพใหญ่จะลองดูหรือไม่”

รูปร่างสูงใหญ่ที่คุ้นเคยเสียจนทำให้นางปวดใจสวมเสื้อคลุมยาวขนจิ้งจอกสีดำที่ดูหรูหราและเป็นรูปแบบดั้งเดิม ใบหน้างามสง่าประดับด้วยรอยยิ้มเอาใจที่ไม่ปิดบังไว้เลยสักนิด จ้องมองสตรีงามบอบบางน่าทะนุถนอมผู้นั้นด้วยความตั้งใจ

“คุยโวอยู่หรือไม่” คิ้วเข้มของเซียวอี้เหรินเลิกขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับมุมปากที่ยกยิ้มขึ้น “อย่างนั้นก็ดี หากข้าแพ้ ข้าจะไปเที่ยวในเมืองกับเจ้าหนึ่งวัน จะกินจะดื่มอะไรก็เลือกได้เลย แล้วหากเจ้าแพ้เล่า เจ้าจะให้อะไรข้า”

“หน้าไม่อายเสียจริง” กู่เหยาเอ๋อร์ทำหน้าตาตลกใส่เขา หัวเราะออกมาด้วยความเบิกบานใจโดยไม่ปิดบัง “ท่านเป็นแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่หากชนะก็ถือว่าเหมาะสมแล้ว การเอาชนะข้าที่เป็นสตรีตัวเล็กๆ คนเดียวยังมีหน้ามาเรียกร้องสิ่งของอีกเชียวหรือ”

“เจ้าเล่ห์นัก” เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ พลางบีบจมูกนางด้วยความเอ็นดู “เจ้าพูดไปหมดแล้ว ข้าชนะก็ถือว่าแพ้ ข้าแพ้ก็ถือว่าแพ้ ศึกครั้งนี้จะสู้กันอย่างไร”

“ข้าเจ้าเล่ห์ ข้าขี้โกง แล้วท่านจะทำไม” กู่เหยาเอ๋อร์โอบเอวสอบด้วยสองมือพลางเงยหน้าส่งยิ้มให้เขา

“ได้เจอเจ้าแล้วจะทำอย่างไรได้” เขาส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มออกมา แสร้งทำท่าไม่กล้าชมเชย

“ก็ดี ท่านแม่ทัพใหญ่ ท่านแพ้แก่ข้า…ข้าให้ท่านแพ้แก่ข้า…”

เงาของคนหนึ่งซึ่งรูปร่างสูงใหญ่ อีกคนหนึ่งงดงามหัวเราะเสียงดังอยู่ท่ามกลางลานหิมะและดอกเหมยแดงนั้นงดงามราวกับรูปวาด ใครที่ได้เห็นต่างก็ต้องรู้สึกว่า ‘เป็นคู่กิ่งทองใบหยก’

ฟู่เหลียงเฉินกลับยืนอึ้งอยู่ตรงระเบียงทางเดิน ดวงหน้าเล็กที่เดิมทีนั้นขาวซีดอยู่แล้วยิ่งดูเศร้าหมอง เมื่อนึกขึ้นได้นางทำได้เพียงก้าวถอยหลัง ถอยหลังออกมา ถอยไปจนอยู่ใต้เงาของระเบียงทางเดิน

ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจนี่มันอะไรกัน…ใจสลายเจียนตาย…

ในตอนนี้นางอยากให้ตนเองหูหนวกตาบอดไปเสีย ทำเหมือนไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้มาก่อน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางได้เห็นสายตาเฉียบคมดุจสายฟ้าของเขาซึ่งกำลังมองตรงมาทิศทางที่นางกำลังซ่อนตัวอยู่อย่างชัดเจน มุมปากเขายกยิ้มเป็นเชิงเยาะเย้ยเล็กน้อย จงใจแสยะยิ้ม ใจของนางสั่นระรัวพร้อมกับเข้าใจขึ้นมาในทันทีว่าเขารู้ว่านางอยู่ตรงนี้มาตั้งแต่ต้นแล้ว

เขาจงใจ!

จงใจแสดงความรักระหว่างชายหญิงกับกู่เหยาเอ๋อร์ต่อหน้านาง จงใจทำให้นางรู้ว่าควรยอมแพ้ไปเสีย ให้นางเห็นอย่างชัดเจน…ว่าสายตาเขานั้นไม่มีภรรยาอย่างนางมาตั้งแต่ต้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในหัวใจเขาเลยด้วยซ้ำไป!

ทำร้ายความรู้สึกของนางเช่นนี้…

นางปิดเปลือกตาลง ทั่วร่างสั่นเทิ้มอย่างรุนแรงโดยไม่อาจควบคุมได้พลางเกิดความรู้สึกหนาวเหน็บ

ท่านพี่อี้เหริน ท่านเกลียดข้าเช่นนี้เลยหรือ เกลียดจนทนไม่ไหวจึงบังคับคำตอบจากข้าเช่นนี้…