ทดลองอ่าน เฝ้าเรือนแม่ทัพไม่เหลียวแล ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

“ฟู่เหลียงเฉิน!” แต่ละคำลอดผ่านไรฟันออกมา

แผ่นหลังบอบบางพลันชะงักงันแล้วจึงค่อยๆ หันหน้ามา ดวงหน้างดงามอ่อนหวานส่งยิ้มจางๆ มาให้เขาพลางย่อเข่าคารวะ “ท่านพี่”

“เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่” เขาก้าวออกไปข้างหน้า รีบร้อนจนแทบจะคว้านางไว้ แต่เมื่ออดกลั้นได้มือก็พลันนิ่งค้างอยู่กลางอากาศ ใบหน้าบูดเบี้ยวอย่างยิ่ง

ฟู่เหลียงเฉินห่อตัวลงด้วยความเกรงกลัวแต่ยังพยายามเงยหน้าขึ้น ภายใต้ความรู้สึกกดดันเป็นอย่างยิ่งจากตัวเขา นางก็เอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวลแต่ยังคงน้ำเสียงราบเรียบไว้ “ข้าเป็นภรรยาของเจ้าบ้านมีหน้าที่จัดการงานบ้านและยังเป็นภรรยาของท่านแม่ทัพใหญ่ ดูแลเรื่องอาหารการกินข้าวของเครื่องใช้และการเดินทางของทุกคนรวมไปถึงกองทหารสกุลเซียวล้วนเป็นหน้าที่ของข้า ดังนั้นข้าจึงได้อยู่ที่นี่”

เซียวอี้เหรินเบิกตาจ้องมองนางอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่รู้ว่าจะโกรธเพราะนางอาจหาญพูดจาตรงไปตรงมา หรือชื่นชมท่าทางเป็นเจ้าบ้านจิตใจเผื่อแผ่สงบเยือกเย็นของนางดี

“ท่านก็มาร่วมกินข้าวกับเหล่าพี่น้องทหารเช่นกันหรือเจ้าคะ” แววตาใสสว่างของนางดุจแสงจันทร์ บริสุทธิ์และจริงใจ

ใบหน้างามสง่าของเขาบึ้งตึง ยังคงไม่ยอมทำสีหน้าดีๆ ให้นางพลางพึมพำออกมา “ไม่เกี่ยวกับเจ้า”

“จริงด้วย ข้าพูดมากไปแล้ว” ขนตางอนยาวหลุบลงต่ำ นางลุกขึ้นคารวะอีกครั้ง “อย่างนั้นโปรดอนุญาตให้ข้าเตรียมอาหารให้ท่านแม่ทัพใหญ่ได้หรือไม่”

“เจ้าลงไปเถอะ ที่นี่ไม่ต้องการเจ้าแล้ว” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

รองแม่ทัพจ้าวและทหารสกุลเซียวรอบๆ ต่างมองฮูหยินน้อยด้วยความสงสารระคนเห็นใจและเกิดความรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมา ท่าทีอึกอักจะพูดก็ไม่พูดแต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งต่อหน้าท่านแม่ทัพใหญ่

“ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ” ฟู่เหลียงเฉินไม่โกรธเคืองอีกทั้งยังส่งยิ้มนอบน้อมให้เขา “ท่านแม่ทัพใหญ่และนายทหารทุกท่านโปรดกินให้อร่อยเถิด หากกับข้าวไม่พอก็บอกได้ทุกเวลา ที่ห้องครัวจะรีบส่งขึ้นมาให้อีก”

“เจ้าเป็นฮูหยินน้อยที่สูงส่ง เรื่องจุกจิกเลอะเทอะเหล่านี้จะมาปรนนิบัติเหมือนดั่งในโรงเตี๊ยมด้วยตนเองอย่างนั้นหรือ” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เมื่อเขาเห็นท่าทางสุภาพอ่อนโยนของนางก็เกิดโมโหขึ้นมาจึงเอ่ยด้วยเสียงแข็งกร้าว

สายตาของทุกคนล้วนตกไปอยู่ที่ฟู่เหลียงเฉิน…

“จริงด้วย ท่านแม่ทัพใหญ่พูดถูกแล้ว ครั้งหน้าข้าจะปรับปรุงตนเองเจ้าค่ะ” นางเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาพร้อมกับสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนไป

เขาชะงักอยู่ชั่วครู่

“ข้าขอตัวก่อน” นางค่อยๆ ย่อลงคารวะแล้วเดินจากไปอย่างเชื่องช้าด้วยท่าทางสง่างาม อรชรอ้อนแอ้น

เซียวอี้เหรินจ้องเขม็งไปยังแผ่นหลังของนางที่เดินจากไป ริมฝีปากขบแน่น คิ้วเข้มขมวดยุ่งเหยิง

ครั้งนี้นางกำลังจะทำบ้าอะไรอีก!

เทียบกับสีหน้าโกรธเคืองของท่านแม่ทัพใหญ่ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน รองแม่ทัพจ้าวและเหล่าทหารสกุลเซียวกลับมองไปยังทิศทางของฮูหยินน้อยโดยไม่อาจปิดบังความนับถือไว้ได้ ทำให้ท่านแม่ทัพใหญ่โมโหแล้วกลับไปโดยปราศจากรอยขีดข่วน ฮูหยินน้อยช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!