ทดลองอ่าน เฝ้าเรือนแม่ทัพไม่เหลียวแล ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

แม้แต่การจะทำดีให้ใครคนหนึ่งก็ต้องระมัดระวังและละเอียดรอบคอบ…นางยิ้มเจื่อนออกมาอย่างช่วยไม่ได้

เป็นเพราะรักจึงกลัว เพราะรักจึงเกรง ตกหลุมรักก่อน ถูกกำหนดให้แพ้อย่างราบคาบ ไม่เหลือแม้เพียงซากเลยจริงๆ

เวลานี้สาวใช้ที่เฝ้าอยู่ตรงประตูด้านนอกพลันกรูเข้ามาอย่างเร่งรีบ ตะโกนด้วยความลิงโลด “ฮูหยินน้อย ฮูหยินน้อย นายน้อย…นายน้อยมาแล้ว!”

ฟู่เหลียงเฉินลุกขึ้นยืนในทันที ดวงหน้าขาวซีดปรากฏริ้วแดงจากความดีใจและแปลกใจขึ้นมา

“ดีจริงๆ เจ้าค่ะ ฮูหยินน้อย!” ตู้เจวียนและหวาเหนียนมองมาทางนางด้วยความดีใจ

“เขาอยู่ที่ห้องโถงด้านนอกหรือ ตะ…ตอนนี้ข้าดูเป็นอย่างไรบ้าง” นางมือไม้พันกันด้วยความเขินอายและตื่นเต้น “สีหน้าดีบ้างหรือไม่ หรือควรเติมชาดลง ไม่ ไม่ถูกต้อง ไม่ควรให้ท่านแม่ทัพใหญ่รอนาน…ข้าจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้!”

ตู้เจวียนและหวาเหนียนรีบสวมเสื้อคลุมผ้าแพรสีน้ำเงินอ่อนให้ฮูหยินน้อย เพียงครู่เดียวก็ชุลมุนเสียจนยุ่งกันคนละไม้คนละมือ

“ฮูหยินน้อย ท่านอย่ารีบไป ผมยังไม่ได้มวยขึ้นเลยนะเจ้าคะ!”

เพราะเป็นเวลากลางดึกซึ่งกำลังจะเข้านอนแล้ว ผมยาวตรงสีดำขลับของฟู่เหลียงเฉินจึงถูกรวบถักเป็นเปียยาวไว้ด้านหลัง หากตอนนี้ต้องแกะออก สางผม ปักปิ่น ก็ต้องใช้เวลาอีกสักพัก

“ไม่ได้ ให้เขารอนานไม่ได้ ถ้าหากเขารอข้าไม่ไหวแล้วจากไป…” ใจของฟู่เหลียงเฉินเต้นทั้งเร็วทั้งแรงพลางเอ่ยถามด้วยความกังวลถึงผลดีผลเสีย

“ถ้าเช่นนั้นท่านควรสวมรองเท้าเสียก่อนเจ้าค่ะ!” หวาเหนียนมองเท้าเปล่าเปลือยของนางเหยียบย่ำลงไปบนพื้นเย็นเฉียบด้วยความเอ็นดู พลางรีบก้มลงสวมรองเท้าปักลายดอกไม้ให้นาง

“ขอบใจมาก ข้าต้องรีบไปแล้ว” นางพยายามสูดหายใจเข้าลึก สะกดกลั้นสีหน้าดีใจไว้ “ข้างนอกอากาศเย็น พวกเจ้าไปรอข้างในห้องก่อนเถอะ ขะ…ข้าไปเองได้”

“เจ้าค่ะ” หวาเหนียนและตู้เจวียนประสานสายตากัน อดไม่ได้ที่จะลอบยิ้มออกมา

ยากนักที่ท่านแม่ทัพใหญ่จะมา พวกนางสองสาวใช้จึงต้องหลบให้ดีไปโดยปริยายเพื่อจะได้ไม่รบกวน ‘ช่วงเวลาแห่งความรักของสามีภรรยา’ ของฮูหยินน้อยและท่านแม่ทัพใหญ่ให้ลำบากใจ

ฟู่เหลียงเฉินวิ่งไปยังโถงด้านนอกด้วยฝีก้าวถี่กระชั้น ยามเห็นร่างสูงใหญ่นั้นพวงแก้มทั้งสองแดงซ่านขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

นางควบคุมลมหายใจ เดินข้ามธรณีประตูไปด้วยความระมัดระวังไร้เสียงฝีเท้าราวกับเกรงว่าจะทำลายช่วงเวลางดงามราวกับฝันดีนี้ไป

“ท่านพี่” นางข่มลมหายใจอยู่นาน นานจนหน้าอกเกิดความรู้สึกเจ็บแต่กลับเป็นความเจ็บด้วยความดีใจ

เซียวอี้เหรินได้ยินเสียงจึงหันหน้ามา ดวงตาดำขลับคู่นั้นจ้องมองนางตรงๆ

ภายใต้แสงเหลืองนวลของเทียนจากโคมไฟ ภรรยาผู้งดงามและสง่างามของเขายืนอยู่ตรงหน้าประตูแกะสลักเงียบๆ แก้มขาวจิ้มลิ้มดั่งหิมะดูราวกับหดเล็กลง สวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินอ่อน เอวบางคอดเสียจนเห็นได้ชัดราวกับไม่อาจคว้าไว้ได้

วูบหนึ่งความคิดของเขาเคลิบเคลิ้มไปเล็กน้อย

แต่ก่อนนางซูบผอมเช่นนี้เชียวหรือ