บทที่สี่
ยิ่งใกล้ฉลองปีใหม่เข้ามาเท่าใด ภาระหน้าที่บนบ่าของฮูหยินน้อยจวนสกุลเซียวของฟู่เหลียงเฉินนี้ยิ่งหนักหนาและยุ่งยากมากขึ้นเท่านั้น
ทุกพิธีการสำคัญตั้งแต่งานเลี้ยง พิธีเซ่นไหว้ แลกเปลี่ยนของขวัญปีใหม่ และการแบ่งสันเสื้อผ้าใหม่ให้กับนายบ่าวบนล่าง ปรับเบี้ยหวัด รางวัลสิ้นปี บำเหน็จแก่บรรดาผู้ดูแล และอื่นๆ อีกมากมายล้วนเป็นนางที่ดูแลจัดการทั้งสิ้น
ระยะเวลาเพียงไม่กี่วัน นางยุ่งเสียจนเท้าแทบจะไม่ติดพื้น ในเวลาประเดี๋ยวเดียวก็ซูบผอมลงอีก แม้จะสวมเสื้อกันหนาวผ้าไหมซึ่งมีซับข้างในหนาก็ยังดูหลวมโพรก ในสายตาของเซียวเหอซื่อนั้นเห็นแล้วปวดใจเป็นอย่างยิ่ง
เซียวเหอซื่อเกลียดที่ตนเองอายุมากแล้ว ร่างกายทนทำงานหนักไม่ไหว ท่านกั๋วกงก็เป็นบุรุษซึ่งสนใจแต่เรื่องสำคัญในราชสำนัก พอกลับมาถึงจวนก็กลายเป็นนายท่านที่ไม่ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยเช่นงานในจวน
เจ้าหนุ่มน่าเกลียดนั่นกลับมีสีหน้าเฉยเมย เอาแต่ฝึกซ้อมให้ทหารไม่หยุดหย่อน ไม่รู้จักรักและทะนุถนอมภรรยาของตนเองเลยสักนิด เมื่อถูกบังคับ เขาเพียงแค่ทิ้งคำพูดไว้ ‘เนื่องจากนางไม่อาจรับภาระทั่วไปได้ไหว เช่นนั้นก็ให้เหยาเอ๋อร์ไปช่วยนางอีกแรง ถึงอย่างไรหลังจากนี้เหยาเอ๋อร์ก็จะเป็นภรรยารอง แบ่งอำนาจหน้าที่ให้นางก็สมควรแล้ว’
จึงทำให้เซียวเหอซื่อโมโหเสียจนเกือบจะใช้หมอนทุบตีลูกชายเกเรคนนี้!
“ท่านแม่ ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” ตรงกันข้ามกับฟู่เหลียงเฉินที่ปลอบประโลมนางด้วยคำพูดคำจาที่อ่อนโยน “ทุกปีก็ยุ่งเช่นนี้เสมอมาไม่ใช่หรือ ท่านควรจะเชื่อความสามารถในการจัดการของลูกสะใภ้จึงจะถูกต้อง”
“เฉินเอ๋อร์…” เซียวเหอซื่อเห็นนางทุกวันก็อยากหลั่งน้ำตา จึงได้ถอนใจพลางเอ่ยออกมา “เป็นเพราะสุขภาพข้าไม่ดี ทำเจ้าเหนื่อยแทบแย่เลย”
“ท่านแม่ไม่ต้องกังวลใจอะไรทั้งสิ้นเจ้าค่ะ ขอเพียงท่านรักษาตัวให้ดี เฉินเอ๋อร์ก็มีความสุขแล้ว” นางรับยาต้มในมือของสาวใช้มาป้อนให้แม่สามีเต็มช้อนทีละช้อนด้วยความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง “ยาวันนี้ช่วยบำรุงปอดและลดเสมหะ หมอหลวงจัดยามาให้ใหม่ ไม่ขมเลยสักนิด ท่านลองชิมดู”
“ยังเป็นลูกสะใภ้ที่เอาใจใส่จริงๆ” เซียวเหอซื่อดื่มยาจนหมดด้วยความสบายใจ แล้วกัดผลไม้เชื่อมรสชาติหวานลิ้นบนไม้ที่ลูกสะใภ้ยื่นมาให้ ก่อนจะอดทอดถอนใจออกมาไม่ได้ “ให้กำเนิดลูกชายมาก็ไม่มีประโยชน์ ทั้งเหลวไหล ทั้งไร้หัวใจ เหอะ ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าจะต้องมาใจสลายเพราะเจ้าเด็กนิสัยไม่ดีนี่ น่าจะจับเขากลับเข้าไปในท้องเสียตั้งแต่แรก…เกิดมาเป็นไข่เสียยังดีกว่า!”
“ท่านแม่พูดไปด้วยความโมโหอีกแล้ว” ทำให้หัวใจฟู่เหลียงเฉินปวดร้าวนับร้อยครั้ง จิตใจมัวหมองและไม่อาจมีรอยยิ้มออกมาได้เลย
“เฮ้อ…แม้จะเป็นคำพูดจากความโมโหแต่ก็เป็นความจริง” เซียวเหอซื่อเอ่ยด้วยความกลัดกลุ้มใจ “เหตุใดข้าจึงคลอดลูกชายดื้อรั้นหัวแข็งราวกับลาเช่นนั้นกันนะ”
“รอหลังจากฉลองปีใหม่ ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง” รอยยิ้มของนางเลือนหายไปเล็กน้อย
“อะไรนะ” เซียวเหอซื่อมึนงง
“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ” ฟู่เหลียงเฉินส่ายหน้าพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ท่านแม่ ข้าจะไปตรวจบัญชีกับพวกผู้ดูแลก่อน ท่านพักผ่อนทำใจให้สบาย ค่ำหน่อยข้าจะมาหาท่านอีกครั้ง”
“เจ้าไปจัดการงานของเจ้าเถอะ หากมีเวลาก็หยุดพักเสีย อย่าให้ตนเองเหนื่อยเสียสายตัวแทบขาดเลย เรื่องข้าที่นี่ก็ไม่มีอะไรมากหรอก” เซียวเหอซื่อพลันนึกขึ้นมาได้จึงเอ่ยออกไปด้วยความลังเล “จริงสิ ข้าขอพูดความลับระหว่างสตรีสักคำ…ผู้เป็นภรรยา กตัญญูต่อพ่อแม่สามีแม้จะสำคัญ แต่รั้งใจสามีไว้ก็เป็นหลักของการปฏิบัติตนเช่นกัน เข้าใจหรือไม่”
ฟู่เหลียงเฉินได้ยินเช่นนั้นในใจพลันเจ็บปวดราวถูกค้อนทุบลงมา แต่บนใบหน้ากลับไม่แสดงออกแม้เพียงเล็กน้อย นางแย้มยิ้มอย่างใจเย็นพลางเอ่ยตอบไป “เข้าใจ ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”
“ฮูหยินเจ้าคะ” ซิ่วเยวี่ยเข้ามารายงานด้วยท่าทีอึกอักเล็กน้อย “แม่นางกู่ขอเข้าพบเจ้าค่ะ”
“ไม่!” ใบหน้าของเซียวเหอซื่อพลันบูดบึ้งทันใด
“แต่แม่นางกู่บอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องการพูดกับท่าน” ซิ่วเยวี่ยเหลือบมองฟู่เหลียงเฉินด้วยความเกรงใจเล็กน้อย ในใจเกิดความรู้สึกผิด “บ่าวขวางไม่ได้จึงทำได้เพียงเชิญให้นางรออยู่ที่ศาลาในสวนก่อนเจ้าค่ะ”
“ตลอดเวลาที่มาถึงที่นี่ล้วนพูดจาอวดฉลาด คงจะเฝ้าภาวนาให้ข้ารีบโกรธจนตายสินะ” บนหน้าของเซียวเหอซื่อไม่หลงเหลือรอยยิ้มอยู่เลยสักนิด
“ท่านแม่” ฟู่เหลียงเฉินจับมือแม่สามีไว้เบาๆ ด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจพร้อมกับเอ่ยออกไปแผ่วเบา “ข้ารู้ว่าท่านทำทุกอย่างเพื่อข้า แต่ว่าถึงอย่างไรเสียอยู่ในจวนเดียวกันนี้แม้เงยหน้าไม่พบก้มหน้าก็เจออยู่ดี ต่อให้เป็นอารมณ์ท่านก็อย่าได้เอาแต่เคร่งเครียดเช่นนี้เลยนะเจ้าคะ”
“เด็กโง่ เวลาเช่นนี้เจ้ายังสนใจเรื่องความใจกว้างความจงรักภักดีอะไรอีกหรือ”
“น้อยครั้งที่ท่านแม่ทัพใหญ่จะกลับมาฉลองปีใหม่ ถ้าหากทุกคนล้วนไม่มีความสุข ปีนี้ก็ฉลองปีใหม่กันอย่างไม่สนุกนี่ไม่น่าเสียดายยิ่งกว่า” นางนึกไปถึงอาหารมื้อรวมญาติในคืนส่งท้ายปีที่กำลังจะมาถึง…ปีนี้ในที่สุดก็ ‘พร้อมหน้าพร้อมตา’ แล้ว แต่เสียดายที่เกินมาหนึ่งคน
นางคิดว่าในใจของเขาคนที่เกินมาจริงๆ อาจเป็นนาง
เซียวเหอซื่อนึกถึงลูกชายหัวแข็งของตนเอง แล้วก็คิดอีกว่าแต่ก่อนเขาไม่เคยใส่ใจสตรีผู้ใดเช่นนี้ บางทีนี่อาจเป็นฟ้าลิขิต เป็นโชคชะตา!
(ติดตามต่อในเล่ม)
