ทดลองอ่าน เพลิงธุรี บทที่ 5

“สารินรู้ว่าพี่มุกตาร์โกรธ แต่สารินไม่รู้เรื่องจริงๆ นะ สารินตัวแค่นี้จะเอาเรี่ยวแรงอะไรไปทำร้ายคุณพ่อคุณแม่ได้ล่ะจ๊ะพี่มุกตาร์”

“ที่คุณสารินพูดมาก็มีเหตุผลนะครับ ลำพังผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวไม่สามารถฆาตกรรมคุณอรุณและคุณรานีได้หรอกครับ โดยเฉพาะคุณอรุณยิ่งเป็นไปไม่ได้ เพราะคุณอรุณตัวสูงกว่าคุณสารินถึงเกือบศอกหนึ่งเชียวนะครับ”

“แต่มันเคยฆ่าคนมาก่อนนะคะ”

“สารินแค่ป้องกันตัวค่ะคุณตำรวจ ถ้ามีคนจะทำร้าย คุณตำรวจจะไม่หาทางปัดป้องต่อสู้เหรอคะ”

มุกตาร์ถลึงตาใส่ “อีตอแหล! ฉันรู้เช่นเห็นชาติกำพืดชั้นต่ำของแกดี แม่กับพ่อไม่น่าเลี้ยงงูเห่าไว้เลย”

ถ้อยคำเหยียดหยามดูหมิ่นเห็นคนไม่เป็นคนของมุกตาร์เพาะความสงสารไว้ในหัวใจของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ ตำรวจนายหนึ่งจึงเป็นฝ่ายก้าวเข้ามาดึงสารินไปหลบอยู่ทางด้านหลัง มุกตาร์จึงตวาดแว้ดทันที

“เอ๊ะ! คุณตำรวจเกี่ยวอะไรด้วย เรื่องคนในครอบครัว ยุ่งไม่เข้าเรื่อง!”

“หมิ่นประมาทแบบนี้คุณสารินสามารถแจ้งความจับได้นะครับ”

“อย่ามีเรื่องเลยค่ะคุณตำรวจ พี่มุกตาร์โกรธที่เสียคุณพ่อคุณแม่ไป แต่ไหนแต่ไรสารินก็เป็นที่ระบายอารมณ์ของพี่มุกตาร์อยู่แล้ว เรื่องแค่นี้สารินทนได้ค่ะ”

“ถ้าถูกต่อว่าแบบนี้มานาน ผมแนะนำว่าอย่าอดทนเลยครับ ให้ฟ้องหมิ่นประมาทจะดีกว่า” ตำรวจหนุ่มนายนั้นยืนกรานเสียงแข็ง ทำเอามุกตาร์เลือดขึ้นหน้า แทบจะพุ่งเข้าไปตบสารินแต่ตำรวจอีกหลายนายเข้ามารั้งตัวมุกตาร์ไว้ได้ทัน

“อีตอแหล! คอยดูนะ ฉันจะหาหลักฐานให้ได้ว่าแกฆ่าพ่อแม่ฉัน”

ทว่าทุกคนในงานศพกลับไม่มีใครยืนข้างมุกตาร์เลย ทุกคนต่างมองมุกตาร์ด้วยสายตาเอือมระอา แม้แต่ญาติของหญิงสาวเองก็มองสารินด้วยแววตาเห็นใจ ตำรวจสองนายอาสาพาเธอกลับไปส่งบ้าน พร้อมกำชับให้เธอแจ้งความหากมีการทำร้ายร่างกายเกิดขึ้น

แค่นี้สารินก็รู้แล้วว่าเกมนี้ใครคือผู้ชนะ!

งานเปิดพินัยกรรมถูกจัดขึ้นหลังงานเผาศพเพียงสองวัน แขกเหรื่อต่างหลั่งไหลกันมาหลายสิบชีวิตทั้งญาติสนิทและญาติห่างๆ ผิดกับงานศพที่มีคนมาหร็อมแหร็ม มุกตาร์ลากกระเป๋ากลับมาหลังหายออกไปอยู่โรงแรมกับชายคนรักหลายวัน พอเห็นสารินคอยเสิร์ฟน้ำแขกเหรื่อจึงถือโอกาสเข้ามาแกว่งปากหาเรื่องทันที

“ยังมีน้ำหน้าอยู่บ้านนี้อีกรึไง…อีฆาตกร!”

สายตาหลายสิบคู่มองสารินอย่างเห็นใจ แต่กลับไม่มีใครคัดค้านสักคำด้วยคิดว่ามุกตาร์คือเจ้าของมรดกก้อนโต การทำดีกับมุกตาร์ไว้ย่อมดีกว่าถือหางลูกเลี้ยงจนๆ

“เลิกบีบน้ำตาสักที แกหวังว่าคุณแม่จะให้เศษเงินแกรึไง ฝันไปเถอะ ฉันจะไม่ให้แกได้สักเวฬเดียว”

“พอเถอะน่ามุกตาร์” ชายคนรักเปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

“ห่วงมันมากนักรึไง มุกตาร์แตะไม่ได้เลยใช่ไหม ใช่สิ คุณเคยทำงานที่เดียวกับมันนี่”

“ไปกันใหญ่แล้วมุกตาร์ ผมไม่อยากให้มุกตาร์ถูกมองไม่ดีต่างหาก” ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนโอบเอวสาวคนรักไว้ละม้ายจะบอกเป็นนัยว่าเธอคือคนสำคัญที่สุด “จบงานนี้ค่อยไล่มันออกไปก็ไม่สาย ในเมื่อมันอยากฟังพินัยกรรมนักก็ปล่อยมันสิ มุกตาร์ไม่อยากเห็นหน้าตอนมันไม่เหลืออะไรเหรอจ๊ะ”

มุกตาร์คลี่ยิ้มหวาน ที่แท้คนรักก็มองการณ์ไกลกว่าเธอนี่เอง แก้เผ็ดนังตัวแสบทีหลังก็ยังไม่สาย ตอนนี้ให้มันรับใช้เธอและญาติๆ จนสาแก่ใจก่อนดีกว่า